و كان من دعائه عليه السلام فى الصلوه على حمله العرش و كل ملك مقرب
تخصيص دعاء امام عليه السلام به اين دو صنف از ملائكه به واسطه ى ثبوت بعضى از خصوصيات و مزايا است در ايشان دون ساير اصناف ملئكه اما فرقه ى اولى با وجود آن شغل عظيم كه از براى ايشان است كه عبارت باشد از برداشتن عرش مجيد عظيم استغفار مى كنند از براى مومنين چنانكه در قرآن مجيد اشاره به آن نموده است كه «الذين يحملون العرش و من حوله يسبحون بحمد ربهم و يومنون به و يستغفرون للذين آمنوا».
و اما فرقه ى دويم خدماتى مى كنند راجع به عباد مى شود، و قبول ولايت امير
المومنين نمودند بعد از عرض ولايت بر ايشان چنانكه در روايت فرموده است كه ولايت ما را عرض بر ملائكه نمودند هر يك از ايشان قبول نمودند از مقربين شدند هر كه نكرد نشد مراد از قبول و عدم قبول در روايت شايد مبادرت و عدم مبادرت باشد چنانكه در انبياء على نبينا و آله و على سائرهم الصلوه و السلام اتفاق افتاد.
در حديث ابى حمزه ى ثمالى وارد است كه عبدالله بن عمر داخل شد بر حضرت على بن الحسين عليه الصلوه و السلام و عرض كرد خدمت آن امام عاليمقام عليه الصلوه و السلام كه: اى پسر حسين شما مى گوئيد كه يونس بن متى در شكم ماهى حبس نشد مگر به واسطه ى اينكه عرض ولايت جدم را بر او نمودند و او توقف نمود فرمودند : بلى مادرت به عزايت بنشيند عرض كرد: معلوم نما بر من اين مطلب را اگر راست مى گوئيد پس آن جناب امر فرمودند كه به پوشد دو چشم خود را به دستمالى پس بعد از ساعتى امر فرمودند كه ديده ى خود را بازنمايد عبد الله مى گويد: پس ناگاه خود را در كنار دريائى ديدم كه امواج او متلاطم است پس ابن عمر عرض كرد: يا سيدى خونم در گردن شما است بترس از خدا و بترس از نفس من فرمودند قدرى صبر كن بر تو معلوم كنم اگر من راست مى گويم پس فرمودند: يا ايها الحوت ماهى سر از دريا بيرون آورد مثل كوهى بزرگ و او مى گفت لبيك لبيك يا ولى الله فرمودند تو كه هستى؟ عرض كرد منم حوت يونس خلاق عالم مبعوث نكرد پيغمبرى از زمان آدم على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام تا زمان جد شما صلى الله عليه و آله مگر اينكه عرض نمود ولايت شما اهل بيت را بر او هر كه قبول كرد سالم ماند و نجات يافت و هر كه توقف و تردد كرد در حمل و قبول رسيد بر او آنچه رسيد، نرسيد آدم (ع) را از مصيبت، نرسيد
نوح را از غرق، و نرسيد ابراهيم را از آتش، و يوسف را از چاه، و ايوب را از بلا، و داود را از خطيه، مگر اينكه از توقف و تردد بود، تا اينكه يونس را مبعوث كرد وحى فرستاد به سوى او كه قبول نمايد ولايت اميرالمومنين را و اولاد او را عليهم السلام عرض كرد: چگونه قبول نمايم ولايت كسى را كه نديدم، و نشناختم پس او را مبتلا كرد در شكم من و بر من وحى فرستاد كه استخوان او را نشكنم پس در شكم من مكث نمود چهل روز در ظلمات ثلث ندا مى كرد كه «لا اله الا انت سبحانك انى كنت من الظالمين» قد قبلت ولايه على بن ابى طالب عليه السلام و الائمه الراشدين من ولده بعد از اينكه ايمان آورد به ولايت شما امر كرد خداى بر من كه بيندازم او را در كنار دريا، پس حضرت فرمودند: اى ماهى برگرد.
تنبيه: چونكه صلوات و درود براى كسى نمودن يا فائده ى او راجع به كسى است كه صلوه مى فرستد يا بر كسى كه از براى او فرستاده شده و على اى تقدير سبب نفعى از منافع است و ملك مقرب و نبى مرسل ايشان نزد معبود به حق اكرم و اجل هستند از ساير اصناف مخلوق پس كسى كه محب و مخلص حضرت معبود است و راى او چيزى نظر او چيز نيست بناء منفعت بردن دارد يا منفعت رساندن لابد مقربين حضرت معبود يا واسطه ى فيض هستند يا به ايشان فيض مى رسد و اين مطلب روشن است به مقايسه ى سلطان ظاهر و اركان مملكت او.
اللغه: حمله، جمع مكسر حامل به معنى بردارنده و به دوش گيرنده است.
عرش و عريش جاى بلند و مراد از آن در كتاب و سنت و السنه ى مردم آن ظرفى است كه وعاء جميع ماسوى الله است.
فتور: سستى مقابل قوت است.
سام: ملال و دلتنگى داشتن است.
حسر: انقطاع و دست برداشتن.
ايثار: بثاء مثلثه به معنى اختيار كردن و جاى آوردن.
جد: بكسر جيم به معنى اجتهاد مقابل كوتاهى در امر كردن، و له: اشتغال.
التركيب: و حمله عرشك احتمال دارد و او عاطفه باشد بر صل على محمد در دعاء سابق و هذا هو الظاهر، و احتمال دارد كه استيناف باشد بنا بر اين احتمال حمله عرشك مبتدا است و خبر او محذوف اى مستحقون، لان تصلى عليهم، و احتمال دارد خبر فصل عليهم و انشاء خبر واقع شدن جايز باشد و بر سر خبر فاء داخل شود اگر چه مبتداء متضمن شرط نباشد و اين احتمال نيز نزد سيد شارح راجح است، الذين صفت حمله است كه بر تمام حالات بر ياء و نون خوانده شده است
.
شرح: يعنى اى خداى من حاملين عرش تو جماعتى هستند كه سستى نمى كنند از تسبيح تو، و دلتنگ نمى شوند از تنزيه تو، و دست برنمى دارند از عبادت تو، و اختيار نمى كنند تقصير و اطاعت تو را بر اجتهاد در اطاعت تو، و غفلت نمى كنند از شغل از روى ميل به سوى تو.
تنبيه: عرش يكى از مخلوقات خداست از آن اعظم خلقى نيست تمام
مخلوقات در عالم كون و فساد از مجردات و غير آن در ميان اوست.
در حديث زينب عطاره كه حضرت ختمى ماب صلى الله عليه و آله و سلم فرمودند: هفت آسمان و زمينها و كوهها و درياها، و حجابهاى نور و كرسى نزد او مثل حلقه ى است در بيابانى وسيع، روايت شده است از پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم كه خلاق عالم خلق كرد ملكى را در تحت عرش وحى فرستاد به سوى او كه پرواز كند و طيران نمايد پس طيران نمود سى هزار سال، پس وحى فرستاد به سوى او كه طيران كند پس سى هزار سال ديگر پرواز نمود پس بار ديگر وحى فرستاد به سوى او كه پرواز كند پس سى هزار سال ديگر پرواز نمود پس بار ديگر وحى فرستاد به سوى او كه اگر پرواز كنى تا نفخ صور نخواهى رسيد به طرف ديگر پس ملك عرض كرد سبحان ربى الاعلى و بحمده روايت شد از حضرت سجاد كه او فرمود از براى خداوند ملكى است كه او را حزقائيل مى گويند و از براى او دوازده هزار پر است ما بين هر پرى تا پر ديگر پانصد سال راهست در قلب او خلجان كرد كه آيا فوق عرش چيزى هست يا نه خلاق عالم زياد نمود از براى او از پر دو مثل آنچه داشت كه سى و شش هزار شد كه ما بين هر پر تا پر ديگر پانصد سال راه بود پس وحى فرستاد به سوى او كه به پر پريد به مقدار بيست هزار سال و نرسيد به سر قائمه ى از قوائم عرش پس مضاعف كرد از براى او از پر و قوه و امر كردش كه پرواز كن پس طيران نمود به مقدار سى هزار سال و هم نرسيد پس وحى فرستاد به سوى او كه: اگر بپرى تا نفخ صور با قوه و قدرت و جناح تو نخواهى رسيد به ساقى از ساقهاى عرش، ملك عرض كرد كه سبحان ربى الاعلى و بحمده.
روايت شده است از نبى صلى الله عليه و آله كه فرمودند: كه زمانى كه خلاق عالم عرش را خلقت كرد خلق كرد از براى او سيصد و شصت هزار ركن، و
خلق كرد نزد هر ركنى سيصد و شصت هزار ملك اگر اذن مى داد به كوچك ترين آنها كه به بلعد آسمان و زمين را مى بلعيد آنها را نبود آسمانها و زمين در ميان دهان آن مگر مثل يكدانه ى ريگ در بيابان وسيع پس فرمود خلاق عالم به ايشان كه اى بندگان من بلند كنيد عرش مرا شروع كردند كه بلند كنند نتوانستند حمل و حركت آن دهند پس خلق نمود خلاق عالم با هر يك يكى ديگر باز هم قدرت نداشتند كه حركت دهند پس فرمود: بگذاريد بر من است كه نگهدارم آن را به قدرت خودم پس واگذار نمودند و نگهداشت خداى آن را به قدرت خود پس فرمود: بهشت نفر از ايشان كه بلند كنيد عرش مرا عرض كردند يا ربنا چگونه مى توانيم حمل آن نمائيم و حال آنكه اين جمع كثير قدرت حمل او را نداشتند فرمود: منم كه خفيف مى كنم شديد را و آسان مى كنم مشكل را و حكم مى كنم هر چه كه مى خواهم، تعليم مى كنم شما را كلماتى كه بخوانيد آسان شود بر شما حمل آن عرض كردند: آن كلمات چه چيز است يا ربنا؟ فرمود: بگوئيد:
بسم الله الرحمن الرحيم، و لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظيم و صلى الله على محمد و آله الطاهرين، پس خواندند اين كلمات را، و بر داشتند عرش خلاق عالم را چنان خفيف آمد بر دوش ايشان مثل موئى كه در بدن برويد بر دوش مرد قوى جسيم پس فرمود خلاق عالم به ساير ملائكه كه عرش مرا بگذاريد از براى اين هشت نفر كه حمل كنند و شما طواف كنيد در جوانب او و تسبيح و تقديس و تمجيد من نمائيد منم خداى قادر بر نحوى كه ديديد و بر هر شى ء قادرم.
اللغه: صور، بضم الفاء شاخ تيز و نائى كه به او روز محشر نوازند.
شاخص: يعنى راست و مستوى نگهداشتن،
حلول: بالضم به معنى نزول و پائين آمدن.
تنبيه: بيدار كردن، نفخه: دميدن، صرع: انداختن و هلاك شدن
رهاين: جمع رهين به معنى وثيقه و گرو.
التركيب: شاخص صفت صور، صرعى اضافه برهائن كه اضافه به قبور شده است، مفعول ثانى ينبه.
شرح: يعنى اى خداى من اسرافيل صاحب صور ايستاده كسى است كه انتظار مى كشد از جانب تو اذن و نزول امر را تا اينكه بيدار نمايد به سبب نفخه و دميدن آن انداخته شده گرو گذاشته شده ى در قبور يعنى مردگان را.
