محدث اين كلام از نجم الدين يا على بن سكون كه معروف به ابن سكون است كه يكى از ثقات علماى اماميه است، و يا سيد عميد الدين شارح تهذيب علامه كه خواهر زاده ى او نيز هست.
بدان كه ابن سكون محدث غير از ابن سكون است كه در زمان امام على بن موسى الرضا عليهما الصلوة والسلام بوده و اما خبر دهنده كه نجم الدين باشد حال او معلوم نيست لكن مثل عميد العلماء كه از او خبر مى دهد دلالت دارد بر خوبى حال او جلالت و بزرگى او.
فرمود: نجم الدين خبر داده ما را شيخ سعيد ابوعبدالله محمد بن احمد بن شهريار خزينه دار خزانه ى آقاى ما اميرالمؤمنين على بن ابيطالب عليه السلام اين شيخ محمد فقيه و صالح بود و ملقب بود به مفجع از زيادتى حزن و اندوه او بر اهل بيت عصمت عليهم الصلوة والسلام ملقب به اين لقب شده است، و صحيح المذهب و خوش اعتقاد بود و از بزرگان مذهب اماميه بود.
در ماه ربيع الاول از سال پانصد و شانزده در حال خواندن او و من گوش مى دادم.
فرمود خازن: شنيده ام اين ادعيه را با صحيفه و يا قرائت را از شيخ صدوق راست گوى ابى منصور محمد بن احمد بن عبدالعزيز عكبرى مقدس رحمة الله عليه از ابوالمفضل محمد بن عبدالله شيبانى، عكبرا قريه اى است كه در بغداد، شيبانى را جماعتى از اصحاب تضعيف نموده اند اگر چه صاحب روايات كثيره است.
فرمود شيبانى: كه خبر داده است مرا شريف ابوعبدالله جعفر بن محمد بن جعفر بن الحسن بن الحسن بن اميرالمؤمنين على بن ابيطالب عليهم الصلوة والسلام، رئيس آن طائفه جليله بوده است معتمد و موثق بوده است عمر شريف او از نود سال گذشته در ماه ذى القعده سنه ى سيصد از دنيا رحلت نمود.
فرمود: شريف كه: خبر داده است مرا عبداله بن عمر بن الخطاب روغن فروش در سال دويست و شصت و پنج از هجرت دليل بر خوبى عبدالله روايت نمودن ثقه از اوست و طعن او هم گفته نشده است علاوه بر آن صاحب كتاب هم هست كه او را از خالوى خود روايت نمايد.
فرمود: كه خبر داده است مرا خالوى من على بن نعمان اعلم، اعلم كسى را گويند كه لب بالاى او شكافته شده باشد على بن نعمان كوفى بود روايت از حضرت على بن موسى الرضا عليه الصلوة والسلام مى نمايد، مؤمن و صالح و خوش عقيده بود و واضح الطريقه.
على بن نعمان فرمود: خبر داده است مرا عمر بن متوكل ثقفى از پدر خود متوكل بن هارون، اختلاف شده است كه كسى كه روايت صحيفه را از يحيى نمايد كيست، جمعى را عقيده آن است كه راوى متوكل بن عمرو بن متوكل است و كيف كان امر سهل است بعد از اينكه انتساب صحيفه به آن امام عالى مقام معلوم و از واضحات است چنانچه در سابق ذكر شد.
فرمود پسر هارون: ملاقات نمودم يحيى پسر زيد بن على بن الحسين عليه السلام را و او روانه بود به سمت خراسان پس سلام نمودم بر او پس فرمود به من: از كجا مى آيى عرض نمودم از حج مراجعت نموده ام، پس سئوال نمود از من از اهل و اقارب خود و پسران عم خود كه در مدينه بودند و مبالغه نمود در سئوال از احوال جعفر بن محمد عليهماالسلام والصلوة پس خبر دادم او را از احوال خويشان او و اندوه او و حزن جعفر بن محمد عليه السلام از شهيد شدن زيد پدر يحيى زيد بن على بن الحسين عليه السلام.
پس فرمود يحيى به من: كه بوده است عموى من محمد بن على عليه السلام اشارت نمود بر پدر من به ترك خروج و دعوى سلطنت و امامت نمودن به او شناسانيده است و اعلام كرده است كه اگر خروج كند و جدا شود از مدينه آن چيزى مى باشد كه: به سوى آن چيز است گرديدن امر او يعنى كشته مى شود، و خبر داد چه خواهد شد عاقبت امر او.
