.jpg)
.jpg)
.jpg)
نيايش هنگامى كه از گناهان خود طلب گذشت مى كرد، يا در طلب عفو از عيوب خود زارى مى نمود
― خدايا اى كسى كه گنهكاران به وسيله ى رحمتش طلب فريادرسى مى كنند،
― و اى كسى كه بيچارگان به ياد احسانش پناه مى برند،
― و اى كسى كه خطاكاران از ترسش به شدت مى گريند.
― اى آرام دل وحشتزدگان از وطن دور گشته، و اى فريادرس هر تنهايى درمانده، و اى مددكار هر محتاج عقب رانده.
― تويى كه همه چيز را به علم و رحمتت فراگرفته اى،
― و تويى كه براى هر آفريده در نعمتهايت بهره اى برقرار كرده اى،
― و تويى آن پروردگارى كه عفوش بر عقابش غالب است،
― و تويى آن خدايى كه رحمتش بر غضبش سابق است،
― و تويى آن بخشنده اى كه عطايش از منعش فزون است،
― و هر كه سپاس تو را به جا آورد پاداش مى بخشى در صورتى كه تو خود سپاس به او آموخته اى،
― پرده مى پوشى بر آنكه اگر مى خواستى او را رسوا مى ساختى، و بخشش مى كنى بر كسى كه اگر مى خواستى از او دريغ مى داشتى، در حالى كه آن دو از جانب تو سزاوار رسوايى و منع اند. ولى تو كارهاى خود را بر پايه ى تفضل بنا نهاده اى، و قدرتت را بر آيين گذشت روان ساخته اى،
― و آنكه را عصيان تو كرده به حلم تلقى نموده اى، و آنكه را درباره ى خود قصد ستم كرده مهلت داده اى. تو ايشان را به مداراى خود مهلت مى دهى تا مگر بازگردند، و در مواخذه ايشان شتاب نمى كنى تا مگر توبه كنند، تا كسى از ايشان كه بر خلاف رضاى تو مستوجب هلاك شده به مهلكه درنيافتد، و كسى از ايشان كه به سوءاستفاده از نعمت تو سزاوار بدبختى شده بدبخت نگردد، مگر بعد از آنكه راه هر بهانه بر او بسته شود و حجت از هر جهت بر او تمام گردد.
― و اين اتمام حجت پرتو كرمى از آفتاب عفو توست- اى خداى كريم- و ميوه ى منفعتى از بوستان شفقت توست- اى خداى حليم-
― تويى كه براى بندگانت درى به سوى عفو خود گشوده اى، و آن را توبه ناميده اى، و بر آن در راهنمايى از وحى خود قرار داده اى تا آن را گم نكنند، پس تو خود- كه منزه و جاويد است نامت- فرموده اى: «به سوى خدا توبه اى خالص و پيراسته از نفاق كنيد، تا مگر پروردگارتان گناهانتان را محو كند، و شما را به بهشتى كه نهرها از زير درختان آن روانست درآورد».
― در آن روز كه خدا پيغمبر خود را و آنان را كه به او ايمان آورده اند خوار نمى گذارد، و در حالى كه نورشان پيش رويشان و از سمت راستشان روان است مى گويند: اى پروردگار ما، نور ما را براى ما كامل ساز و ما را بيامرز، زيرا كه تو بر هر چيز توانايى». پس بعد از گشودن در، و بپا داشتن راهنما، عذر آن كس كه از ورود به آن منزل غفلت ورزد چه خواهد بود؟! «گر گدا كاهل بود تقصير صاحبخانه چيست؟»
― و تويى كه در معامله، بر عطاى خود به بندگان افزوده اى تا در تجارتهاشان، با تو سود برند، و در كوچ كردن به سوى تو كمياب گردند، و از تو بهره اى افزون يابند،
― و به همين سبب تو خود- كه مبارك نام و بلندمقامى- فرموده اى: «هر كه كار نيكى بجا آورد پس مزدش ده برابر آن است، و هر كه كار بدى را مرتكب شود پس جز بمانند كارش كيفر داده نمى شود» و نيز فرموده اى: «مثل كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى كنند مانند دانه اى است كه هفت خوشه بروياند كه در هر خوشه صد دانه باشد، و خدا اين شمار را براى هر كه بخواهد مضاعف مى سازد». و نيز فرموده اى: «كيست آن كه به خدا قرض الحسنه اى دهد تا خدا آن را برايش چندين برابر سازد؟» و همچنين نظاير اين وعده ها از افزايش هاى حسنات كه در قرآن نازل فرموده اى.