تذنيب: بيان شد كه صور نيتى است كه به او نوازند و ظاهر آن است كه دو وقت او نواز و نواخته خواهد شد در يكى فاعل اسرافيل است و وقت ديگر فاعل او خداى، روايت شده است از على بن ابراهيم رحمه الله عليه به اسناد خود از فاخته از على بن الحسين عليهماالسلام كه گفت: سئوال از دو نفخه شده كه چه مقدار ما بين آن دو نواز است؟ فرمودند: ماشاءالله پس عرض شد در خدمت ايشان كه: يا بن رسول الله خبر بده مرا كه چه گونه نفخ در صور خواهد دميد؟ فرمودند: اما نفخه ى اولى خلاق عالم امر نمايد به اسرافيل كه نازل شود در زمين پس هبوط نمايد اسرافيل به سوى دنيا و با او است صور و از جهت صور يكسر است دو طرف دارد و از هر طرف تا طرف ديگر مسافت ما بين
آسمان و زمين است فرمودند كه زمانى كه ملائكه ملاحظه نمايند كه اسرافيل هبوط به زمين نمود و با او صور است تكلم مى نمايند با هم كه خلاق عالم اذن داد در مردن اهل آسمان و زمين فرمودند كه اسرافيل هبوط نمايد به بيت المقدس و روى به كعبه كند پس مى دمد بر صور آوازى از طرفى كه جانب زمين است بيرون مى آيد باقى نمى ماند در روى زمين صاحب روحى مگر اينكه صيحه مى نمايد و مى ميرد و از طرف ديگرى كه جانب آسمان است آوازى بيرون مى آيد كه باقى نمى ماند در جانب آسمان صاحب روحى مگر اينكه صيحه زنند و مى ميرند پس خلاق عالم مى فرمايد : به اسرافيل كه: اى اسرافيل بمير، پس او مى ميرد به همين حال مى ماند ماشاءالله پس امر كنند به آسمان كه فنا شود و او فناء و هلاك مى شود و امر مى كنند به كوهها كه در زوال و فنا شود زائل و فانى شوند و زمين را مبدل كند به زمين ديگر يعنى به زمينى كه بر او معصيت نشده باشد آن زمين نه در آن كوه است و نه علف مثل روز اول كه دحوالارض نموده بود و عرش خود بالاى آب قرار مى دهد مثل روز اول نگهدارد او را به عظمت و قدرت او، فرمودند پس در اين وقت ندا كند حضرت جبار به آوازى از قبل او آواز بلند كه مى شنوند اقطار آسمان، و زمين كيست پادشاه در اين روز؟ هيچكس جواب ندهد پس در اين وقت مى فرمايد خلاق عالم جواب خود: كسى نيست مالك ملك مگر خودم من مقهور كردم خلايق را و مى ميرانم نيست خداى مگر من وحده شريك از براى من نيست و نيست وزير از براى من، من خلق كردم خلق را و من مى راندم ايشان را به مشيت خودم و زنده كردم به قدرت خودم، فرمودند پس مى دمد خلاق عالم به صور دميدنى پس بيرون مى آيد آواز از يكى از دو طرف صور كه در جانب آسمان است پس باقى نماند در آسمان احدى مگر اينكه زنده گردد و بايستد مثل اول و برگردند حمله ى عرش و حاضر شود بهشت و دوزخ و جمع آورى مردم كنند از براى-
حساب، را وى گويد: ديدم حضرت على بن الحسين عليهما الصلوه و السلام گريه مى كرد در اين وقت گريه ى شديدى.
از اين حديث شريف معلوم مى شود كه در نفخه ى اولى از هر دو طرف آواز بلند شود و در نفخه ى دويم از يك سمت و نكته ى او واضح است، و نفخه ى اولى نفخه ى اماته است و نفخه ى دويم نفخه ى احيا است.
جاه: قدر و منزلت است.
من فى قوله عليه السلام من طاعتك يا ابتدائيه است يا بيانيه است يا تبعيضيه است يعنى ميكائيل كه صاحب قرب و منزلت است در نزد تو، و صاحب مكان بلند است از طاعت تو. بعضى را گمان چنان شد كه ميكائيل از مكيال است يعنى اندازه كردن و اين اسم عربى است و عمل و شغل او پيمانه ى آب كردن است در وقت نزول و آن موكلست بر سحاب و هميشه نزول مطر از سحاب است به اندازه ى و پيمانه ى مگر يوم النوح كه در آن روز پيمانه و اندازه نبود به اين معنى كه اندازه و پيمانه او به يد قدرت بود و اين مطلب اگر چه ممكن است لكن بعيد است، زيرا كه منافات دارد با فقره ى بعد كه مى فرمايد: وكيل ما تحويه لواعج، و اين اسم عربى نيست بلكه سريانى يا عبرانى است ئيل به عبارت عبرانى نام خداى تعالى است.
اللغه:
امين: مقابل خائن، وحى آن چيزى است كه به سوى انسان مى رسد از جانب خداى تعالى به واسطه ى ملك اگر بدون واسطه رسد در بيدارى او را الهام گويند، و اگر در خواب رسد او را رويا گويند و اين دو تاى اخير شريكند در افتادن
مطلب در قلب، و به اعتبار تفاوت كند،
مطاع: آقا و مولى.
مكين: ثابت و برقرار يعنى اى خداى من جبرئيل امين بر رساندن وحى تو است، و آقا هست در اهل آسمانهاى تو و ثابت و برقرار است نزد تو و مقرب است در خدمت تو.
تنبيه: از اين فقره چنان استفاده مى شود كه جبرئيل عليه السلام اقرب است نزد خداى عزوجل از اسرافيل و ميكائيل چنانچه از تقدم ذكرى در قرآن هم فهميده مى شود، بلكه معلم نبى صلى الله عليه و آله بودن چنانكه آيه ى شريفه علمه شديد القوى بر آن شاهد است دلالت بر اقربيت آن كند لكن، در رسيدن وحى به او در مرتبه ى اخير عكس دلالت كند ضرر ندارد كه حديث سند ذكر شود، روايت كند سيد هاشم الاحسائى كه اين حديث شريف نافع است از براى كشف هم و غم و فرج يافتن از غم و دفع اثر هم بلكه از براى هر مرض و دردهاى زياد نافع است حتى رفع ديوانگى و صرع و فقر و فاقه و اختلال امور و ضيق معيشت و گمنامى به اين حديث شريف مى شود، به اين حديث دفع اثر چشم هم مى شود، و جلب منفعت و دفع مضرت بلكه گفته شده است، بعد الموت هم نافع است يعنى به سبب اين حديث سئوال منكر و نكير نخواهد شد، بالاى سر مريض خوانده شود شفا خواهد يافت لكن در مقام خواندن يا نوشتن تمام سلسله ى سند خوانده شود يا نوشته شود.
روايت مى كند صدوق عليه الرحمه در كتاب عيون اخبار رضا عليه الصلوه و السلام از احمد بن محمد بن الحسن القطان قال حدثنى عبد الرحمن بن محمد الحسنى قال: حدثنى محمد بن ابراهيم الفزارى، قال حدثنى عبد
الله بن بحرالاءهوازى، قال حدثنى على بن عمرو، قال حدثنى حسن ابن محمد بن جمهور، قال حدثنى على بن بلال، عن على بن موسى الرضا عليه الصلوه و السلام، عن موسى بن جعفر (ع) عن جعفر عن محمد عليه السلام عن محمد بن على (ع) عن على بن الحسين (ع) عن الحسين بن على (ع) عن على بن ابى طالب (ع) عن النبى صلى الله عليه و آله و سلم عن جبرئيل (ع) عن ميكائيل (ع) عن اسرافيل عن اللوح عن القلم عن الله تعالى شانه قال: يقول الله عزوجل ولايه على بن ابى طالب (ع) حصنى فمن دخل حصنى امن من عذابى و فى روايه: آمن من عذابى، البته مراعات سند بنمايد
تذنيب: صدوق عليه الرحمه در كتاب اعتقادات خود مى فرمايد: كه اعتقاد اماميه آن است كه در كيفيت وحى اينكه ما بين دو چشم اسرافيل لوحيست پس در هر زمان كه خلاق عالم اراده دارد اينكه سخن بفرمايد به وحى زده مى شود آن لوح در جبين اسرافيل پس قرائت مى كند آنچه در آن لوح ثبت شده است پس او را القاء كند اسرافيل به سوى ميكائيل پس القاء كند ميكائيل به سوى جبرئيل و جبرئيل القاء كند به سوى پيغمبران عليهم السلام.
اللغه:
الحجب: بضم العين جمع حجاب به معنى پرده است يعنى مانع شود از ديدن بيننده ديده شده را و به عبارت اخرى حاجب ما بين رائى و مرئى.
روح: خلقى است از مخلوقات يا از صنف ملائكه است، يا از غير ايشان كه دلالت بر هر يك شايد قوله تعالى تنزل الملائكه و الروح بكند، امر: شان و شغل.
التركيب: على حرف جر ظاهر آن در اين فقره از براى استعلاء است چنانكه از بعضى از روايات استفاده مى شود كه روح مطاع است بر ملائكه حجب
شرح: يعنى اى رب من روح كسى است كه او مطاعست بر ملائكه حجب
تحقيق حال در حجاب و روح، اما در حجاب بدان كه ما بين خالق و مخلوق پردهائى است كه مانع شود كه مخلوق ملتفت اوصاف و ذات خالق شود به حيث اگر اين پردهاى پارچه شود و خواهد مخلوق كه پاره گردد خواهد سوخت چنانچه فقره اونى انظر اليك بر آن شاهد است و اين حجب از جنس اجسام نيست، بلكه از جنس انوار يعنى از نور عزت و جلال بزرگى و عظمت و اين پرده ى است كه عقول متحيرند از درك آن و ابصار از قوه ى بصريه باز مى ماند به حيث آن كه اگر كشف شده و ماوراى او معلوم گردد مخلوق نخواهد باقى ماند، از جمادات و حيوانات مگر اينكه سوخته و فناء و مضمحل مى شوند.
چنانكه مروى است از ايشان عليهم السلام كه از براى خداى عزوجل هفتاد هزار حجاب است از نور و ظلمه كه اگر كشف شود از آنها يكى هر آينه خواهند سوزانيد سبحات جلال او هر چه را كه در كونين هست،
روايت كند صدوق عليه الرحمه به سند خود از وهب گفت: سئوال شد از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام از حجب فرمودند: اول حجب هفت، است ضخامت هر حجابى مقدار سير پانصد سال، طول آن پانصد سال نگهبانان و حاجبان او هفتاد هزار ملك است كه قوه ى هر يكى از آنها قوه ى جن و انس است بعضى از حجب ظلمت و بعضى نور و بعضى نار و بعضى دخان، و بعضى سحاب، و بعضى برق و بعضى رمل و بعضى كوه و بعضى عجاج و بعضى ماء و بعضى انهار، آن حجب حجبى است مختلفه هر حجابى به قدر چهارده هزار سال راه پس از آن از براى خلاق عالم سرادقات جلال است و او شصت هزار سراد قسمت و در هر سرادق هفتاد هزار ملك ما بين هر سرادق و سرادقى به قدر پانصد سال راه، بعد از آن سرادق فخر است، بعد از آن سرادق كبرياء و بعد از آن سرادق عظمه، و بعد از آن سرادق قدس بعد سرادق جبروت بعد سرادق فخر، بعد نورالابيض، بعد سرداق وحدانيت است و او به مقدار سير هفتاد هزار سال است، بعد از اين همه حجاب الاعلى كلام امام تمام شد و ساكت ماند عمر عرض كرد خدا باقى نگذارد مرا روزى كه نبينم ترا يا ابا الحسن، فهم حديث حاجت دارد به عنايت واهب العطاياء.
و اما روح ملكى از ملائكه است ظاهر دو روحند يعنى دو مخلوق و آن كه با نبى (ص) و ائمه بود غير آن است كه در سوره ى انا انزلناه دارد.
و روح آن كسى است كه او از امر تو است.
صفار بسند صحيح روايت كند از هشام سالم گفت: كه شنيدم از امام جعفر صادق عليه الصلوه و السلام كه مى فرمودند: يسئلونك عن الروح قل الروح من امر ربى فرمود: خلقى است اعظم از جبرئيل و ميكائيل با احدى از گذشتگان غير محمد صلى الله عليه و آله نبوده و او با ائمه عليهم الصلوه و السلام است اعانت و كمك ايشان كند هر چه كه بخواهند، و از اميرالمومنين عليه و اولاده الطاهرين الصلوه و السلام مروى است كه: از براى او هفتاد هزار زبان است هر زبانى هفتاد هزار لغه كه تسبيح خداى تعالى به آن لغات كند، خلق مى كند خلاق عالم جل و عز اسمه به هر تسبيحى ملكى را كه با ملائكه طيران كند تا روز قيامت خلق نكرد خداى تعالى و تقدس خلقى را اعظم از او غير از عرش اگر بخواهد آسمان هفتگانه و هفت طبقه زمين را به
يك لقمه بردارد قدرت دارد.
از امام عالى مقام حضرت جعفر الصادق عليه و على آبائه و ابنائه آلاف التحيه و الصلوه و السلام مروى است كه تمام ملائكه در روز قيامت در يك صف وقوف كنند او به تنهائى در يك صف و ظاهر آن است كه او غير از ملائكه است.
اللغه:
دون: از براى او معانى عديده است انسب در مقام يا به معنى غير است يا به معنى اقرب، و قرب.
رسالات: جمع رسالت به معنى فرستادن به جائى و پيغام به جاى آوردن و پيغام دادن و او مصدر است.
شرح: يعنى اى خداى من، پس بفرست رحمت خود را بر ايشان و بر ملائكه كه غير ايشان هستند از ساكنين سموات تو و از اهل امانت بر رسالت تو
سامه: دلتنگ شدن و ملال يافتن.
دوب: سير و حركت كردن.
اعياء: عاجز شدن.
لغوب: رنج و تعب كشيدن.
فتور: سستى.
شهوات: ميلهاى نفسانى.
