.jpg)
.jpg)
.jpg)
نيايش درباره ى خود پس از انجام نماز شب، در مقام اعتراف به گناه
― خدايا اى صاحب پادشاهى كه جاودانه دائم است،
― و سلطنتى كه خود بدون سپاه و پشتيبانها نيرومند است،
― و عزتى كه بر مرو دهور و سالهاى گذشته و زمانهاى در نوشته باقى است.
― سلطنت چنان غالب است كه محدود به آغاز و انجام نيست.
― و پادشاهيت چنان بلندپايه است كه همه چيز از رسيدن به كنه آن فرومانده است.
― و منتهاى توصيف واصفان، به نازلترين مرتبه از آن رفعت كه به خود تخصيص داده اى نمى رسد.
― كاروان اوصاف در بيان عظمتت به گمراهى افتاده، و رشته ى نعمتها در پيشگاه تو از هم بگسيخته، و لطايف تصورات در مقام كبريائى سرگردان شده اند.
― تو اى خداى ازلى، در ازليتت چنان بوده اى، و تو- اى خداى جاودان بى زوال- بر همين منوال خواهى بود.
― و من آن بنده ى كم كار پرآرزويم كه اسباب وصول به سعادت از كفم بيرون رفته. جز آن سبب كه رحمت تو آن را در پيوسته، و رشته هاى اميد از جانم بگسيخته جز آن رشته ى عفو تو كه بدان درآميخته ام.
― مرا از طاعت، چيزى كه به حساب آرم اندك، و از معصيت، آنچه بر دوش دارم بسيار است. و در گذشتن از بنده ات اگر چه بد كرده باشد بر تو دشوار نيست. پس از من درگذر.
― خدايا علم تو بر كارهاى نهانى مشرفست، و هر پوشيده اى در برابر آگاهى تو آشكار است، و دقايق امور از نظرت مكتوم نيست، و رازهاى نهانى از تو پنهان نمى ماند
― و تو عالم و ناظرى كه آن دشمن ديرينه ات كه براى گمراه كردن من از تو مهلت طلبيد و تو او را مهلت دادى، و براى منحرف كردن من تا روز قيامت از تو فرصت خواست و تو او را فرصت دادى، بر من چيره گشت،
― و در همان حال كه از گناهان خرد هلاك كننده، و معصيتهاى بزرگ كشنده به سوى تو همى گريختم، مرا بر زمين زد و از وصول به پناهگاه عصمت و سنگر حفظ و حراست تو عمل خود مستوجب خشم تو گشتم، عنان حيله ى خود را از من برتافت، و انكار خود را در مقابل رفتار من اعلام كرد، و از من بيزارى جست، و پشت به من كرده به راه افتاد. پس مرا در بيابان گمراهى در معرض غضب تو تنها گذاشت و به ساحت انتقام تو به حالتى درآورد كه
― نه شفيعى نزد تو از من شفاعت مى كند، و نه پناه دهنده اى مرا در برابر تو ايمن مى سازد، و نه قلعه اى مرا از تو مانع مى شود، و نه پناهگاهى هست كه از تو به آن پناه برم.
― پس اكنون مقام من در پيشگاه تو مقام پناه آورنده ى به تو و محل معترف به گناه در پيشگاه توست. پس مبادا كه كنف فضل تو از من تنگى گيرد، و جامه ى عفوت من كوتاهى نمايد، و من بى نصيبترين بندگان تائب تو نوميدترين واردين اميدوار تو گردم. و مرا بيامرز زيرا كه تو بهترين آمرزندگانى.
― خدايا تو مرا فرمان دادى، پس من امر تو را فروگذاشتم و مرا نهى كردى، پس مناهى تو را مرتكب شدم، و انديشه ى بد، گناه را در نظرم بياراست، پس در اجتناب آن تقصير كردم.