― و تويى كه به وسيله ى سخن خود از جهان غيب خويش، و به وسيله ى تشويقت- كه متضمن بهره ى بندگان است آنان را به امورى هدايت فرموده اى كه اگر آن را از ايشان مى پوشيدى چشمهاشان آن را درك نمى كرد، و گوشهاشان آن را فرانمى گرفت، و دست انديشه ى ايشان به آن نمى رسيد. از اين رو فرموده اى: «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم، و مرا سپاس بگزاريد و كفران مكنيد». و نيز فرموده اى: «هرآينه اگر شكر كنيد شما را فزونى دهم، و اگر كفران كنيد همانا كه عذاب من سخت است.»
― و نيز فرموده اى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم، آنان كه از خواند من كبر مى ورزند زود است كه به خوارى به دوزخ درآيند.» پس خواند خود را عبادت و تركش را تكبر ناميده اى، و بر ترك دعا به دخول دوزخ با خوارى تهديد فرموده اى.
― و به اين سبب بندگان، تو را به نعمتت ياد كردند، و به فضيلت شكر گزاردند، و بر حسب فرمانت تو را خواندند، و براى افزودن احسانت در راه تو صدقه دادند، و تنها راه نجاتشان از خشم تو و دست يافتنشان بر رضاى تو در آن بود.
― و اگر مخلوقى مخلوق ديگر را بمانند آنكه تو بندگانت را به خود راهنمايى كرده اى به سوى خود راهنماى مى كرد مورد ستايش مى بود. پس تو را سپاس تا آنجا كه راهى در سپاس تو يافت شود، و تا آنجا كه براى سپاس لفظى كه در ستايش تو به كار رود و معنايى كه به سپاس منصرف گردد باقى باشد.
― اى كسى كه احسان و فضل را بر بندگانت انعام فرموده اى، و ايشان را به نعمت و عطا فراگرفته اى، چه آشكار است در زندگى ما نعمت تو! و چه سرشار است بر ما احسان و انعام تو! و چه بسيار ما را به نيكى و احسان خود اختصاص داده اى:
― ما را به دين برگزيده و آيين پسنديده و راه آسان خود رهبرى فرموده اى، و به تقرب نزد خويش، و رسيدن به كرامت خويش بينا ساخته اى.
― خدايا و تو ماه رمضان را از جمله ى آن وظايف ممتاز و فرايض مخصوص قرار داده اى: همان ماه رمضان كه آن را از همه ى ماه ها اختصاص بخشيده اى، و از همه ى زمانها و روزگارها برگزيده اى، و بر همه ى اوقات سال برترى داده اى، به سبب قرآن و نورى كه در آن فروفرستاده اى، و به سبب آنكه ايمان را در آن ماه مضاعف ساخته اى، و روزه را در آن ماه واجب كرده اى، و بپا خاستن براى عبادت را در آن ترغيب فرموده اى، و شب قدر را- كه خود از هزار ماه بهتر است- در آن ماه تجليل نموده اى،
― و آنگاه ما را به سبب آن بر ساير امتها تفضيل داده اى، و به فضيلت آن بجاى اهل اديان برگزيده اى. از اين رو روزش را- به فرمان تو- روزه داشتيم. و شبش را- به يارى تو- به عبادت برخاستيم. در حالى كه به وسيله ى صيام و قيامش خود را در معرض آن رحمتى كه ما را بر آن عرضه كرده اى درآورديم، و آن را وسيله ى ثواب تو قرار داديم. و تو به عطاى خواسته ها قادرى و به آنچه از فضل و احسانت مسئلت شود بخشنده اى، و به هر كس كه آهنگ قرب تو كند نزديكى.