سهو: خلاف هشيارى.
سامه: دلتنگ شدن و ملال يافتن.
دوب: سير و حركت كردن.
اعياء: عاجز شدن.
لغوب: رنج و تعب كشيدن.
فتور: سستى.
شهوات: ميلهاى نفسانى.
سهو: خلاف هشيارى.
سامه: دلتنگ شدن و ملال يافتن.
دوب: سير و حركت كردن.
اعياء: عاجز شدن.
لغوب: رنج و تعب كشيدن.
فتور: سستى.
شهوات: ميلهاى نفسانى.
سهو: خلاف هشيارى.
خشع: جمع خاشع، اطمينان در جوارح.
روم: قصد كردن.
نواكس: جمع ناكسه سر پائين كردن.
المستهترون: از استهتار يعنى حريص شدن.
زفير: نعره كشيدن و اول فرياد حمار.
التركيب: من، در قوله عليه السلام من دوب و من لغوب، بيانيه است، و ظرف لغو متعلق بلا تدخلهم، سهو الغفلات اضافه ى او از قبيل- اضافه ى مسبب است به سوى سبب و در عرف عوام سهو و غفلت به يك معنيند در اين صورت اضافه ى او حاجت به سوى تاويل دارد و ظاهر آن است كه از قبيل اضافه ى خاص به عام باشد زيرا كه غفلت كه عامست، الخشع الابصار، صفت است.
و بر ملائكه آنچنانيكه داخل نمى شود ايشان را كلال و ملال از براى حركت و داخل نمى شود ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را از تسبيح تو ميلهاى نفسانى، و دور نمى كند ايشان را از تعظيم تو سهو از روى نادانى و غفلت، يعنى از خوف ديده هاى ايشان بلند نشود به جانب تو خشوع كنندگانند از ديده ها پس قصد نمى كنند نظر به سوى ترا سر به زير اندازندگانند از زنخدانهاى خود، و چه بسيار طول كشيد ميل و رغبت ايشان در چيزهائيكه نزد تو است.
حرص دارنده اند به ذكر نعمتهاى خودت، تواضع كنندگان هستند، بر
خشع: جمع خاشع، اطمينان در جوارح.
روم: قصد كردن.
نواكس: جمع ناكسه سر پائين كردن.
المستهترون: از استهتار يعنى حريص شدن.
زفير: نعره كشيدن و اول فرياد حمار.
التركيب: من، در قوله عليه السلام من دوب و من لغوب، بيانيه است، و ظرف لغو متعلق بلا تدخلهم، سهو الغفلات اضافه ى او از قبيل- اضافه ى مسبب است به سوى سبب و در عرف عوام سهو و غفلت به يك معنيند در اين صورت اضافه ى او حاجت به سوى تاويل دارد و ظاهر آن است كه از قبيل اضافه ى خاص به عام باشد زيرا كه غفلت كه عامست، الخشع الابصار، صفت است.
و بر ملائكه آنچنانيكه داخل نمى شود ايشان را كلال و ملال از براى حركت و داخل نمى شود ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را از تسبيح تو ميلهاى نفسانى، و دور نمى كند ايشان را از تعظيم تو سهو از روى نادانى و غفلت، يعنى از خوف ديده هاى ايشان بلند نشود به جانب تو خشوع كنندگانند از ديده ها پس قصد نمى كنند نظر به سوى ترا سر به زير اندازندگانند از زنخدانهاى خود، و چه بسيار طول كشيد ميل و رغبت ايشان در چيزهائيكه نزد تو است.
حرص دارنده اند به ذكر نعمتهاى خودت، تواضع كنندگان هستند، بر
خشع: جمع خاشع، اطمينان در جوارح.
روم: قصد كردن.
نواكس: جمع ناكسه سر پائين كردن.
المستهترون: از استهتار يعنى حريص شدن.
زفير: نعره كشيدن و اول فرياد حمار.
التركيب: من، در قوله عليه السلام من دوب و من لغوب، بيانيه است، و ظرف لغو متعلق بلا تدخلهم، سهو الغفلات اضافه ى او از قبيل- اضافه ى مسبب است به سوى سبب و در عرف عوام سهو و غفلت به يك معنيند در اين صورت اضافه ى او حاجت به سوى تاويل دارد و ظاهر آن است كه از قبيل اضافه ى خاص به عام باشد زيرا كه غفلت كه عامست، الخشع الابصار، صفت است.
و بر ملائكه آنچنانيكه داخل نمى شود ايشان را كلال و ملال از براى حركت و داخل نمى شود ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را عجز از براى تعب و داخل نمى شود ايشان را سستى، مشغول نمى كند ايشان را از تسبيح تو ميلهاى نفسانى، و دور نمى كند ايشان را از تعظيم تو سهو از روى نادانى و غفلت، يعنى از خوف ديده هاى ايشان بلند نشود به جانب تو خشوع كنندگانند از ديده ها پس قصد نمى كنند نظر به سوى ترا سر به زير اندازندگانند از زنخدانهاى خود، و چه بسيار طول كشيد ميل و رغبت ايشان در چيزهائيكه نزد تو است.
حرص دارنده اند به ذكر نعمتهاى خودت، تواضع كنندگان هستند، بر
بزرگى تو و جلال و سلطنت تو، آن كسانيد كه مى گويند در زمانى كه نظر به جهنم مى كنند نعره و صيحه مى كند بر اهل معصيت منزه هستى تو اى خداى عبادت نكرديم تو را حق عبادت.
تذنيبات: الاول: اين اوصاف كه از براى اصناف ملائكه ذكر شد لازم آن ندارد كه متضاده باشند بلكه در بعضى از صفات همه شريكند و مثل اينكه سستى بر شغل و كارشان نيست، مثل اينكه همه تواضع كننده اند، مثل اينكه همه رغبت و ميل دارند به آن، چيزهائيكه نزد خلاق عالمست و هكذا بعضى از ايشان صفت خاصه دارند كه در ديگرى نيست، مثلا بعضى از ايشان هرگز سربلند نكرده به جانب عرش يا به جانب راست و چپ بلكه هميشه سر پائين مشغولند به ذكر و تسبيح خداى تعالى، روايت صحيح شده است از امام صادق جعفر بن محمد عليه الصلوه و السلام كه فرمودند: كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند: كه مرور مى كردم در شب معراج به ملائكه ى از ملائكه كه خدا خلق كرد فرمود ايشان را كه خداى عزوجل هر نحو كه مى خواست، و نهاد روى ايشان را هر نحو كه مى خواست نبود چيزى از طبقهاى وجوه ايشان مگر اينكه آن چيز تسبيح خداى و تحميد خداى را مى كردند هر جانب به صداهاى مختلفه صداهاى ايشان بلند بود و تسبيح و گريه از خوف خدا پس سئوال كردم از جبرئيل از احوال ايشان گفت: همين نحو كه ملاحظه نموديد خلق شدند ملكى از ايشان كه در جنب صاحب خود است با او هرگز تكلم نكرده، و هرگز سرهاى خود را بلند نكرده اند به سوى فوق و نه به سوى تحت از خوف خداى و خشوع او پس سلام كردم پس به اشاره ى سر به من جواب سلام دادند و نظر به سوى من نكردند از خشوع پس فرمود: به ايشان جبرئيل عليه السلام كه:
بزرگى تو و جلال و سلطنت تو، آن كسانيد كه مى گويند در زمانى كه نظر به جهنم مى كنند نعره و صيحه مى كند بر اهل معصيت منزه هستى تو اى خداى عبادت نكرديم تو را حق عبادت.
تذنيبات: الاول: اين اوصاف كه از براى اصناف ملائكه ذكر شد لازم آن ندارد كه متضاده باشند بلكه در بعضى از صفات همه شريكند و مثل اينكه سستى بر شغل و كارشان نيست، مثل اينكه همه تواضع كننده اند، مثل اينكه همه رغبت و ميل دارند به آن، چيزهائيكه نزد خلاق عالمست و هكذا بعضى از ايشان صفت خاصه دارند كه در ديگرى نيست، مثلا بعضى از ايشان هرگز سربلند نكرده به جانب عرش يا به جانب راست و چپ بلكه هميشه سر پائين مشغولند به ذكر و تسبيح خداى تعالى، روايت صحيح شده است از امام صادق جعفر بن محمد عليه الصلوه و السلام كه فرمودند: كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند: كه مرور مى كردم در شب معراج به ملائكه ى از ملائكه كه خدا خلق كرد فرمود ايشان را كه خداى عزوجل هر نحو كه مى خواست، و نهاد روى ايشان را هر نحو كه مى خواست نبود چيزى از طبقهاى وجوه ايشان مگر اينكه آن چيز تسبيح خداى و تحميد خداى را مى كردند هر جانب به صداهاى مختلفه صداهاى ايشان بلند بود و تسبيح و گريه از خوف خدا پس سئوال كردم از جبرئيل از احوال ايشان گفت: همين نحو كه ملاحظه نموديد خلق شدند ملكى از ايشان كه در جنب صاحب خود است با او هرگز تكلم نكرده، و هرگز سرهاى خود را بلند نكرده اند به سوى فوق و نه به سوى تحت از خوف خداى و خشوع او پس سلام كردم پس به اشاره ى سر به من جواب سلام دادند و نظر به سوى من نكردند از خشوع پس فرمود: به ايشان جبرئيل عليه السلام كه:
بزرگى تو و جلال و سلطنت تو، آن كسانيد كه مى گويند در زمانى كه نظر به جهنم مى كنند نعره و صيحه مى كند بر اهل معصيت منزه هستى تو اى خداى عبادت نكرديم تو را حق عبادت.
تذنيبات: الاول: اين اوصاف كه از براى اصناف ملائكه ذكر شد لازم آن ندارد كه متضاده باشند بلكه در بعضى از صفات همه شريكند و مثل اينكه سستى بر شغل و كارشان نيست، مثل اينكه همه تواضع كننده اند، مثل اينكه همه رغبت و ميل دارند به آن، چيزهائيكه نزد خلاق عالمست و هكذا بعضى از ايشان صفت خاصه دارند كه در ديگرى نيست، مثلا بعضى از ايشان هرگز سربلند نكرده به جانب عرش يا به جانب راست و چپ بلكه هميشه سر پائين مشغولند به ذكر و تسبيح خداى تعالى، روايت صحيح شده است از امام صادق جعفر بن محمد عليه الصلوه و السلام كه فرمودند: كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند: كه مرور مى كردم در شب معراج به ملائكه ى از ملائكه كه خدا خلق كرد فرمود ايشان را كه خداى عزوجل هر نحو كه مى خواست، و نهاد روى ايشان را هر نحو كه مى خواست نبود چيزى از طبقهاى وجوه ايشان مگر اينكه آن چيز تسبيح خداى و تحميد خداى را مى كردند هر جانب به صداهاى مختلفه صداهاى ايشان بلند بود و تسبيح و گريه از خوف خدا پس سئوال كردم از جبرئيل از احوال ايشان گفت: همين نحو كه ملاحظه نموديد خلق شدند ملكى از ايشان كه در جنب صاحب خود است با او هرگز تكلم نكرده، و هرگز سرهاى خود را بلند نكرده اند به سوى فوق و نه به سوى تحت از خوف خداى و خشوع او پس سلام كردم پس به اشاره ى سر به من جواب سلام دادند و نظر به سوى من نكردند از خشوع پس فرمود: به ايشان جبرئيل عليه السلام كه:
اين محمد صلى الله عليه و آله پيغمبر رحمت است خدا فرستاده او را به سوى عباد خود رسول و نبى، او است خاتم انبياء و سيد ايشان است آيا با او سخن نمى گوئيد؟ بعد اين مطلب را كه از جبرئيل شنيدند روى به من نمودند به سلام و بشارت دادند مرا و اكرام كردند مرا به خير و از براى امت من.
الثانى- چنان استفاده مى شود از قوله عليه السلام طالت رغبتهم كه از براى ايشان ترقيات هست كما اينكه اين تنزلات هم هست اگر چه ايشان از نفوس قدسيه و معصومه اند نه امر ايشان به مرتبه ى هست كه قدرت معصيت در ايشان نمى باشد و در حق ايشان محال باشد بلكه امكان دارد.
در مجمع البحرين طريحى عليه الرحمه نقل مى كند و مى فرمايد: كه فطرس كه جعفر فرشته ى از فرشتگان است عرض شد ولايه على عليه السلام بر او پس امتناع كرد از قبول پس خلاق عالم پرهاى او را كند، ابن طاوس عليه الرحمه هم نقل اين مطلب را مى نمايد و ابليس اگر چه از جنس ملائكه باشد چنانكه بعضى گمان كرده اند و استثناء را متصل گرفته اند او هم شاهد است پس از اينكه انحطاط رتبه در حق ايشان ممكن است ازدياد هم ممكن است، و شاهد بر مقال اگر ايشان قابليت تحصيل در اين مرتبه را نداشته باشند قابليت تكليف هم ندارند و هو باطل.
