و كان من دعائه عليه السلام عند الاستسقاء بعد الجدب
بود از دعاى او عليه السلام وقت طلب باران نمودن بعد از گرانى و اين گرانى و قلت مطر عمده ى سبب او ظلم است و حكم به ناحق چنانكه از كلام امام عليه السلام در خبر ابى ولاد در مكه مستفاد مى شود خداى تعالى بركات زمين را به واسطه ى وجود ايشان بردارد و كفران نعمت خدا هم سببى است عمده و كذا كثرت فحشاء و منكر مثل زنا و امثال آن.
اللغه: المغدق به ضم ميم و كسر دال از غدق به معنى كثير و غريز.
المنساق: از سوق به معنى زنده.
مونق: از انيق به معنى خوش آورنده.
الاعراب: المونق و المنساق صفت سحاب هستند.
شرح: يعنى اى خداى من آب ده ما را از آب باران و گسترده كن تو بر ما رحمت را به سبب باران زياد از ابر آن چنانى كه زنده شده است از براى روئيدن گياه زمين تو كه خوشحال كننده است در تمام اطراف و جوانب.
ايناع از ينع به معنى رسيدن، زهره به فتح راء به معنى شكوفه.
يعنى: منت گذار تو بر بندگانت به رسيدن ميوه و زنده نما تو بلدانت را به رسيدن شكوفه مراد به رسيدن شكوفه اين است كه شكوفه به آخر رسد زيرا كه اگر باران نباشد خشكى روى دهد و شكوفه مى ريزد.
اللغه: سفره جمع مكسر يعنى ملائكه نويسندگان.
غزر: بضم غين و سكون راء كثرت و زيادتى. درر بكسر دال جمع در يقال در اى صب.
وابل: باران دانه درشت.
يعنى: گواه بگير تو ملائكه ات را كه بزرگانند و نويسندگانند به آب دادن از جانب خودت كه نفع دهنده باشد هميشه باشد زيادتى او فراخ و وسيع باشد ريزش او بزرگ باشد دانه او تند و شتاب كننده باشد.
ايقاظ: نكته گواه گرفتن ملائكه از جهت عظمت و بزرگى نعمت سقى است زيرا كه امر حقير حاجت به گواه گرفتن ندارد و گواه گرفتن خدا ملائكه را از براى ايجاد امر بزرگى است پس مقصود امام (ع) آن است كه انعام سقى بفرما به قدرى كه بتواند محل شهادت ملائكه واقع شود.
آن چنان بارانى باشد كه زنده نمائى به او چيزى كه مرده است، و برگردانى به او چيزى را كه فوت شده و بيرون آورى به او آنچه را كه آينده است و وسعت دهى تو به او در قوتهاى مردم، فرق ما بين فوت و موت بعد از اشتراك آنها در مطلق تلف آن است كه فوت آن است كه زمان قابل بود براتيان به آن لكن موجود نشد و موت آن است كه شى ء موجود بود بعد تلف شد مثلا در نبات ارض اول نمو نمود بعد خشكيد يا اينكه در اول بار نروئيد اول موت و ثانى فوت است و لذا گويند و عرض نمايند به خدا كه اول را زنده كن و ثانى را برگردان فتامل.
اللغه: تراكم بالاى هم.
هنيى ء: گوارا و تعب در آن نباشد.
مرى ء يعنى عاقبت او خوب باشد.
طبق: عموم و شمول. جلجل: صوت رعد، ملث: يعنى مقيم و دائم ودق: مطر، خلب: برق بى باران.
الاعراب: سحاب مفعول فيه است از براى سقى و طبق صفت او است.
يعنى: آب بده تو ما را از ابر پى درپى گواراى بى درد شامل شونده نيكو صدا دارنده هميشه نبوده باران و نبوده باشد بى باران برق او.
نكته: بعضى گفته اند: كه در وقتى كسى را كه تحيت فرستى بعد از آب خوردن به قول خود هنيى ء مرى ء به واسطه ى آن است كه اصل آشاميدن آب در وجود مضر است و بى نفع و لذا دعا كنيد از براى او كه آب آشاميد كه به او ضرر نرسد.
