توبه و استغفار انبياء و ائمه معصومين(ع) چندين جهت دارد كه ما بعنوان نمونه به چند مورد آن اشاره مي‌كنيم.
- پيامبران(ص) با همه مقامات معنوي كه دارند باز محتاج به اظهار عبوديت و بندگي و اظهار خضوع و خشوع در مقابل پروردگارشان هستند و اينگونه توبه و استغفارها براي نشان دادن اين حالت مي‌باشد نه براي اينكه گناه و معصيتي كرده باشند.
- پيامبران و ائمه(ع) از طرف پيروان و مريدانشان در معرض اتهام مي‌باشند و ممكن است عده اي از مريدان درباره آنها غلو كنند و آنها را تا سر حد خدائي و خالقيت بالا ببرند بنابراين اظهار توبه و استغفار و غيره و غيره براي اين است كه فرق خودشان را با خالق هستي در فكر و ديد مريدانشان بيان كنند.
- استغفار و توبه انبياء(ع) به جهت تعليم دادن به غير خودشان مي‌باشد و با اين كار راه استغفار و عبوديت را به ديگر انسانها آموزش و تعليم مي‌دهند.
- بدون شك بعضي از پيامبران(ص) كارهايي انجام مي‌دهند كه ترك آن كارها با توجه به مقام و موقعيت نبوت بهتر مي‌باشد گرچه انجام آن كارها هيچ گناه و معصيتي نيست ولي در عين حال از مقام انبياء(ع) هم انتظار انجام آن برده نمي شود بنابر اين طلب عفو و توبه براي چنين ترك اولي هايي است كه از آنها سر مي‌زند و بقول معروف اينها از باب سيئات المقربين مي‌باشد.
پس به يقين استغفار ايشان براي اين نبوده كه مرتكب گناه شده‌اند بلكه استغفار ايشان اولاً براي امت گناه كار خود مي‌باشد؛ و ثانياً براي اظهار عبوديت و بندگي و تواضع و فروتني خود در مقابل پروردگار؛ و ثالثاً استغفار خودش يكي از ذكرهاي مستحب است كه داراي اجر و ثواب زياد مي‌باشد؛ و رابعاً با اين عمل مي‌خواهند امت خودشان را متوجه نموده و در واقع يك نوع آموزش و تعليم عملي به آنها بدهند.
منبع : پایگاه عرفان