― و اين ماه در ميان ما ستوده زيست، و با ما پسنديده مصاحبت كرد، و بهترين سودهاى جهانيان را بهره ى ما ساخت، و آنگاه به هنگام پايان يافتن وقت و سرآمدن مدت و كامل شدن شماره اش از ما جدا شد.
― پس ما آن را بمانند كسى وداع مى كنيم كه فراقش بر ما دشوار آمده، و روى برتافتنش ما را به وحشت افكنده، و او را بر ذمه ما پيمانى نگاهداشتنى، و حرمتى رعايت كردنى. و حقى گزاردنى لازم شده. از اين رو همگى مى گوييم:
― سلام بر تو اى بزرگترين ماه خدا، و اى عيد دوستان خدا سلام بر تو اى گراميترين مصاحب از ميان اوقات، و اى بهترين ماه در ايام و ساعات.
― سلام بر تو اى ماهى كه برآمدن كامها در آن آسان و اعمال نيك در منتشر و فراوان است.
― سلام بر تو اى همنشينى كه چون پديد آيد احترامش بزرگ، و چون ناپديد شود فقدانش دردناك است. و اى مايه ى اميدى كه فراقش رنج افزاست.
― سلام بر تو اى همدمى كه چون روآورد مايه ى انس شد، و شادى انگيخت، و چون سپرى شد، وحشت افزود، و متالم ساخت.
― سلام بر تو اى همسايه اى كه دلها در جوار آن رقت گرفت، و گناهان در آن كم شد.
― سلام بر تو اى يارى دهنده اى كه ما را در مبارزه ى شيطان يارى داد، و اى رفيقى كه راه هاى احسان را هموار ساخت.
― سلام بر تو، چه بسيارند آزادشدگان خدا در دوران تو، و چه نيكبخت است به سبب تو كسى كه احترامت را منظور داشته است.
― سلام بر تو كه چه زداينده بودى گناهان را! و چه پوشنده بودى انواع عيبها را!
― سلام بر تو، چه طولانى بودى بر گناهكاران! و چه با هيبت بودى در دلهاى مومنان.
― سلام بر تو اى ماهى كه روزها با تو سر همسرى ندارند،
― سلام بر تو كه از هر جهت موجب سلامتى.
― سلام بر تو كه همنشينيت مكروه، و معاشرتت نكوهيده نيست.
― سلام بر تو همچنان كه با ارمغان بركات بر ما وارد شدى، و آلودگى گناهان را از ما فروشستى.
― سلام بر تو كه وداع با تو از روى خستگى، و ترك روزه ات از سر ملالت نيست.
― سلام بر تو كه پيش از آمدن در آرزوى تو بوديم، و پيش از رفتن از انديشه ى فراقت محزونيم.
― سلام بر تو، چه بسا بديها كه به يمن تو از جانب ما گشته، و چه خوبيها كه به بركت تو بر ما روان شده!
― سلام بر تو، و بر شب قدرى كه از هزار ماه بهتر است.
― سلام بر تو، ديروز چه سخت به تو دل بسته بوديم، و فردا چه بسيار به تو مشتاق خواهيم بود!
― سلام بر تو، و بر فضيلتت كه از آن محروم شديم، و بر بركات گذشته ات كه از ما ربوده شد.
― خدايا، ما اهل اين ماهيم كه ما را به آن تشريف بخشيدى، و ما را براى حقشناسى آن توفيق دادى، در آن زمان كه، بدبختان قيمت وقتش را نشناختند، و به علت بدبختى خود از فضل آن محروم ماندند.
― و تويى سرپرست ما در شناختن فضيلتش، كه ما را براى آن برگزيدى، و وظايفش كه ما را به آن رهبرى كردى. و ما- با اعتراف به تقصير- به توفيق تو صيام و قيامش را عهده دار شديم، و اندكى از بسيار را بجا آورديم.
― خدايا، پس از سر اعتراف به بدكردارى و به آيين اقرار بر سهل انگارى حمد تو مى گوييم، و پشيمانى قطعى دلها، و عذر صادقانه ى زبانهامان را به تو اختصاص مى دهيم پس ما را به تقصيرى كه به ما اصابت كرده، اجرى عطا كن كه به نيروى آن، خيرى را كه دلخواه ماست دريابيم و اندوخته هايى را كه مورد علاقه ى شديد ما است به عوض بستانيم.