― و هيچ روز را به روزه به سر نبرده ام كه آن را گواه خود سازم، و هيچ شب را به تهجد نگذاشته ام كه آن را وسيله ى زينهار خود قرار دهم، و هيچ سنت را احياء نكرده ام كه از جانب آن مورد ستايش واقع شوم، جز فرايضى كه هر كه آن را ترك كند هلاك شود،
― و هيچ نافله اى درخور اعتبار و قابل شمار ندارم كه آن را وسيله ى تقرب خود قرار دهم. با آنكه بسيارى از آداب شروط فرائض تو را به غفلت سپرده ام، و از بسيارى پايگاه هاى حدود تو تجاوز كرده ام، و به هتك حرمتها و ارتكاب گناهان بزرگى پيوسته ام كه تنها عافيت تو در برابر رسواييهايش حافظ و ساتر من بوده است.
― و اين مقام من، مقام كسى است كه به علت شرمسارى از تو، نقش خود را از كارهاى ناشايسته بازداشته، و بر نفس خود خشم گرفته، و از مشيت و قضاء تو خشنود شده، تا با دلى خاشع و گردنى خاضع و پشتى از خطاها گرانبار به پيشواز كرم تو آمده، در حالى كه ميان بيم و اميد بپا ايستاده،
― و تو شايسته تر كسى هستى كه به او اميد ورزد، و سزاوارتر كسى هستى كه از او بترسد و بپرهيزد. پس اى پروردگار من، آنچه را به آن اميدوارم به من عطا كن، و از آنچه بيم دارم مرا ايمن ساز، وصله ى رحمتت را به من تفضل فرماى، زيرا كه تو كريمترين مسئولينى.
― خدايا اكنون كه مرا به پرده ى عفوت، مستور ساختى، و در سراى فنا در حضور امثال و اقران به خلعت فضل خود پوشيدى، پس مرا از رسوايى هاى سراى بقاء در توقفگاه هاى حضار و تماشاييان از فرشتگان مقرب، و پيغمبران مكرم و از همسايه اى كه بديهايم را از او مى پوشيدم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او شرم مى داشتم، پناه ده.
― پروردگارا، من به رازپوشى ايشان اطمينان نكردم، و به تو- اى پروردگار من- در آمرزش خود اعتماد كردم، و تو سزاورتر كسى هستى كه به او اعتماد كنند، و بخشنده تر كسى هستى كه به او روآورند، و مهربانتر كسى هستى كه از او مهربانى جويند، پس بر من رحمت آور.
― خدايا تو مرا در صورت، آبى بى مقدار، از صلبى داراى استخوانهاى به هم پيوسته و درهم فشرده و راههايى باريك و تنگ به تنگناى رحمى كه آن را به پرده ها پوشيده اى، سرازير كردى- در حالى كه مرا از حالى كه به حال ديگر مى گرداندى، تا آنگاه كه به كمال صورت رساندى، و در نقشى كامل بياراستى، و شبكه ى اعضاء را در پيكر من برقرار كردى، و چنانكه در كتاب خود توصيف كرده اى. در آغاز به صورت نطفه سپس علقه و آنگاه مضغه و بعد از آن به صورت استخوان آفريدى، سپس استخوانها بگوشت پوشانيدى، و آنگاه مرا چنانكه خود خواستى به مرحله ى ديگرى از آفرينش درآوردى،
― تا در آن دوران كه رزق تو نيازمند شدم، و از فريادرسى و دستگرى فضلت بى نياز نبودم، از مازاد خوردنى و آشاميدنى كنيز خود كه مرا در اندرون او مسكن دادى، و در نهاد رحمش وديعت نهادى. قوتى برايم تعيين كردى.
― و اگر مرا- اى پروردگار من- در اين احوال به تدبير خودم وامى گذاشتى، و به نيروى خويشتنم ملجا مى ساختى، هرآينه تدبير از من بركنار و نيرو از من دور مى بود.