اللغه: مغيث صيغه ى اسم فاعل از غيث به معنى علف و نبات است.
مريع: به فتح ميم به معنى ارزان و وفور.
ممرع: اسم فاعل از امرع به معنى ارزانى، عزيز، كثير، نهيض علفى كه از زمين رويد و برپا شود از نهوض به معنى قام.
مهيض: از هاض به معنى مكسور و شكسته شده.
شرح: يعنى اى خداى من سيراب نما تو ما را بارانى كه روينده ى گياه باشد ارزان و ارزان كننده باشد بسيار واسع باشد و كثير كه برگردانى به سبب آن باران گياه روينده ايستاده را و ببندى به او شكسته را.
اللغه: ظراب جمع ظرب به معنى كوه.
حباب: جمع حب به معنى چاه.
نعش: به معنى بلندى و ارتفاع.
در: شير كثير از پستان.
يعنى: اى خداى من آب ده ما را آبى كه روان سازى از آن كوهها و پر كنى از آن چاهها را و بگشائى به سبب آن نهرها را و برويانى به سبب آن درختها را و ارزان كنى به سبب آن نرخها را در همه ى شهرها و بلند فرمائى به آن چهارپايان و خلق را و كامل گردانى براى ما به سبب آن پاكيزه روزى را و برويانى براى ما به سبب آن زراعت و كشت را و پر از شير نمائى به سبب آن پستان را و بيفزائى ما
را به سبب آن قوتى به سوى قوتمان.
اللغه: ظل سايه.
حسوم: نحوس.
صوب: نزول باران آن چه به او سنگسار كنند، اجاج: آب تلخ و شور.
يعنى: اى خداى من نگردان تو سايه ى او را بر ما ستم و زهر و نگردان تو سردى او را بر ما نحس و برنده، و نگردان بر ما نزول او را سنگسار نمودن و نگردان تو آب او را بر ما آب تلخ بى مزه ناگوار.
اى خداى من رحمت فرست بر محمد (ص) و آل او و روزى بده تو ما را از زيادتيهاى آسمان و زمين. به درستى كه تو بر هر شى ء قادرى.
بدانكه استسقاء نمودن از مستحبات است و اين استسقاء را اقسامى است ادنى مرتبه ى او دعا است و طلب سقى نمودن نه قبل او صلوات و نه بعد از او صلوه است.
اوسط او دعاء نمودن است بعد از صلوات افضل او استسقاء نمودن به آن دو ركعتى كه در كتب فقهيه مذكور است با آن شرايط مقدره منصوصه كه هر يك در مقام خود به تفصيل ذكر گرديده.
اللغه: ظل سايه.
حسوم: نحوس.
صوب: نزول باران آن چه به او سنگسار كنند، اجاج: آب تلخ و شور.
يعنى: اى خداى من نگردان تو سايه ى او را بر ما ستم و زهر و نگردان تو سردى او را بر ما نحس و برنده، و نگردان بر ما نزول او را سنگسار نمودن و نگردان تو آب او را بر ما آب تلخ بى مزه ناگوار.
اى خداى من رحمت فرست بر محمد (ص) و آل او و روزى بده تو ما را از زيادتيهاى آسمان و زمين. به درستى كه تو بر هر شى ء قادرى.
بدانكه استسقاء نمودن از مستحبات است و اين استسقاء را اقسامى است ادنى مرتبه ى او دعا است و طلب سقى نمودن نه قبل او صلوات و نه بعد از او صلوه است.
اوسط او دعاء نمودن است بعد از صلوات افضل او استسقاء نمودن به آن دو ركعتى كه در كتب فقهيه مذكور است با آن شرايط مقدره منصوصه كه هر يك در مقام خود به تفصيل ذكر گرديده.
فارسی
و كان من دعائه علیه السلام عند الاستسقاء بعد الجدب
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