― و عذر ما را در تقصير از پرداخت حق خودت بپذير، و آينده ى عمر ما را به ماه رمضان ديگر برسان، و چون ما را به آن ماه رساندى بر انجام عبادتى كه زيبنده ى تو باشد يارى ده، و بر قيام به طاعتى كه لايق آن ماه باشد موفق ساز و عمل شايسته اى را كه موجب تدارك حق تو در آن دو ماه او ماههاى زمان است، به دست ما جارى كن.
― خدايا، هر معصيت صغيره، يا كبيره اى كه در اين ماه پيرامون آن گشته ايم، يا گناهى كه به آن آلوده شده ايم، يا خطايى كه مرتكب گشته ايم از روى عمد يا فراموشى، به ستم كردن بر خود يا به هتك حرمت ديگرى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و ما را از آن در پرده ى ستارى خود بپوشان، و به عفوت از ما، درگذر، و ما را در آن ماه نصب العين شماتت كنندگان مساز، و زبان طعنه زنندگان را بر ما مگشاى، و ما را به مهربانى بى پايان و فضل كاستى ناپذيرت به كارى بگمار كه سبب فرونهادن و پوشاندن آن چيزى شود كه در آن ماه بر ما نمى پسندى.
― خدايا، بر محمد و آلش رحمت فرست، و مصيبت رفتن ماه ما را جبران كن، و روز عيد و روزه گشودنمان را بر ما مبارك ساز، و آن را از بهترين روزهايى قرار ده كه بر ما گذشته است جالبترين روزها براى عفو، و پاك كننده ترين روزها براى گناه و گناهان پنهان و آشكار ما را بيامرز.
― خدايا، با بيرون رفتن اين ماه، ما را از گناهانمان بيرون آور، و همراه خارج شدنش ما را از بديهامان خارج ساز. و ما را از خوشبخت ترين اهل اين ماه به وسيله ى اين ماه، و از پرنصيبترين ايشان در اين ماه، و از بهره مندترين ايشان در اين ماه قرار ده.
― خدايا، هركس كه اين ماه را چنانكه شايسته ى رعايت است رعايت كرده، و حرمتش را چنانكه شرط نگهداريست نگاهداشته، و به حدودش چنانكه شايسته ى قيام است بپاخاسته، و از گناهان خود چنانكه حق پرهيزكارى است، پرهيز كرده، يا به وسيله ى تقربى- كه موجب رضاى تو از او گشته است، و رحمت تو را بر او معطوف داشته است- به سوى تو تقرب يافته، پس مانند آنچه به او بخشيده اى از توانگرى خود به ما ببخش، و چندين برابر آن را از فضل خود به ما عطا كن. زيرا كه فضل تو كاستى نمى گيرد، و خزانه هايت نقصان نمى پذيرد، بلكه افزون مى شود، و كانهاى احسان تو فانى نمى شود، و همانا كه بخشش گوارا بخشش توست.
― خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مانند ثوابهاى آن كس را براى ما بنويس كه تا روز رستاخيز در آن ماه روزه داشته، يا در عبادت تو كوشيده است.
― خدايا، در اين روز كه آن را براى مومنان عيد و شادى، و براى اهل دين خود روز اجتماع و تعاون قرار دادى، پيش تو توبه مى كنيم از هر گناهى كه مرتكب شده ايم، يا هر كار بدى كه از پيش فرستاده ايم، يا انديشه ى بدى كه در دل داشته ايم توبه كسى كه خيال بازگشت به گناه در دل ندارد، و پس از توبه بخطا بازنمى گردد: توبه ى خالصى كه از شك و ريب پيراسته باشد. پس آن را از ما بپذير، و از ما خشنود شو، و ما را بر آن ثابت بدار
― خدايا ترس از عذاب وعيد، و شوق به ثواب موعود را روزى ما ساز، تا لذت آنچه را كه از تو مسئلت مى كنيم و شدت اندوه آنچه را كه از آن به تو پناه مى بريم دريابيم.