― پس مرا به فضل خود همچون مهربانى با لطف، غذا دادى، و آن همه لطف را- از روى تفضل- تا اين پايه كه رسيده ام همچنان درباره ام به جا مى آورى: رشته ى خير وصله ات از من نمى گسلد، و حسن انعامت درباره ام به تعويق نمى افتد. ولى با وجود اين، اعتمادم بر تو محكم نمى شود، تا كوشش خود را كه در كارى كه نزد تو برايم مفيد است مصروف دارم
― چندان كه شيطان عنان مرا در وادى سوءظن و ضعف يقين به دست گرفته است. از اين رو من از بدهمسايگى او نسبت به خود، و از پيروى نفسم از او به نزد تو شكايت مى كنم، و از تسلط او در دامن امن تو مى آويزم، و در گرداندن مكر او از خويش به سوى تو تضرع و زارى مى كنم،
― و از تو مى خواهم كه براى تحصيل روزيم راهى آسان فراهم سازى. پس سپاس تو را بر آنكه نعمتهاى بزرگ را درباره ى من آغاز كردى، و شكر احسان و انعام را به من الهام فرمودى. پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و روزيم را بر من سهل و آسان ساز. و از تو مى خواهم كه مرا به حد و اندازه اى كه خود برايم تعيين كرده اى خرسند سازى، و به سهم خودم در آنچه برايم قسمت فرموده اى خشنود گردانى، و آنچه را از نيروى بدن و ايام عمرم صرف شده در راه طاعت خود محسوب دارى. زيرا كه تو بهترين روزى دهندگانى.
― خدايا من به تو پناه مى برم از آتشى كه آن را وسيله ى سختگيرى بر گنهكاران ساخته اى، و منحرفين از شاهراه رضاى خود را به وسيله ى آن تهديد كرده اى. و به تو پناه مى برم از آتشى كه روشنيش، تاريكى، و ملايمش، دردناك، و دورش، نزديك است. و از آتشى كه قسمتى از آن قسمت ديگر را مى خورد، و پاره اى از آن بر پاره ى ديگر حمله مى برد.
― و از آتشى كه استخوانها مى پوساند، و ساكنين خود را از آب جوشان سيراب مى سازد، و از آتشى كه بر زارى كنندگانش ابقاء نمى كند. و بر مهرجويانش رحم نمى آورد، و بر تخفيف از كسى كه برايش خضوع كند و در برابرش تسليم شود، قادر نيست. آتشى كه ساكنين خود را با سوزنده ترين عقاب دردناك خود و با مصيبت سخت استقبال مى كند.
― و به تو پناه مى برم از كژدمهاى كام گشوده و مارهاى نيش زننده اش، و از آشاميدنيش كه امعاء و احشاء ساكنينش را پاره پاره مى كند، و دلهاشان را از جاى برمى كند. و از تو هدايتى مى طلبم به آنچه مرا از آن دور سازد، و باز پس دارد.
― خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا به فضل رحمت خود از آن آتش پناه ده، و به حسن عفو خود از لغزشهايم درگذر، و مرا خوار مساز. اى بهترين پناه دهندگان.
― زيرا تو بندگان را از مكروه نگاه مى دارى، و خوبى را عطا مى كنى، و هر چه بخواهى بجا مى آورى، و تو بر هر كار قدرت بى پايان دارى.
― خدايا هر زمان كه نيكان ياد كرده شوند، بر محمد و آلش رحمت فرست، و تا شب و روز از پس هم درآيند بر محمد و آلش چنان رحمتى فرست كه دنباله اش قطع نشود، و شماره اش به احصاء درنيايد. چنان رحمتى كه هوا را پركند، و زين و آسمان را بيا كند.
― خداى بر او رحمت فرستد تا آن زمان كه او از تواتر رحمت راضى شود، و پس از راضى شدنش همچنان فيض رحمت را بر او گسترده دارد. چنان رحمتى كه حد و پايان برايش نباشد. اى بخشنده ترين بخشندگان.