الثالث: قولهم سبحانك ما عبدناك حق عبادتك اين كلام صدورش از ايشان از باب اظهار شكرگذارى است و فروتنى و مقصود ايشان آن است كه ما را هم استحقاق اين عقوبت بود و نجات ما از اين عقوبت از باب تفضل تو است اى خالق، بعضى گفته اند كه صدور اين كلام از ايشان در مقام تعجب است يا تعجب از اهل جهنم يا از اهل معصيت.
اين محمد صلى الله عليه و آله پيغمبر رحمت است خدا فرستاده او را به سوى عباد خود رسول و نبى، او است خاتم انبياء و سيد ايشان است آيا با او سخن نمى گوئيد؟ بعد اين مطلب را كه از جبرئيل شنيدند روى به من نمودند به سلام و بشارت دادند مرا و اكرام كردند مرا به خير و از براى امت من.
الثانى- چنان استفاده مى شود از قوله عليه السلام طالت رغبتهم كه از براى ايشان ترقيات هست كما اينكه اين تنزلات هم هست اگر چه ايشان از نفوس قدسيه و معصومه اند نه امر ايشان به مرتبه ى هست كه قدرت معصيت در ايشان نمى باشد و در حق ايشان محال باشد بلكه امكان دارد.
در مجمع البحرين طريحى عليه الرحمه نقل مى كند و مى فرمايد: كه فطرس كه جعفر فرشته ى از فرشتگان است عرض شد ولايه على عليه السلام بر او پس امتناع كرد از قبول پس خلاق عالم پرهاى او را كند، ابن طاوس عليه الرحمه هم نقل اين مطلب را مى نمايد و ابليس اگر چه از جنس ملائكه باشد چنانكه بعضى گمان كرده اند و استثناء را متصل گرفته اند او هم شاهد است پس از اينكه انحطاط رتبه در حق ايشان ممكن است ازدياد هم ممكن است، و شاهد بر مقال اگر ايشان قابليت تحصيل در اين مرتبه را نداشته باشند قابليت تكليف هم ندارند و هو باطل.
الثالث: قولهم سبحانك ما عبدناك حق عبادتك اين كلام صدورش از ايشان از باب اظهار شكرگذارى است و فروتنى و مقصود ايشان آن است كه ما را هم استحقاق اين عقوبت بود و نجات ما از اين عقوبت از باب تفضل تو است اى خالق، بعضى گفته اند كه صدور اين كلام از ايشان در مقام تعجب است يا تعجب از اهل جهنم يا از اهل معصيت.
اين محمد صلى الله عليه و آله پيغمبر رحمت است خدا فرستاده او را به سوى عباد خود رسول و نبى، او است خاتم انبياء و سيد ايشان است آيا با او سخن نمى گوئيد؟ بعد اين مطلب را كه از جبرئيل شنيدند روى به من نمودند به سلام و بشارت دادند مرا و اكرام كردند مرا به خير و از براى امت من.
الثانى- چنان استفاده مى شود از قوله عليه السلام طالت رغبتهم كه از براى ايشان ترقيات هست كما اينكه اين تنزلات هم هست اگر چه ايشان از نفوس قدسيه و معصومه اند نه امر ايشان به مرتبه ى هست كه قدرت معصيت در ايشان نمى باشد و در حق ايشان محال باشد بلكه امكان دارد.
در مجمع البحرين طريحى عليه الرحمه نقل مى كند و مى فرمايد: كه فطرس كه جعفر فرشته ى از فرشتگان است عرض شد ولايه على عليه السلام بر او پس امتناع كرد از قبول پس خلاق عالم پرهاى او را كند، ابن طاوس عليه الرحمه هم نقل اين مطلب را مى نمايد و ابليس اگر چه از جنس ملائكه باشد چنانكه بعضى گمان كرده اند و استثناء را متصل گرفته اند او هم شاهد است پس از اينكه انحطاط رتبه در حق ايشان ممكن است ازدياد هم ممكن است، و شاهد بر مقال اگر ايشان قابليت تحصيل در اين مرتبه را نداشته باشند قابليت تكليف هم ندارند و هو باطل.
الثالث: قولهم سبحانك ما عبدناك حق عبادتك اين كلام صدورش از ايشان از باب اظهار شكرگذارى است و فروتنى و مقصود ايشان آن است كه ما را هم استحقاق اين عقوبت بود و نجات ما از اين عقوبت از باب تفضل تو است اى خالق، بعضى گفته اند كه صدور اين كلام از ايشان در مقام تعجب است يا تعجب از اهل جهنم يا از اهل معصيت.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
اللغه:
الروحانيين: بضم الراء منسوب الى الروح بضم الراء، الف و نون از زيادتى است كه در نسبت مى آورند در مجمع ذكر شده كه اين فرقه اجسام لطيفه اند كه درك نمى كند آنها را بصر، و بعضى گفته اند: عقول مجرده اند اما تفسير اول درست نيست زيرا كه مطلق ملائكه چنان هستند.
و اما رويت نبى صلى الله عليه و آله ايشان را يا ولى بعد از تشكل ايشان به شكلى كه ديده شوند يا كشف حقايق ايشان مراد باشد اما تفسير دويم شاهد بر آن نيست زيرا كه شواهد نقليه بر اينكه آنها از ماديات هستند زياد است، آنچه در نظر قاصر فاتر آيد آن است كه روح چنانكه سبق ذكر يافت رياست بر قبيل از ملائكه دارد و مطاع بر ايشان است و همچنين ذكر روايت شد كه هر لغتى از لغات كه تسبيح كند ملكى خلق شود كه با ملائكه طيران كند پس تواند بود كه روحانيين عبارت از آن قبيل از ملائكه هستند يا آن ملائكه كه از تسبيح خلقت شدند يا هر دو بوده باشند.
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
زلفه و زلفى: قرب و نزديكى.
حمال: بضم حاء و تشديد ميم جمع مكسر عبارت از حاملين.
غيب: امر مستور و پنهان.
قبائل: جمع قبيله فرقه و طايفه.
اطباق: جمع طبق و از براى او معانى ذكر شده كه يكى از معانى، طبق متعارف است، كه يكى از متاع خانه است كه در زبان مردم سينى و مجمعه اش گويند.
ارجاء: جمع رجا، مقصور جانب هر چيزى را گويند.
خزان: بضم خاء و تشديد زاء جمع خازن عبارت از نگهدارندگان مال و غير آن به عبارت اخرى حفظه.
زجر: ترسانيدن و صيحه زدن.
السحاب: ابرء صوت: آواز، زجل، آواز و صداهاى رعد.
سبح: به تخفيف به معنى شناورى من قوله تعالى و كل فى فلك يسبحون.
برد: به معنى روانه شدن و جارى شدن.
حفيفه: به معنى دويدن و جهيدن.
لمع و التمعت: يعنى روشنائى، صاعقه: آتشى است كه از رعد و برق ظاهر شود، ثلج برف، برد: تگرگ، هبوط: نزول، قطر: قطره هاى باران، لواعج: شدايد، عوالج: تلاطم، كيل: اسم آلتى است، كه پيمانه كنند، مثقال: عبارت از مقدارى است كه مقدارش هيجده نخود است اگر شرعى باشد مراد، و اگر صيرفى است بيست و چهار نخود است.
شرح: يعنى پس صلوات بفرست بر ايشان و بر روحانيين از ملائكه ات
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
و بر اهل قرب و منزلت نزدت و بر كسانيكه حاملين غيب تو هستند به سوى پيغمبران تو و امين ها هستند به روح تو، و بر قبيلهائى از ملائكه ى آن چنان كسانى كه اختيار كردى تو آنها را از براى ذاتت و بى نياز كردى آنها را از طعام و شراب به سبب تقديست يعنى تقديس ذات مقدس تو طعام و شراب ايشان است و جاى و منزل دادى آنها را در جوف طبقهاى آسمانهايت، و رحمت و صلوات تو باد بر قبيلهاى آن چنانى كه بر جوانب آسمان تو هستند، وقت نزول به تمام وعده ى تو يعنى فناى دنيا و صلوات تو باد بر حفظه و نگهبانان باران و بروز و اجر ابرها و رحمت تو باد بر ملكى آن چنانى كه به سبب صداى زجر او شنيده مى شود فرياد و صداى رعدها و در زمانيكه جارى شده است بواسطه ى زجر و دويدن ابر لمعان روشنائى كرده است صاعقه ها برقها و رحمت تو باد بر تابعين برف و تگرك و رحمت بفرست بر آن ملائكه كه پائين مى آيند با قطرهاى باران در وقت نزول آن ، رحمت باد بر كليدداران و متوليان خزينهاى بادها و بر موكلين بر جبال، و كوهها، تا اينكه زائل نشوند و آن كسانى كه شناساندى تو ايشان را مثقالهاى آبها را و پيمانه ى مقدارى كه مشتمل است او را شدايد بارانها و تلاطم آنها.
تحقيق مقام موقوف است بر فصولى:
فصل اول: اگر تامل در كتاب امام عليه الصلوه و السلام در فقرات سابقه شود و فقرات لاحقه معلوم خواهد شد كه عدد ملائكه به نحوى است كه احصاء او از غير خداوند جل اسمه العزيز معلوم نيست و دلالت بر مقال كند قول حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام كه در طليعه ى هر صبح صد هزار ملك نازل شود بر آسمان اول، وروند طواف خانه ى خدا كنند و بعد روند زيارت قبر حضرت رسول صلى الله عليه و
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
آله كنند، و بعد از آن به زيارت قبر حضرت اميرالمومنين عليه و على اولاده الصلوه و السلام و از آنجا روند به زيارت قبر حضرت سيد الشهداء صلوات الله و تحياته و بركاته و سلامه عليه و بعد عروج كنند به آسمان و تا قيامت نوبت ايشان نمى رسد.
دويم: اينكه ملائكه همه به يك نحو نيستند بلكه اصناف مختلفه، خلق شدند بعضى مركب از برف و آتش، و بعضى پرهاى متعدده مختلفه، و بعضى قدمهاى ايشان در ته زمين و گردنهاى ايشان از آسمان هفتم بيرون آمده و شانهاى ايشان مثل كنگره هاى عرش خلاق عالم، و هكذا همچنانى كه مختلف هستند به حسب خلقت همچنين مختلف هستند به حسب عبادت و اطاعت بعضى از ايشان سجود مى كنند بدون ركوع و بعضى به عكسند و بعضى در قيام و بعضى در قعودند و بعضى سر به زير انداخته اصلا نظر به غير نمى كنند.
سيم: اهل الزلفه از ملائكه عبارت از مقربين ايشانند كه قرب كامل به حضرت معبود به حق رسانيدند و جهت قرب ايشان روايت شد به نحو استفاضه كه خلاق عالم عرض كرد ولايت ائمه عليهم السلام را در عالم ذر و ارواح، بر جميع مخلوقات هر كه از انبياء سبقت گرفت به سوى ايشان و عقد قلبى كرد، در سلك اولى العزم شد به حكم قوله تعالى در حق آدم ابوالبشر فنسى فلم نجد له عزما يعنى ترك ولايت ايشان كرد و عقد قلب نكرد به عقد جزمى، هر كه از ملائكه سبقت گرفت از اهل زلفى شد، و از انسان هر كه سبقت كرد از اصحاب يمين شد، هر كه از اشجار سبقت گرفت صاحب ثمره ى شيرين خوب شد، و از قطعات زمين هر كدام سبقت كردند قابل زراعت شدند، و از بهايم هر كه سبقت گرفت، داخل بهايم ممدوحه شد.
تاييد مقال: مروى است كه امام عالى مقام جعفر بن محمد الصادق،
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
عليه الصلوه و السلام از مدينه ى طيبه تشريف بردند بدهى از دهات مدينه و سوار بر استرى بودند و در اثناى راه عصفورهاى زياد دور آن امام همام را گرفته و حلقه زدند و او از ايشان بلند بود، حضرت صلوات الله عليه مركب خود را راندند و از ميان ايشان بيرون رفتند بعد از چند روز كه مراجعت فرمودند در آن مكان كه رسيدند در جانب كوهى عصافير گرد آن حضرت فرود آمدند، و بر مركوب آن جناب محيط شدند و مشغول شدند به آواز فرياد، آن جناب در ميان ايشان توقف كرد بعد از لمحه ى مشغول شدند به دعا باران شديد نازل شد تمام آن وادى سيراب شد كسى كه ملازم خدمت آن جناب عليه السلام بود عرض مطلب خدمت آن حضرت نمود و سر مطلب سئوال نمود كه چه باعث شد شما را كه چند روز قبل سرعت در رفتن نموديد و امروز توقف نموديد اين عصافير مطلبشان چه بود؟ فرمودند كه: اين عصافير نزد من آمدند و شكايت از عطش نمودند و استدعا مى كردند كه از براى ايشان سئوال نمايم باران را چونكه آنها قبول ولايت ما را نكردند از ميان ايشان رفتم و اعتنا به ايشان نكردم امروز كه آمدند در ميانشان قنبره ى بود و او از دوستان ما است به واسطه ى آن قنبره طلب باران نمودم.