― و ما را نزد خود از توبه كنندگانى قرار ده كه محبت را برايشان لازم ساخته اى، و بازگشتشان را به طاعت خود پذيرفته اى. اى عادلترين عادلان.
― خدايا، از پدران و مادران و همه ى اهل دين ما، هر كه از ايشان درگذشته و هر كه تا روز قيامت خواهد آمد، درگذر.
― خدايا، بر محمد پيغمبر ما و آل او رحمت فرست، همچنان كه بر فرشتگان مقرب خود رحمت فرستادى. و بر او و آلش رحمت فرست، همچنان كه بر پيغمبران مرسلت رحمت فرستادى و بر او و آلش رحمت فرست، همچنان كه بر بندگان صالحت رحمت فرستادى، و بهتر از آن اى پروردگار جهانيان: چنان رحمتى كه بركتش به ما برسد، و نفعش به ما عايد شود، و به موحب آن دعايمان مستجاب گردد. زيرا كه تو كريمتر كسى هستى كه بر او توكل كنند، و بخشنده تر كسى هستى كه از فضلش مسئلت نمايند. و تو بر هر چيز قدرت بى نهايت دارى.
― نيايش در روز عيد فطر و جمعه
― (كه چون از نماز بازمى گشت رو به قبله مى ايستاد و مى گفت
― اى كسى كه رحم مى كنى بر آنكه بندگان به او رحم نمى كنند.
― و اى كسى كه مى پذيرى كسى را كه كشورها او را نمى پذيرند،
― ترجمه اى براى فراز 3 ذكر نشده.
― و اى كسى كه اصرار كنندگان درگاه خود را نوميد نمى سازى،
― و اى كسى كه دست رد بر سينه ى واثقان به محبت و پرتوقعان در مسئلت نمى گذارى،
― و اى كسى كه هديه ى بى مقدار را برمى گزينى، و در برابر اندك عملى كه برايت انجام دهند جزا مى بخشى،
― و اى كسى كه عمل كوچك را مى پذيرى و مزد بزرگ مى دهى،
― و اى كسى كه هر كس به تو نزديك شود به او نزديك مى شوى،
― و اى كسى كه هر كه از تو روى بگرداند. او را به سوى خود مى خوانى،
― و اى كسى كه نعمت خود را تغيير نمى دهى و به انتقام شتاب نمى كنى،
― و اى كسى كه نهال كار نيك را به بار مى آورى تا آن را بيفازيى، و از كار بد درمى گذرى تا آن را ناپديد سازى،
― كاروان آرزوها پيش از آنكه به منتهاى كرم تو رسند با حاجتهاى روا شده بازآمدند، و جامهاى طلب به فيض جود تو لبريز شدند، و اوصاف به كنه نعت تو نرسيده از هم گسيختند، زيرا عاليترين بارگاه علو بر فراز هر عالى و عزيزترين و شريفترين دستگاه جلال فوق هر جلالى مخصوص توست.
― هر بزرگى در برابر بزرگى تو كوچك، و هر شريفى در جنب شرف تو خوار است. آنان كه به سوى غير تو كوچ كردند نوميد شدند، و كسانى كه جز تو را طلبيدند زيان بردند، و آنان كه به درگاه غير تو فرود آمدند تباه شدند، و نعمت خواهان غير فضل تو دچار قحطى گشتند.
― در خانه احسان تو بر روى خواهندگان باز، و عطايت براى سائلان رايگان، و فريادرسيت به دادخواهان نزديكست.
― اميدواران از تو نوميد نمى شوند، و طالبان از عطايت محروم نمى مانند، و آمرزش خواهان به عقوبتت بدبخت نمى گردند،
― خوان روزيت براى گنهكاران نهاده، و حلمت براى آنان كه با تو دشمنى كردند آماده است. عادتت احسان درباره ى بدرفتاران، و طريقتت شفقت بر تجاوزكاران است. چندان كه مداراى تو ايشان را از بازگشت غافل ساخته، و مهلت دادنت آنان را بازايستاند، بازداشته.
