در خرابــــه عندلیبــــی در نـوا
کرد از افغان خود محشر به پا
دختر سلطان دین بـا چشـــم تر
دیده آن خونین جگر خواب پدر
آن صغــــیر بی گنـــاه دل کبـــاب
دیده شاه تشنه کامان را به خواب
چون ز خواب ناز خود بیدار شد
از سحاب دیـــده گوهــربــار شد
نه پدر دید و نه روی مـاه او
شعله ور شد ز آتش دل آه او
رو به زینب کرد با اشک بصر
گفت عمــه در کجــا رفــته پــدر
بود اکنون آن شه خوبـــان برم
بر روی زانوی او بودی سرم
از دل و جان بوسه اش بر روی من
شـــانه احـــسان بـــزد گیــــسوی من
او مرا بر روی دامانش نشاند
از سر و مویم غبار غم فشاند
خار بیرون می کشید از پای من
بود در آغـوش مهــرش جای من
در سمـای آرزویم ماه بود
از غم و اندوه من آگاه بود
در کجا شد ماه شب افروز من
آن گرامــی اخــتر دلـــسوز من
مردم شـــام از نوایــــــش دل به داغ
خانه ها روشن شد از شمع و چراغ
شور و غوغـا رفت بر قصر یزید
گوش آن سنگین دل آن غوغا شنید
خــاست از جــا گفت بـا درباریان
از کجا برپاست این بانگ و فغان
پاسخش دادند این افغان و شـــین
باشد از طفل صغیری از حسین
دیده اندر خواب رخـــسار پدر
کرده دامان از فراغش پر گهر
گــفت بردارید راس آن شهید
در خرابه برده و پیشش نهید
سوی آن پروانه آن شب ماه رفت
در بر آن طفل راس شـــــاه رفت
در طبق سرپوش گلگون روی او
تا نـــهان باشـــد رخ نیــــکوی او
برده و در پیش او بگذاشـتند
قدسیان سرپوش را برداشتند
مه عیان شد کرد روشن شام تار
نور باران از یمین شد تا یســـار
دید آن طفل سه ساله راس شـــاه
برکشید افغان ز دل با سوز و آه
ناگهان افــــــتاد سر در یک طرف
ساکت و خاموش دختر یک طرف
ماه آمد برد همــــره اخترش
شاه آمد برد با خـود دخترش
از رقیه با دلی خون جان برفت
داد جــــان اندر بر جانان برفت
راس شه بیرون چو از ویرانه رفت
هـــمرهـش آن گوهر یکـــــدانه رفت
آن سه ساله دختر شاه شـــهید
رخت از دنیا سوی عقبا کشید
جان برون از جسم آن دردانه شد
ماندگــــار این قصه ویرانه شـــد
پایگاه استاد حسین انصاریان