چهارم: غيب عبارت است از امور مخفيه كه عالم بر غيب نيست مگر ذات واجب الوجود كما قال سبحانه و تعالى: و لله غيب السموات و الارض و اما انبياء و اولياء كه اظهار بعضى از مغيبات مى كنند نه اينكه خود عالمند كما اينكه بعضى از جهله و بى فهمان در اين ازمنه ى متاخره دعوى كند بلكه اظهار غيب بر ايشان شود به وحى يا به الهام يا به اسباب ديگر چنانكه شهادت بر اين مقال دهد قوله تعالى: عالم الغيب و لايظهر على غيبه احدا الا من ارتضى
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
انشاء الله تحقيق حال در دعاى ثالث خواهد آمد.
پنجم: در تحقيق حال رعد و برق و صاعقه و رياح كه ابخره ى ارضيه كه ممتزج از عناصر اربعه است، كه ميل به صعود كند خود را به قطعه ز مهريريه رساند و در آنجا اجزاء مائيه او گرفته شود يا باران يا برف يا تگرك شود بر حسب استعدادات و بقيه ى آن را سحاب گويند و تموجات كه از آن ابخره حاصل شود در هوا آن را رياح خوانند و چون آن بقيه ى كه آن را سحاب خوانند بناى دويدن و سرعت گذارد از آن صوتى حاصل شود كه آن را رعد خوانند از اينكه مشتمل بر اجزاء دخانيه و دهنيه است اگر مشتعل شود به واسطه ى قرب و مجاورت كه داشته باشد به كره ى ناريه رود منتفى شود آنرا برق خوانند اگر به شدت مشتعل شود آن ، را صاعقه خوانند اين است فى الجمله الصطلاح متكلمين لكن آنچه در رعد از شرع معلوم مى شود رعد صوت ملكى است كه بزرگتر از مگس و كوچكتر از زنبور و او به منزله ى مردى است كه شتر راند و گويد: هاى هاى و برق تازيانه ى آن ملك از به هم خوردن سحاب بعضى به بعضى آتش متكون مى شود آن را صاعقه خوانند.
محمد بن يعقوب در كافى بسند خود از حضرت اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام روايت مى كند كه فرمود: سئوال شد از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه: در كجا مى باشد سحاب فرمود: بالاى درختى كه آن درخت بر بالاى موضعى بر شاطى بحر يمن است منزل و قرار مى گيرد در آن، پس در هر وقتى كه اراده كند خداى عزوجل بفرستد او را در جائى مى فرستد بادهائى كه او را پراكنده كند از مكان خود و موكل كند بر او ملائكه را كه مى زند او را به گرزهائى و او بر قسمت، پس سحاب مرتفع مى شود، پس قرائت كرد پيغمبر (ص) اين آيه ى شريفه را كه: و الله الذى ارسل الرياح فتثير سحابا فسقناه الى بلد ميت، و الملك اسمه الرعد.
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
در علل الشرايع از والد خود از محمد بن يحيى از حسين بن اسحق التاجر از على بن مهزيار از حسن بن حسين، از محمد بن فضيل از عزرمى نقل كرده كه گفت، بودم خدمت حضرت صادق (ع) جالس در حجر در تحت ميزاب مردى با مردى در مخاصمه بود، يكى از آن دو نفر به صاحب خود گفت و الله نمى دانى تو محل وزيدن بادها كه در كجا است، چون كلام ايشان به طول انجاميد، حضرت صادق عليه الصلوه و السلام فرمود: به او آيا مگر تو مى دانى كه مهب رياح كجا است عرض كرد: نه لكن شنيدم كه مردمان چنين مى گويند عرزمى گفت: عرض كردم خدمت ايشان: كه كجا است مهب رياح؟ پس فرمود: باد محبوس است در تحت ركن شامى هر وقت كه خدا اراده دارد كه به فرستد از رياح چيزى يا جنوبى پس آن جنوب است، يا شمال آن شمالست يا صبا آن صبا است يا دبور آن دبور است فرمودند: علامت آن هست كه ملاحظه مى كنند اين را متحرك در تابستان و زمستان و روز و شب.
در مجمع است نقل مى كند از زمخشرى صاعقه صوت رعد است كه مى زد از آن شقه از آتش گفتند سحاب كه بعد از اينكه به هم ديگر مزاحمت كند از آن نار ظاهر شود و صاعقه آتشى است لطيف تيز به چيزى نمى رسد مگر آنكه او را فنا مى كند.
ششم: ملائكه خدا قبائل مختلفه اند و هر قبيله مامور به شغلى فرقه ى حفظه ى جبال هستند كه از محل خود زايل نشوند و فرقه ى مستوليان مياه مطرو رياح هستند، فرقه ى پيمانه و اندازه باران كنند به اين معنى مقدار قابل، كه موجب فساد نشود تا نازل كنند، چنانچه در روايت از پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود نازل نشد باران هرگز مگر به كيل مگر در زمان نوح كه بيرون آمد مثل سوراخ سوزن قوم نوح را غرق كرد و بيرون نيامد باد هرگز مگر به كيل
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
و اندازه مگر در زمان عاد كه بيرون آمد به قدر سوراخ سوزن كه هلاك كرد قوم عاد را و فرقه ى هستند كه با قطرات باران نازل شوند كه هر قطره را به محل خود برساند و هكذا فرقه ى با ثمرات هستند و هكذا، و فرقه ى ارجاء سموات هستند كه قوله تعالى: و انشقت السماء فهى يومئذ و اهيه و الملك على ارجائها، بعضى گفته اند كه: ملائكه در جانب آسمان انتظار دارند امر خلاق عالم را كه امر كند، ايشان را كه در آتش اندازند و در اهل بهشت كه ببرند در بهشت و اكرام ايشان كنند، بعضى ديگر گفتند كه: خلاق عالم اذن دهد به خراب دنيا آسمان شكافته شود و منشق شود پس ساكنين در آسمان متفرق شوند از آن و در اطراف قرار گيرند خوفا مثل خانه خراب چه حالت دارد اهل او.
اللغه:
رخاء: يعنى وسعت مقابل شدت.
سفير: پيغام آور و او را در فارسى ايلچى گويند.
روه: جمع بر نيكوئى.
كرام: جمع كريم: يعنى صاحب اوصاف كريمه و محموده و حسنه.
شرح: يعنى صلوات بفرست بر رسولان خود از ملائكه به سوى اهل زمين به بدى آنچه كه نازل مى شود از بلاء و خوبى وسعه و بر حفظه كرام الكاتبين. بيان: هر چيزى كه از آسمان نازل شود از مكروهات و بليات و محمودات، و حسنات با او ملائكه هستند كه مكروهات را به اهل او رسانند و همچنين محمودات را و جمعى هم از ملائكه هستند كه كتابت اعمال مردم را كنند از بديهاى
صادره و خوبيها با هر نفرى دو ملك است كه كاتب اعمال ايشان است.
چنانچه از پيغمبر صلى الله عليه و آله روايت شده است، كه كاتب حسنات در طرف راست انسان است و كاتب سيئات از سمت چپ و صاحب راست امير است بر صاحب چپ، پس اگر انسان عمل خوب كند مى نويسد او را ملك جانب راست يك بده و اگر عمل بد كند مى گويد صاحب يمين به صاحب يسار كه واگذار او را هفت ساعت شايد توبه كند يا استغفار نمايد.
پس ظاهر آن است كه همين جماعت باشند كرام الكاتبين.
تو پندارى كه بد كو رفت و جان برد
حسابش با كرام الكاتبين است
اللغه:
رخاء: يعنى وسعت مقابل شدت.
سفير: پيغام آور و او را در فارسى ايلچى گويند.
روه: جمع بر نيكوئى.
كرام: جمع كريم: يعنى صاحب اوصاف كريمه و محموده و حسنه.
شرح: يعنى صلوات بفرست بر رسولان خود از ملائكه به سوى اهل زمين به بدى آنچه كه نازل مى شود از بلاء و خوبى وسعه و بر حفظه كرام الكاتبين. بيان: هر چيزى كه از آسمان نازل شود از مكروهات و بليات و محمودات، و حسنات با او ملائكه هستند كه مكروهات را به اهل او رسانند و همچنين محمودات را و جمعى هم از ملائكه هستند كه كتابت اعمال مردم را كنند از بديهاى
صادره و خوبيها با هر نفرى دو ملك است كه كاتب اعمال ايشان است.
چنانچه از پيغمبر صلى الله عليه و آله روايت شده است، كه كاتب حسنات در طرف راست انسان است و كاتب سيئات از سمت چپ و صاحب راست امير است بر صاحب چپ، پس اگر انسان عمل خوب كند مى نويسد او را ملك جانب راست يك بده و اگر عمل بد كند مى گويد صاحب يمين به صاحب يسار كه واگذار او را هفت ساعت شايد توبه كند يا استغفار نمايد.
پس ظاهر آن است كه همين جماعت باشند كرام الكاتبين.
تو پندارى كه بد كو رفت و جان برد
حسابش با كرام الكاتبين است
اللغه:
ملك الموت عبارتست از عزرائيل (ع) منكر و نكير و رومان سه ملك هستند كه در قبر داخل شوند.
فتان: مشتق از فتنه به معنى امتحان يا مشتق از فت به معنى تفرق گويند: اين ملك مى شكند قبر را و خراب مى كند.
خزنه: جمع خازن و آنها ملائكه هستند كه خدام جهنم هستند. مالك اسم رئيس ايشان است، رضوان خدمه ى بهشت هستند.
بيت المعمور: خانه اى است در آسمان چهارم مقابل كعبه، و در بعضى از روايات آسمان هفتم است، و بعضى از رواياتست كه او اول خانه است كه قرار داده شده از براى عبادت در زمين و بعد از اينكه خلاق عالم
كعبه را خلقت كرد او را بلند كرد در آسمان مقابل كعبه.
التركيب: فتان اگر ماخوذ باشد از فتنه منصوب است بر فتح و اگر از فت باشد نصب او به واسطه ى غير منصرف بودن او است و احتمال كسر هم دارد چنانكه تمام نسخ مصححه اعراب به او شد در اين صورت فتان به معنى فتنه است.
شرح: يعنى صلوات به فرست تو بر ملك الموت و ياران او و بر منكر و نكير و بر رومان كه اختيار كننده ى قبور است و بر طائفين بر بيت المعمور، و بر مالك كه رئيس جهنم است و بر رئيس بهشت و خدمه ى كوهها
تنبيهات: اول اينكه در السنه و مستفاد از روايات چنان مفهوم مى شود كه قابض ارواح نيست مگر عزرائيل عليه السلام لكن از صحيفه چنان استفاده مى شود كه اعوان هم از براى او هست مثل مالك و رضوان از براى بهشت، و دوزخ پس اعوان مامور هستند به امر او بعد از اينكه جاى آورند عرض به او كنند و الله اعلم.
دويم: اجماع اهل اسلام بر آن است كه دو ملك وارد بر قبر هر مكلف از انسان شوند و از او سئوال معالم دين كنند اگر جواب گفت روزنه ى از بهشت به او نشان دهند، و الا از آتش.
در روايت كافى از موسى بن جعفر عليه و على آبائه و ابنائه الصلوه و السلام روايت كند كه گفت: فرمود: امام عليه السلام كه گفته مى شود به مومن در قبر كه كيست رب تو؟ عرض مى كند: خداى، گفته مى شود به او: دينت؟ عرض مى كند: اسلام، گفته مى شود كه: پيغمبر تو كيست؟ عرض مى كند محمد (ص) گفته مى شود: امام تو كيست؟ عرض مى كند: فلان گفته مى شود از كجا دانستى حقيقت اين امور را؟ عرض مى كند: امرى است كه خدا هدايت كرده مرا به او و ثابت داشت بر او پس گفته مى شود بر او كه به خواب خواب كردنى كه در آن پريشانى نيست مثل خوابيدن عروس پس از آن باز كنند از براى او درى را از بهشت از روح و ريحان بهشت به او رسد، و عرض مى كند: اى خداى من تعجيل كن از براى ما قيام قيامت را شايد برگرديم به اهل و مال خودمان، و گفته شود به كافر: من ربك؟ عرض مى كند الله، و من نبيك؟ عرض مى كند: محمد صلى الله عليه و آله و سلم و گفته شود: چه هست چه است دين تو؟ عرض كند: اسلام گفته شود: از كجا دانستى؟ عرض كند: شنيدم كه مردمان چنين مى گفتند پس آن دو ملك چنان عمودى بر او بزنند كه اگر جن و انس جمع شوند طاقت او را ندارند پس پاشيده شود مثل گداختن مس و درى از جهنم به روى او باز كنند از حميم به او برسد و هميشه ندا كند اى رب قيامت را دور كن از ما را الحديث.