― در صورتى كه تو از آن جهت با ايشان مدارا كرده اى كه به فرمان تو بازگردند، و از آن رو مهلتشان داده اى كه بر دوام ملك خود واثق بوده اى. پس هر كه شايسته ى نيكبختى بوده كارش را به نيكبختى فرجام داده اى، و هر كه را سزاوار بدبختى بوده خوار و دچار بدبختيش ساخته اى.
― و تويى كه آفريدگان همگى در محيط توانگريش گنجيده اند.
― و تويى منعمى كه از هر كه به او نعمت بخشيده توقع پاداش ندارد،
― و تويى عادلى كه در عقاب عاصيان افراط نمى كند
― و من- اى معبود من- آن بنده ى توام كه چون او را به دعا فرمان دادى، گفت: لبيك، و سعديك. اينك منم- اى پروردگار من- آن بنده ى خاكسارى كه در پيشگاهت به خاك افتاده.
― منم آن گناهكارى كه بار خطاها پشتش را گران كرده، و منم آن پريشان حالى كه گناهان عمرش را به سر برده، و منم آن بنده ى شرمنده اى كه از سر نادانى تو را عصيان كرده، در صورتى كه تو از طرف من سزاوار عصيان نبوده اى.
― آيا تو- اى معبود من- بر هر كه تو را بخواند رحم كننده اى تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را پيشت بگريد آمرزنده اى، تا در گريه شتاب كنم؟ يا از هر كه برسم تذلل روى خويش را در پيشگاهت به خاك سايد، درگذرنده اى؟ يا هر كه را از سر توكل از فقر خود به تو شكايت كند بى نياز كننده اى؟
― خداوندا آنكه را جز تو دهنده اى نمى يابد بى نياز نمى شود وامگذار.-
― اى معبود من- پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و اكنون كه از روى حقيقت به تو رو آورده ام، روى از من مگردان، و در صورتى كه روى دل را به تو متوجه ساخته ام محرومم مكن. و در اين حال كه در پيشگاهت ايستاده ام، دست رد بر سينه ام مگذار-
― تويى كه خود را به رحمت توصيف كرده اى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و بر من رحمت آور. و تويى كه خود را خطابخش ناميده اى، پس از من درگذر.
― تو- اى معبود من- هم اكنون جريان اشك مرا از خوف خود و پريشانى دلم را از ترس خويش، و لرزيدن اعضايم را از هيبت خود، مى بينى.
― همه ى اينها در اثر شرمندگيم از سوء رفتار خويش است. و به اين جهت از شدت زارى به درگاه تو صدايم گرفته، و زبانم از راز و نياز با تو كند شده.
― پس سپاس تو را- اى معبود من- چه بسا عيبها كه بر من مستور ساخته اى، و مرا از افشاى آن رسوا نكرده اى! و چه بسا آلودگى و زشتى كه بجا آورده ام و پرده ى آن را بر من نيافكنده اى! و زشتيهايش را بر همسايگان عيبجو و حسودان نعمتى كه به من بخشيده اى آشكار نساخته اى!
― آنگاه اين همه مرحمتها مرا از تعقيب بديهايى كه از من سراغ دارى بازنداشته است!
― پس كيست كه از من- اى معبود من- به خير و صلاح خود جاهلتر، و از بهره ى خود غافلتر، و از اصلاح تهذيب نفس خود دورتر باشد در صورتى كه رزقى را كه بر من روان ساخته اى در معصيتهاى كه مرا از آن نهى كرده اى صرف مى كنم و كيست كه بيش از من به قعر باطل فرورفته و بر اقدام به بدى جرات ورزيده باشد. در آن هنگام كه بر سر دو راه دعوت تو و دعوت شيطان مى ايستم پس دعوت شيطان را بى آنكه در شناختنش ديده ى بصيرتم نابينا شده، يا قوه ى حافظه ام او را از ياد برده باشد- با چشم باز و حواس جمع- مى پذيرم،
― در صورتى كه يقين دارم كه دعوت تو به بهشت و دعوت او به سوى جهنم منتهى مى شود.