از اين حديث شريف چنان استفاده مى شود كه اين دو ملك گاهى مبشر و بشير هستند و گاهى منكر و نكير، و در بعضى از نسخ مبشر و بشير كه دارد منافات ندارد و كيف كان منكر و نكير دو ملكند وارد بر قبر شوند بر مومن و كافر
در مجمع البحرين است كه بعضى از اهل اسلام منكر شدند تسميه ى اين دو ملك را به اين دو اسم و گفتند كه: منكر عبارت است از آن جوابى كه از كافر صادر شود در وقت سئوال، و نكير عبارتست از سرزنش و شماتت آن دو ملك بر كافر از براى مومن منكر و نكير نيست.
احاديث صريحه بر خلاف ايشان است از اين ظاهر آن است كه اين مطلب را بعض از اهل كفر منكر ندارد، بلى اگر غرض او اين باشد كه بر مومن سئوال شود اين خلاف اخبار است.
سيم: رومان اسم ملكى است در كتاب مجمع البحرين در ماده طير روايت كند از عبدالله بن سلام گفت سئوال كردم از پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم، از اول ملكى كه داخل قبر شود بر ميت پيش از نكير و منكر فرمود پيغمبر كه: ملكى داخل شود كه وجه او تلوءتلوء كند مثل آفتاب اسم او رومان داخل مى شود به رميت و مى گويد به او بنويس آنچه را كه عمل كردى از بدى و خوبى عرض كند به چه بنويسم كجا است قلم من و مركب من و دوات من، رومان فرمايد آب دهن تو مركب تو، اصبع قلم تو، عرض كند به روى چه بنويسم و حال آنكه صحيفه ندارم؟ فرمايد: كاغذ تو كفن تو پس مى نويسد آنچه خير در دنيا كرده بود پس همانكه به سيئات خود رسيد حيا كند از نوشتن پس فرمايد رومان به او اى خطاكننده از خالق خود حيا نكردى در دنيا و الان حيا مى كنى پس رومان عمود خود بلند كند كه بزند او را عرض كند كه عمود خود را بردار تا بنويسم. پس كتابت خواهد كرد در آن صحيفه تمام حسنات و سيئات خود را پس فرمايد كه به پيچ و مهر كن عرض كند به چه مهر كنم و حال آنكه خاتم ندارم؟ فرمايد مهر كن او را به ناخن خود او مهر كند و آن صحيفه را در گردن او اندازد و آويز كند تا روز قيامت كما قال الله تعالى: و كل انسان الزمناه طائره فى عنقه.
خداوند كريم مى فرمايد در قرآن مجيد كه: عليها تسعه عشر يعنى بر جهنم نوزده نفر هستند كه ايشان كليدداران جهنم هستند مالك و هيجده نفر چشمهاى ايشان مثل برق خاطف است دندانهاى ايشان مثل نيزه ها است از دهان ايشان شعله ى آتش بيرون مى آيد ما بين دو كتف ايشان به قدر مسافت يكسال راه است كف دست هر يك وسعت دارد كه مثل طايفه مضر و ربيعه در او جاى گيرد رحمت از ايشان برداشته شده است برمى دارد هر يك از ايشان هفتاد هزار نفر پس مى اندازد هر جاى از جهنم كه مى خواهد.
در جاى ديگر مى فرمايد: و ما جعلنا اصحاب النار الا ملائكه يعنى ميل و شهوت ايشان قرار نداديم مگر عذاب نمودن اهل آتش.
و بر جماعتى از ايشان كه عصيان نكنند خدا را در چيزى كه امر كرده ايشان را و جاى آورند در چيزهائيكه ايشان مامور به او هستند
عقبى: خانه ى آينده مقابل دنيا، سدنه خدمه.
و بر آن كسانيكه مى گويند بر مومنين: رحمت خدا بر شما باد به سبب صبرى كه كرديد چه خوب است خانه ى آخرت يعنى بهشت
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
اللغه:
زبانيه: ماخوذ من الزبن به معنى انداختن و دفع كردن و فرقه ى از ملائكه را گويند چنانكه در آيه ى شريفه دارد كه: سندع الزبانيه چونكه ايشان اهل جهنم را به سوى جهنم اندازند.
غل: به معنى قيد.
تصليه: القاء كردن و انداختن.
نظره: مهلت دادن، ايهام: ترك كردن و واگذاشتن. او همت الشيى ء تركته، سايق: از سوق به معنى راندن، شهيد: شاهد.
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
تذئيلات: الاول قوله (ع) فصل عليهم يوم تاتى، از اين فقره چنان استفاده مى شود كه در يوم قيامت كبرى حتى ملائكه هم در امن نيستند و خوف
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
تذئيلات: الاول قوله (ع) فصل عليهم يوم تاتى، از اين فقره چنان استفاده مى شود كه در يوم قيامت كبرى حتى ملائكه هم در امن نيستند و خوف
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
تذئيلات: الاول قوله (ع) فصل عليهم يوم تاتى، از اين فقره چنان استفاده مى شود كه در يوم قيامت كبرى حتى ملائكه هم در امن نيستند و خوف
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
تذئيلات: الاول قوله (ع) فصل عليهم يوم تاتى، از اين فقره چنان استفاده مى شود كه در يوم قيامت كبرى حتى ملائكه هم در امن نيستند و خوف
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
تذئيلات: الاول قوله (ع) فصل عليهم يوم تاتى، از اين فقره چنان استفاده مى شود كه در يوم قيامت كبرى حتى ملائكه هم در امن نيستند و خوف
شرح: يعنى رحمت به فرست بر ملائكه كه مسمى به زبانيه هستند آن چنان كسانى هستند كه زمانى كه گفته شود ايشان را بگيريد عاصى را پس قيد كنيد او را پس در جهنم بيندازيد او را مبادرت كنند در امتثال امر مبادرت كردنى و مهلت نمى دهند او را و رحمت بفرست كسى را كه ترك كرديم ما ذكر او را، و ندانستيم مكان او را نزد تو و به كدام امرى از امور او را مامور نمودى، و رحمت بفرست بر ملائكه كه ساكنين در هوا و زمين و آب هستند، و رحمت بفرست كسى از ايشان را كه موكلند بر خلق پس صلوات بفرست بر ايشان در روزى كه مى آيد هر نفسى كه با او است قائم و شهيد يعنى هر كه هست يكى كاتب اعمال است، و ديگرى شاهد، صلوات بفرست بر ايشان صلوات فرستادنى كه زياد كند ايشان را بزرگى و عظمت فوق بزرگى و عظمت ايشان و نزاهت فوق نزاهت ايشان اى خداى من زمانى كه صلوات مى فرستى بر ملائكه خود و انبياء خود برسان تو صلوات ما را بر ايشان پس صلوات بفرست بر ايشان به سبب آن چيزى كه حكم كردى از براى انتفاع ما از حسن قول كه در ايشان است.
توضيح مراد: اين خوبيهائى كه ما در حق ايشان بيان مى كنيم كه سبب توفيق ما شده است يا سبب او حكم تو است كه در حق ايشان خوبى بيان كنيم يا اينكه ثناء ايشان اولا از شما شده است و ما هم تبعيت كرديم اين معنى بنا بر نسخه ى معروفه كه عليهم است اما بناء بر نسخه ى كفعمى علينا چنانكه ظاهر است و انسب است معنى او اين است كه وقتيكه مى خواهى رحمت خود را بر ايشان نازل نمائى بر ما هم نازل كن توئى جواد و كريم.
تذئيلات: الاول قوله (ع) فصل عليهم يوم تاتى، از اين فقره چنان استفاده مى شود كه در يوم قيامت كبرى حتى ملائكه هم در امن نيستند و خوف
و رعب از براى آنها هم هست چگونه چنين نباشد زيرا كه رتبه ى ايشان از رتبه ى اكثر انبياء و اولياء بالاتر نيست و حال آنكه در يوم قيامت بعد از اينكه جهنم وارد قيامت شود هر نبى و ولى بر روى خواهد افتاد و فرياد و انفساه خواهد نمود الا محمد صلى الله عليه و آله و او نداءوا امتاه خواهد نمود.
الثانى: قوله (ع) و من منهم على الخلق اينها فرقه ى از ملائكه هستند كه يا خلق هستند از جهت ايشان يا مستولى بر خلق هستند يا موكلند بر خلق صنفى از ايشان معقبات هستند روايت كند صدوق عليه الرحمه در توحيد به اسناد خود از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام كه نيست كسى مگر اينكه با او ملائكه هستند، حفظه، حفظ كند او را از چاه افتادن يا ديوار روى او خراب شدن يا بدى به او برسد همينكه اجل موعود رسيد او را وامى گذارند او را ما بين او و بين چيزهائى كه به او برسد، در روايت ديگر آنست كه معقبات ده نفر از ملائكه هستند كه با انسانند و صنفى از آنها موكلند به غير حفظ از امور ديگر.
روايت مى كند ثقه الاسلام (ره) از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه در زمين بنى آدمى نيست مگر اينكه با او دو ملك هستند موكل به او است همينكه داخل خلا شود آن دو ملك گردن او را كج كنند و گويند اى پسر آدم، نظر كن به سوى چيزى كه مشقت از براى او مى كشيدى در دنيا، روايت كند باز هم كه اگر كسى عيادت مريض كند هفتاد هزار ملك موكل كند كه محيط شوند بر ماوى و منزل او و تسبيح كنند در او و تقديس كنند و تكبير كنند تا روز قيامت، نصف ثواب او مال عيادت كننده است.
در روايت صحيح از حضرت صادق عليه السلام است كه فرمودند: اگر كسى بميرد مى فرستد خلاق عالم ملكى را به سوى اهل او از كسانى كه محزون شدند
و رعب از براى آنها هم هست چگونه چنين نباشد زيرا كه رتبه ى ايشان از رتبه ى اكثر انبياء و اولياء بالاتر نيست و حال آنكه در يوم قيامت بعد از اينكه جهنم وارد قيامت شود هر نبى و ولى بر روى خواهد افتاد و فرياد و انفساه خواهد نمود الا محمد صلى الله عليه و آله و او نداءوا امتاه خواهد نمود.
الثانى: قوله (ع) و من منهم على الخلق اينها فرقه ى از ملائكه هستند كه يا خلق هستند از جهت ايشان يا مستولى بر خلق هستند يا موكلند بر خلق صنفى از ايشان معقبات هستند روايت كند صدوق عليه الرحمه در توحيد به اسناد خود از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام كه نيست كسى مگر اينكه با او ملائكه هستند، حفظه، حفظ كند او را از چاه افتادن يا ديوار روى او خراب شدن يا بدى به او برسد همينكه اجل موعود رسيد او را وامى گذارند او را ما بين او و بين چيزهائى كه به او برسد، در روايت ديگر آنست كه معقبات ده نفر از ملائكه هستند كه با انسانند و صنفى از آنها موكلند به غير حفظ از امور ديگر.
روايت مى كند ثقه الاسلام (ره) از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه در زمين بنى آدمى نيست مگر اينكه با او دو ملك هستند موكل به او است همينكه داخل خلا شود آن دو ملك گردن او را كج كنند و گويند اى پسر آدم، نظر كن به سوى چيزى كه مشقت از براى او مى كشيدى در دنيا، روايت كند باز هم كه اگر كسى عيادت مريض كند هفتاد هزار ملك موكل كند كه محيط شوند بر ماوى و منزل او و تسبيح كنند در او و تقديس كنند و تكبير كنند تا روز قيامت، نصف ثواب او مال عيادت كننده است.
در روايت صحيح از حضرت صادق عليه السلام است كه فرمودند: اگر كسى بميرد مى فرستد خلاق عالم ملكى را به سوى اهل او از كسانى كه محزون شدند
و رعب از براى آنها هم هست چگونه چنين نباشد زيرا كه رتبه ى ايشان از رتبه ى اكثر انبياء و اولياء بالاتر نيست و حال آنكه در يوم قيامت بعد از اينكه جهنم وارد قيامت شود هر نبى و ولى بر روى خواهد افتاد و فرياد و انفساه خواهد نمود الا محمد صلى الله عليه و آله و او نداءوا امتاه خواهد نمود.