― منزهى تو كه از جانب من سزاوار چنين رفتار باشى چه شگفت انگيز است آنچه من درباره ى خويش به آن گواهى مى دهم و آن كارهاى پنهانيم كه خود آن را برمى شمارم
― و عجيبتر از آن بردبارى تو از من و درنگ كردنت از مواخذه سريع من است و اين نه از جهت گرامى بودن من پيش تست. بلكه از جهت مداراى تو با من و تفضلت بر من است: تا از نافرمانى خشم انگيز تو بازايستم، و خود را از گناهان فرساينده ى خويش بازدارم. و از جهت آنست كه عفو تو از من در نظرت از عقوبتم خوشايندترست.
― بلكه من- اى معبود من- گناهم بيشتر، آثارم زشت تر، كردارم بدتر، تهورم در باطل سخت تر، تنبهم در مقام اطاعت تو ضعيفتر و آگاهى و مراقبتم نسبت به تهديد تو كمتر از آن است كه عيوب خود را براى تو بشمارم. يا بر ياد كردن گناهانم قادر باشم
― و منظورم از اين اعتراف جز آن نيست كه از روى طمع در مهربانى تو- كه صلاح كار گنهكاران در آن است- و از نظر اميد به رحمت تو- كه آزادى گردنهاى خطاكاران به آن است- خويش را سرزنش كنم.
― خدايا و اين گردن من است كه طوق و بند گناهان آن را باريك كرده. پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و به عفو خود آن را آزاد ساز. و اين پشت منست كه بار خطاها آن را سنگين ساخته، پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و به عفو خود آن را آزاد ساز. و اين پشت منست كه بار خطاها آن را سنگين ساخته، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و به انعام خود آن را سبك ساز.
― اى معبود من، اگر چندان در برابر تو بگويم كه پلكهاى هر دو چشمم بيفتد، و اگر چندان صدا به گريه بلند كنم كه صوتم قطع شود، و اگر چندان برايت بپا ايستم كه هر دو پايم آماس كند، و آن قدر برايت ركوع كنم كه استخوان هاى پشتم از هم بپاشد. و آن قدر تو را سجده كنم كه چشمهايم از كاسه به درآيد، و در دوره ى عمر خود خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكستر آلود بنوشم، و در اثناى اين احوال آنقدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار فروماند، سپس از روى شرمندگى از تو چشمم را به آفاق آسمان نگشايم، با اين همه سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود.
― و اگر در اين هنگام كه مستوجب آمرزشت شوم مرا بيامرزى، و در آن زمان كه مستحق عفو تو گردم از من درگذرى، پس همانا كه آن آمرزش و عفو در حق من از جهت استحقاق من لازم نيامده، و من از روى سزاوارى شايسته ى آن نشده ام. زيرا جزاى من در اولين بار كه تو را عصيان كرده ام جهنم بوده، و به اين جهت اگر مرا عذاب فرمايى درباره ى من ستمكار نخواهى بود!
― پس اكنون كه مرا بستارى خود مستور داشته اى، و رسوا نكرده اى، و به كرم خود با من مدارا كرده اى و در عقابم شتاب ننموده اى، و به تفضل خود درباره ام حلم كرده اى، و نعمتت را از من نگردانده اى، و احسانت را نسبت به من تيره و آلوده نساخته اى پس بر طول تضرع و شدت مسكنت و بدى حالم رحمت آور.
― خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا از گناهان نگاهدار و به فرمانبردارى وادار، و حسن انابت را روزيم كن، و به توبه پاكم ساز، و با نگهدارى خود تاييدم كن، و به عافيت رو به راهم نماى، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده ى عفو و آزاد گشته ى رحمت خود قرار ده، و برات ايمنى از خشم خود برايم بنويس، و مرا هم اكنون- نه در آينده- به آن ايمنى بشارت ده، چنان بشارتى كه آن را بشناسم، و نشانه اى در آن به من معرفى كن كه به آسانى آن را دريابم،
― زيرا كه اين كار براى تو- در جنب قوتت- دشوار نيست. و ترا در قدرتت دچار مشكلى نمى سازد. و تو بر هر چيز- به منتهى درجه- قدرت دارى.