الثانى: قوله (ع) و من منهم على الخلق اينها فرقه ى از ملائكه هستند كه يا خلق هستند از جهت ايشان يا مستولى بر خلق هستند يا موكلند بر خلق صنفى از ايشان معقبات هستند روايت كند صدوق عليه الرحمه در توحيد به اسناد خود از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام كه نيست كسى مگر اينكه با او ملائكه هستند، حفظه، حفظ كند او را از چاه افتادن يا ديوار روى او خراب شدن يا بدى به او برسد همينكه اجل موعود رسيد او را وامى گذارند او را ما بين او و بين چيزهائى كه به او برسد، در روايت ديگر آنست كه معقبات ده نفر از ملائكه هستند كه با انسانند و صنفى از آنها موكلند به غير حفظ از امور ديگر.
روايت مى كند ثقه الاسلام (ره) از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه در زمين بنى آدمى نيست مگر اينكه با او دو ملك هستند موكل به او است همينكه داخل خلا شود آن دو ملك گردن او را كج كنند و گويند اى پسر آدم، نظر كن به سوى چيزى كه مشقت از براى او مى كشيدى در دنيا، روايت كند باز هم كه اگر كسى عيادت مريض كند هفتاد هزار ملك موكل كند كه محيط شوند بر ماوى و منزل او و تسبيح كنند در او و تقديس كنند و تكبير كنند تا روز قيامت، نصف ثواب او مال عيادت كننده است.
در روايت صحيح از حضرت صادق عليه السلام است كه فرمودند: اگر كسى بميرد مى فرستد خلاق عالم ملكى را به سوى اهل او از كسانى كه محزون شدند
و رعب از براى آنها هم هست چگونه چنين نباشد زيرا كه رتبه ى ايشان از رتبه ى اكثر انبياء و اولياء بالاتر نيست و حال آنكه در يوم قيامت بعد از اينكه جهنم وارد قيامت شود هر نبى و ولى بر روى خواهد افتاد و فرياد و انفساه خواهد نمود الا محمد صلى الله عليه و آله و او نداءوا امتاه خواهد نمود.
الثانى: قوله (ع) و من منهم على الخلق اينها فرقه ى از ملائكه هستند كه يا خلق هستند از جهت ايشان يا مستولى بر خلق هستند يا موكلند بر خلق صنفى از ايشان معقبات هستند روايت كند صدوق عليه الرحمه در توحيد به اسناد خود از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام كه نيست كسى مگر اينكه با او ملائكه هستند، حفظه، حفظ كند او را از چاه افتادن يا ديوار روى او خراب شدن يا بدى به او برسد همينكه اجل موعود رسيد او را وامى گذارند او را ما بين او و بين چيزهائى كه به او برسد، در روايت ديگر آنست كه معقبات ده نفر از ملائكه هستند كه با انسانند و صنفى از آنها موكلند به غير حفظ از امور ديگر.
روايت مى كند ثقه الاسلام (ره) از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه در زمين بنى آدمى نيست مگر اينكه با او دو ملك هستند موكل به او است همينكه داخل خلا شود آن دو ملك گردن او را كج كنند و گويند اى پسر آدم، نظر كن به سوى چيزى كه مشقت از براى او مى كشيدى در دنيا، روايت كند باز هم كه اگر كسى عيادت مريض كند هفتاد هزار ملك موكل كند كه محيط شوند بر ماوى و منزل او و تسبيح كنند در او و تقديس كنند و تكبير كنند تا روز قيامت، نصف ثواب او مال عيادت كننده است.
در روايت صحيح از حضرت صادق عليه السلام است كه فرمودند: اگر كسى بميرد مى فرستد خلاق عالم ملكى را به سوى اهل او از كسانى كه محزون شدند
و رعب از براى آنها هم هست چگونه چنين نباشد زيرا كه رتبه ى ايشان از رتبه ى اكثر انبياء و اولياء بالاتر نيست و حال آنكه در يوم قيامت بعد از اينكه جهنم وارد قيامت شود هر نبى و ولى بر روى خواهد افتاد و فرياد و انفساه خواهد نمود الا محمد صلى الله عليه و آله و او نداءوا امتاه خواهد نمود.
الثانى: قوله (ع) و من منهم على الخلق اينها فرقه ى از ملائكه هستند كه يا خلق هستند از جهت ايشان يا مستولى بر خلق هستند يا موكلند بر خلق صنفى از ايشان معقبات هستند روايت كند صدوق عليه الرحمه در توحيد به اسناد خود از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام كه نيست كسى مگر اينكه با او ملائكه هستند، حفظه، حفظ كند او را از چاه افتادن يا ديوار روى او خراب شدن يا بدى به او برسد همينكه اجل موعود رسيد او را وامى گذارند او را ما بين او و بين چيزهائى كه به او برسد، در روايت ديگر آنست كه معقبات ده نفر از ملائكه هستند كه با انسانند و صنفى از آنها موكلند به غير حفظ از امور ديگر.
روايت مى كند ثقه الاسلام (ره) از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه در زمين بنى آدمى نيست مگر اينكه با او دو ملك هستند موكل به او است همينكه داخل خلا شود آن دو ملك گردن او را كج كنند و گويند اى پسر آدم، نظر كن به سوى چيزى كه مشقت از براى او مى كشيدى در دنيا، روايت كند باز هم كه اگر كسى عيادت مريض كند هفتاد هزار ملك موكل كند كه محيط شوند بر ماوى و منزل او و تسبيح كنند در او و تقديس كنند و تكبير كنند تا روز قيامت، نصف ثواب او مال عيادت كننده است.
در روايت صحيح از حضرت صادق عليه السلام است كه فرمودند: اگر كسى بميرد مى فرستد خلاق عالم ملكى را به سوى اهل او از كسانى كه محزون شدند
و رعب از براى آنها هم هست چگونه چنين نباشد زيرا كه رتبه ى ايشان از رتبه ى اكثر انبياء و اولياء بالاتر نيست و حال آنكه در يوم قيامت بعد از اينكه جهنم وارد قيامت شود هر نبى و ولى بر روى خواهد افتاد و فرياد و انفساه خواهد نمود الا محمد صلى الله عليه و آله و او نداءوا امتاه خواهد نمود.
الثانى: قوله (ع) و من منهم على الخلق اينها فرقه ى از ملائكه هستند كه يا خلق هستند از جهت ايشان يا مستولى بر خلق هستند يا موكلند بر خلق صنفى از ايشان معقبات هستند روايت كند صدوق عليه الرحمه در توحيد به اسناد خود از اميرالمومنين عليه الصلوه و السلام كه نيست كسى مگر اينكه با او ملائكه هستند، حفظه، حفظ كند او را از چاه افتادن يا ديوار روى او خراب شدن يا بدى به او برسد همينكه اجل موعود رسيد او را وامى گذارند او را ما بين او و بين چيزهائى كه به او برسد، در روايت ديگر آنست كه معقبات ده نفر از ملائكه هستند كه با انسانند و صنفى از آنها موكلند به غير حفظ از امور ديگر.
روايت مى كند ثقه الاسلام (ره) از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه در زمين بنى آدمى نيست مگر اينكه با او دو ملك هستند موكل به او است همينكه داخل خلا شود آن دو ملك گردن او را كج كنند و گويند اى پسر آدم، نظر كن به سوى چيزى كه مشقت از براى او مى كشيدى در دنيا، روايت كند باز هم كه اگر كسى عيادت مريض كند هفتاد هزار ملك موكل كند كه محيط شوند بر ماوى و منزل او و تسبيح كنند در او و تقديس كنند و تكبير كنند تا روز قيامت، نصف ثواب او مال عيادت كننده است.
در روايت صحيح از حضرت صادق عليه السلام است كه فرمودند: اگر كسى بميرد مى فرستد خلاق عالم ملكى را به سوى اهل او از كسانى كه محزون شدند
در موت او پس مسح مى كند قلب او را خواهد فراموش كرد حزن و مصيبت را اگر اين نحو نباشد دنيا معمور نخواهد ماند، و ايضا مروى است كه كسى كه ديدن كند برادر دينى خود را در مرض يا در صحت نرود نزد او از روى خدعه و نه از روى عوض يعنى كه او بازديد كند يا خود بازديد كند موكل كند خدا هفتاد هزار ملك را كه ندا كنند از عقب او: كار خوبى كردى جنت گوارا شود ترا.
از حضرت باقر عليه السلام مروى است كه بود از چيزهائى كه خداى عزوجل مناجات به موسى بن عمران على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام كرد فرمود: اى موسى اكرام كن سائل را به چيز دادن كم يا به جواب دادن نيكو بدرستى كه مى آيد ترا از جن و انس نيست ملائكه ى از ملائكه ى خدا مى آيد امتحان كند خدا ترا از نعمتى كه بر تو داده است، نظر كن چه كار مى كنى اى پسر عمران، و ايضا مروى است از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه فرمودند: در آسمان دو ملكى است موكل بندگان هر كه تواضع از براى خدا كند بلند كند او را هر كه تكبر كند بر زمين زنند او را.
سيم: قوله عليه السلام و ملك الموت و اعوانه فى الجمله در سابق اشاره شد تفصيل مقال آن است كه مرحوم مجلسى در شرح مى فرمايد: آيات و اخبار دلالت كند بر اينكه از براى ملك الموت اعوان است خداى عزوجل مى فرمايد در قول خود الله يتوفى الانفس حين موتها، و مى فرمايد توفته رسلنا، و هم لايفرطون، و فرمود الذين تتوفيهم الملائكه طيبين، و فرمود ملك الموت الذى و كل بكم.
در روايت احتجاج است كه امام عليه السلام مى فرمايد: در جواب زنديقى از زنادقه كه مدعى بود آيات قرآن با هم تناقض دارند: اينكه خلاق
در موت او پس مسح مى كند قلب او را خواهد فراموش كرد حزن و مصيبت را اگر اين نحو نباشد دنيا معمور نخواهد ماند، و ايضا مروى است كه كسى كه ديدن كند برادر دينى خود را در مرض يا در صحت نرود نزد او از روى خدعه و نه از روى عوض يعنى كه او بازديد كند يا خود بازديد كند موكل كند خدا هفتاد هزار ملك را كه ندا كنند از عقب او: كار خوبى كردى جنت گوارا شود ترا.
از حضرت باقر عليه السلام مروى است كه بود از چيزهائى كه خداى عزوجل مناجات به موسى بن عمران على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام كرد فرمود: اى موسى اكرام كن سائل را به چيز دادن كم يا به جواب دادن نيكو بدرستى كه مى آيد ترا از جن و انس نيست ملائكه ى از ملائكه ى خدا مى آيد امتحان كند خدا ترا از نعمتى كه بر تو داده است، نظر كن چه كار مى كنى اى پسر عمران، و ايضا مروى است از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه فرمودند: در آسمان دو ملكى است موكل بندگان هر كه تواضع از براى خدا كند بلند كند او را هر كه تكبر كند بر زمين زنند او را.
سيم: قوله عليه السلام و ملك الموت و اعوانه فى الجمله در سابق اشاره شد تفصيل مقال آن است كه مرحوم مجلسى در شرح مى فرمايد: آيات و اخبار دلالت كند بر اينكه از براى ملك الموت اعوان است خداى عزوجل مى فرمايد در قول خود الله يتوفى الانفس حين موتها، و مى فرمايد توفته رسلنا، و هم لايفرطون، و فرمود الذين تتوفيهم الملائكه طيبين، و فرمود ملك الموت الذى و كل بكم.
در روايت احتجاج است كه امام عليه السلام مى فرمايد: در جواب زنديقى از زنادقه كه مدعى بود آيات قرآن با هم تناقض دارند: اينكه خلاق
در موت او پس مسح مى كند قلب او را خواهد فراموش كرد حزن و مصيبت را اگر اين نحو نباشد دنيا معمور نخواهد ماند، و ايضا مروى است كه كسى كه ديدن كند برادر دينى خود را در مرض يا در صحت نرود نزد او از روى خدعه و نه از روى عوض يعنى كه او بازديد كند يا خود بازديد كند موكل كند خدا هفتاد هزار ملك را كه ندا كنند از عقب او: كار خوبى كردى جنت گوارا شود ترا.
از حضرت باقر عليه السلام مروى است كه بود از چيزهائى كه خداى عزوجل مناجات به موسى بن عمران على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام كرد فرمود: اى موسى اكرام كن سائل را به چيز دادن كم يا به جواب دادن نيكو بدرستى كه مى آيد ترا از جن و انس نيست ملائكه ى از ملائكه ى خدا مى آيد امتحان كند خدا ترا از نعمتى كه بر تو داده است، نظر كن چه كار مى كنى اى پسر عمران، و ايضا مروى است از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه فرمودند: در آسمان دو ملكى است موكل بندگان هر كه تواضع از براى خدا كند بلند كند او را هر كه تكبر كند بر زمين زنند او را.
سيم: قوله عليه السلام و ملك الموت و اعوانه فى الجمله در سابق اشاره شد تفصيل مقال آن است كه مرحوم مجلسى در شرح مى فرمايد: آيات و اخبار دلالت كند بر اينكه از براى ملك الموت اعوان است خداى عزوجل مى فرمايد در قول خود الله يتوفى الانفس حين موتها، و مى فرمايد توفته رسلنا، و هم لايفرطون، و فرمود الذين تتوفيهم الملائكه طيبين، و فرمود ملك الموت الذى و كل بكم.
در روايت احتجاج است كه امام عليه السلام مى فرمايد: در جواب زنديقى از زنادقه كه مدعى بود آيات قرآن با هم تناقض دارند: اينكه خلاق
در موت او پس مسح مى كند قلب او را خواهد فراموش كرد حزن و مصيبت را اگر اين نحو نباشد دنيا معمور نخواهد ماند، و ايضا مروى است كه كسى كه ديدن كند برادر دينى خود را در مرض يا در صحت نرود نزد او از روى خدعه و نه از روى عوض يعنى كه او بازديد كند يا خود بازديد كند موكل كند خدا هفتاد هزار ملك را كه ندا كنند از عقب او: كار خوبى كردى جنت گوارا شود ترا.
از حضرت باقر عليه السلام مروى است كه بود از چيزهائى كه خداى عزوجل مناجات به موسى بن عمران على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام كرد فرمود: اى موسى اكرام كن سائل را به چيز دادن كم يا به جواب دادن نيكو بدرستى كه مى آيد ترا از جن و انس نيست ملائكه ى از ملائكه ى خدا مى آيد امتحان كند خدا ترا از نعمتى كه بر تو داده است، نظر كن چه كار مى كنى اى پسر عمران، و ايضا مروى است از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه فرمودند: در آسمان دو ملكى است موكل بندگان هر كه تواضع از براى خدا كند بلند كند او را هر كه تكبر كند بر زمين زنند او را.
سيم: قوله عليه السلام و ملك الموت و اعوانه فى الجمله در سابق اشاره شد تفصيل مقال آن است كه مرحوم مجلسى در شرح مى فرمايد: آيات و اخبار دلالت كند بر اينكه از براى ملك الموت اعوان است خداى عزوجل مى فرمايد در قول خود الله يتوفى الانفس حين موتها، و مى فرمايد توفته رسلنا، و هم لايفرطون، و فرمود الذين تتوفيهم الملائكه طيبين، و فرمود ملك الموت الذى و كل بكم.
در روايت احتجاج است كه امام عليه السلام مى فرمايد: در جواب زنديقى از زنادقه كه مدعى بود آيات قرآن با هم تناقض دارند: اينكه خلاق
در موت او پس مسح مى كند قلب او را خواهد فراموش كرد حزن و مصيبت را اگر اين نحو نباشد دنيا معمور نخواهد ماند، و ايضا مروى است كه كسى كه ديدن كند برادر دينى خود را در مرض يا در صحت نرود نزد او از روى خدعه و نه از روى عوض يعنى كه او بازديد كند يا خود بازديد كند موكل كند خدا هفتاد هزار ملك را كه ندا كنند از عقب او: كار خوبى كردى جنت گوارا شود ترا.
از حضرت باقر عليه السلام مروى است كه بود از چيزهائى كه خداى عزوجل مناجات به موسى بن عمران على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام كرد فرمود: اى موسى اكرام كن سائل را به چيز دادن كم يا به جواب دادن نيكو بدرستى كه مى آيد ترا از جن و انس نيست ملائكه ى از ملائكه ى خدا مى آيد امتحان كند خدا ترا از نعمتى كه بر تو داده است، نظر كن چه كار مى كنى اى پسر عمران، و ايضا مروى است از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه فرمودند: در آسمان دو ملكى است موكل بندگان هر كه تواضع از براى خدا كند بلند كند او را هر كه تكبر كند بر زمين زنند او را.
سيم: قوله عليه السلام و ملك الموت و اعوانه فى الجمله در سابق اشاره شد تفصيل مقال آن است كه مرحوم مجلسى در شرح مى فرمايد: آيات و اخبار دلالت كند بر اينكه از براى ملك الموت اعوان است خداى عزوجل مى فرمايد در قول خود الله يتوفى الانفس حين موتها، و مى فرمايد توفته رسلنا، و هم لايفرطون، و فرمود الذين تتوفيهم الملائكه طيبين، و فرمود ملك الموت الذى و كل بكم.
در روايت احتجاج است كه امام عليه السلام مى فرمايد: در جواب زنديقى از زنادقه كه مدعى بود آيات قرآن با هم تناقض دارند: اينكه خلاق
در موت او پس مسح مى كند قلب او را خواهد فراموش كرد حزن و مصيبت را اگر اين نحو نباشد دنيا معمور نخواهد ماند، و ايضا مروى است كه كسى كه ديدن كند برادر دينى خود را در مرض يا در صحت نرود نزد او از روى خدعه و نه از روى عوض يعنى كه او بازديد كند يا خود بازديد كند موكل كند خدا هفتاد هزار ملك را كه ندا كنند از عقب او: كار خوبى كردى جنت گوارا شود ترا.
از حضرت باقر عليه السلام مروى است كه بود از چيزهائى كه خداى عزوجل مناجات به موسى بن عمران على نبينا و آله و عليه الصلوه و السلام كرد فرمود: اى موسى اكرام كن سائل را به چيز دادن كم يا به جواب دادن نيكو بدرستى كه مى آيد ترا از جن و انس نيست ملائكه ى از ملائكه ى خدا مى آيد امتحان كند خدا ترا از نعمتى كه بر تو داده است، نظر كن چه كار مى كنى اى پسر عمران، و ايضا مروى است از صادق آل محمد صلى الله عليهم اجمعين كه فرمودند: در آسمان دو ملكى است موكل بندگان هر كه تواضع از براى خدا كند بلند كند او را هر كه تكبر كند بر زمين زنند او را.
سيم: قوله عليه السلام و ملك الموت و اعوانه فى الجمله در سابق اشاره شد تفصيل مقال آن است كه مرحوم مجلسى در شرح مى فرمايد: آيات و اخبار دلالت كند بر اينكه از براى ملك الموت اعوان است خداى عزوجل مى فرمايد در قول خود الله يتوفى الانفس حين موتها، و مى فرمايد توفته رسلنا، و هم لايفرطون، و فرمود الذين تتوفيهم الملائكه طيبين، و فرمود ملك الموت الذى و كل بكم.
در روايت احتجاج است كه امام عليه السلام مى فرمايد: در جواب زنديقى از زنادقه كه مدعى بود آيات قرآن با هم تناقض دارند: اينكه خلاق
عالم اجل و اعظم است از اينكه متولى شود قبض روح را به نفسه عمل ملائكه و رسل او عمل او است زيرا كه ايشان به امر او جاى آورند پس اختيار كرد خدا جل ذكره از ملائكه رسل و سفرا ما بين خود و خلق خود آنها هستند كه مى فرمايد: الله يصطفى من الملائكه رسلا و من الناس پس هر كه از اهل طاعت است- مباشرت قبض روح او ملائكه خير و رحمت كنند و هر كه از اهل معصيت است مباشرت قبض روح او ملائكه نقمت كنند و از جهت ملك الموت ياران است، از ملائكه رحمت و غضب از روى امرا و كار كنند و فعل ايشان فعل او است، هر عملى كه كنند منسوب به ملك الموت است بعد از اينكه عمل ايشان عمل ملك الموت هست عمل ملك الموت هم عمل خدا است زيرا كه خدا مى ميراند انفس را بدست خود هر كه را كه مى خواهد.
عالم اجل و اعظم است از اينكه متولى شود قبض روح را به نفسه عمل ملائكه و رسل او عمل او است زيرا كه ايشان به امر او جاى آورند پس اختيار كرد خدا جل ذكره از ملائكه رسل و سفرا ما بين خود و خلق خود آنها هستند كه مى فرمايد: الله يصطفى من الملائكه رسلا و من الناس پس هر كه از اهل طاعت است- مباشرت قبض روح او ملائكه خير و رحمت كنند و هر كه از اهل معصيت است مباشرت قبض روح او ملائكه نقمت كنند و از جهت ملك الموت ياران است، از ملائكه رحمت و غضب از روى امرا و كار كنند و فعل ايشان فعل او است، هر عملى كه كنند منسوب به ملك الموت است بعد از اينكه عمل ايشان عمل ملك الموت هست عمل ملك الموت هم عمل خدا است زيرا كه خدا مى ميراند انفس را بدست خود هر كه را كه مى خواهد.
عالم اجل و اعظم است از اينكه متولى شود قبض روح را به نفسه عمل ملائكه و رسل او عمل او است زيرا كه ايشان به امر او جاى آورند پس اختيار كرد خدا جل ذكره از ملائكه رسل و سفرا ما بين خود و خلق خود آنها هستند كه مى فرمايد: الله يصطفى من الملائكه رسلا و من الناس پس هر كه از اهل طاعت است- مباشرت قبض روح او ملائكه خير و رحمت كنند و هر كه از اهل معصيت است مباشرت قبض روح او ملائكه نقمت كنند و از جهت ملك الموت ياران است، از ملائكه رحمت و غضب از روى امرا و كار كنند و فعل ايشان فعل او است، هر عملى كه كنند منسوب به ملك الموت است بعد از اينكه عمل ايشان عمل ملك الموت هست عمل ملك الموت هم عمل خدا است زيرا كه خدا مى ميراند انفس را بدست خود هر كه را كه مى خواهد.
عالم اجل و اعظم است از اينكه متولى شود قبض روح را به نفسه عمل ملائكه و رسل او عمل او است زيرا كه ايشان به امر او جاى آورند پس اختيار كرد خدا جل ذكره از ملائكه رسل و سفرا ما بين خود و خلق خود آنها هستند كه مى فرمايد: الله يصطفى من الملائكه رسلا و من الناس پس هر كه از اهل طاعت است- مباشرت قبض روح او ملائكه خير و رحمت كنند و هر كه از اهل معصيت است مباشرت قبض روح او ملائكه نقمت كنند و از جهت ملك الموت ياران است، از ملائكه رحمت و غضب از روى امرا و كار كنند و فعل ايشان فعل او است، هر عملى كه كنند منسوب به ملك الموت است بعد از اينكه عمل ايشان عمل ملك الموت هست عمل ملك الموت هم عمل خدا است زيرا كه خدا مى ميراند انفس را بدست خود هر كه را كه مى خواهد.
عالم اجل و اعظم است از اينكه متولى شود قبض روح را به نفسه عمل ملائكه و رسل او عمل او است زيرا كه ايشان به امر او جاى آورند پس اختيار كرد خدا جل ذكره از ملائكه رسل و سفرا ما بين خود و خلق خود آنها هستند كه مى فرمايد: الله يصطفى من الملائكه رسلا و من الناس پس هر كه از اهل طاعت است- مباشرت قبض روح او ملائكه خير و رحمت كنند و هر كه از اهل معصيت است مباشرت قبض روح او ملائكه نقمت كنند و از جهت ملك الموت ياران است، از ملائكه رحمت و غضب از روى امرا و كار كنند و فعل ايشان فعل او است، هر عملى كه كنند منسوب به ملك الموت است بعد از اينكه عمل ايشان عمل ملك الموت هست عمل ملك الموت هم عمل خدا است زيرا كه خدا مى ميراند انفس را بدست خود هر كه را كه مى خواهد.
عالم اجل و اعظم است از اينكه متولى شود قبض روح را به نفسه عمل ملائكه و رسل او عمل او است زيرا كه ايشان به امر او جاى آورند پس اختيار كرد خدا جل ذكره از ملائكه رسل و سفرا ما بين خود و خلق خود آنها هستند كه مى فرمايد: الله يصطفى من الملائكه رسلا و من الناس پس هر كه از اهل طاعت است- مباشرت قبض روح او ملائكه خير و رحمت كنند و هر كه از اهل معصيت است مباشرت قبض روح او ملائكه نقمت كنند و از جهت ملك الموت ياران است، از ملائكه رحمت و غضب از روى امرا و كار كنند و فعل ايشان فعل او است، هر عملى كه كنند منسوب به ملك الموت است بعد از اينكه عمل ايشان عمل ملك الموت هست عمل ملك الموت هم عمل خدا است زيرا كه خدا مى ميراند انفس را بدست خود هر كه را كه مى خواهد.
فارسی
و كان من دعائه علیه السلام فى الصلوه على حمله العرش و كل ملك مقرب
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