آيا ملاقات نمودى تو پسر عموى من جعفر بن محمد عليه الصلوة والسلام را عرض نمودم بلى فرمود: از من چه مى فرمود؟ خبر بده به من عرض نمودم فداى تو شوم من خوش ندارم خدمت شما عرض نمايم چيزى كه شنيدم من او را از او پس فرمود: آيا مرا به مرگ مى ترسانى بياور آن چيزيكه تو شنيدى او را.
پس عرض نمودم كه: شنيدم آن حضرت مى گفت به درستى كه تو كشته مى شوى و بالاى درخت آويخته مى شوى چنانكه پدر تو كشته شد و بر درخت آويخته شد.
پس صورت مبارك او متغير گرديد و فرمود: هر چه خدا خواهد همان مى شود.
اى متوكل به درستى كه خداى عزوجل تقويت نموده است اين امر را به ما و گردانيده از جهت ما علم و شمشير را پس جمع شده است دو چيز از براى ما و تخصيص داده است پسران عم ما را به علم تنها.
پس عرض نمودم فداى تو شوم به درستى كه من مى بينم مردمان را ميل و رغبت ايشان به پسر عموى شما زيادتر از شما و پدر شما است پس فرمود به درستى كه عموى من محمد بن على عليه السلام و پسر او جعفر بن محمد عليهماالسلام خواندند و دعوت نمودند مردم مرا به سوى زندگانى و ما دعوت نموديم مردم را به سوى مردن، بدانكه همين عبارت دلالت بر بدى حال يحيى مى كند.
پس عرض نمودم: اى پسر پيغمبر صلى الله عليه و اله آيا ايشان داناترند يا شما؟ پس سر شريف خود را به پائين انداخت مدتى بعد سر بلند نمود و فرمود: از براى همه ماها علم است مگر اينكه ايشان مى دانند هر چيزى را كه ما مى دانيم و نمى دانيم ما هر چيزى را كه ايشان مى دانند.
پس فرمود: به من: آيا نوشتى از پسر عموى من چيزى را؟ عرض نمودم بلى فرمود: نشان بده او را به من پس بيرون آوردم به سوى او وجوهى از علم را يعنى از مسائلى كه از زراره شنيده بودم و بيرون آوردم به سوى او دعائى را كه فرموده بوده است او را ابوعبدالله بر من و خبر داده است مرا كه، پدر من محمد بن على فرموده است به من و خبر داده است به من كه او از دعاى پدر من حضرت على بن الحسين عليه السلام روحى فداه است كه از دعاى صحيفه كامله است.
پس نظر نمود در آن يحيى تا اينكه رسيد به آخر آن پس فرمود به من: آيا اذن مى دهى كه بنويسم اين را؟ پس عرض نمودم يابن رسول الله صلى الله عليه و اله آيا طلب اذن مى نمائى در چيزى كه او از شماست.
اما در مقام قسم استعمال مى شود در اين مورد ظاهر چنين باشد به قرينه ى برخاستن متوكل و بوسيدن سر يحيى را از شوق و شعف. يعنى قسم به خدا البته بيرون مى آورم به سوى تو صحيفه ى از دعاء كامل از آن دعائى كه حفظ نمود او را پدر من يحيى از پدر خود به درستى كه پدر من وصيت نموده است مرا به حفظ و نگهداشتن او و منع نمودن او را از غير اهل او، گفت عمير پدر من متوكل گفت پس راست شدم و سر او را بوسيدم و عرض نمودم، اى پسر پيغمبر صلى الله عليه و اله و به درستى كه من هر آينه اميدوارم اينكه نيك بخت نمايد مرا خدا در زنده بودن و مردن به ولايت و دوستى شما.
انداخت صحيفه اى را كه من به او داده بودم به جانب غلامى كه با او بود و فرمود به او: كه بنويس اين دعا را به خط واضح خوب و بده به من شايد حفظ نمايم او را، پس به درستى كه طلب نمودم من او را از جعفر عليه السلام حفظه الله نداد به من او را.
گفت متوكل اين مطلب را بعد از اينكه از يحيى شنيدم پس پشيمان و نادم گرديدم من بر امرى كه بجاى آوردم و ندانستم چه كنم و نبود حضرت ابوعبدالله عليه الصلوة والسلام كه داد او را به من فرموده باشد اينكه ندهم او را به كسى، يعنى غرض او اين نبود زيرا كه كلمه لم بر تمام جمله از مستثنى و مستثنى منه وارد شده است نظير اين نحو كلام در كلام فصحاء و بلغاء زياد است.
عيبه صندوقچه را گويند فض شكافتن، يعنى پس طلب نمود صندوقچه را پس بيرون آورد از آن صحيفه را كه قفل داشته و مهر زده بود.
پس نظر نمود، به مهر و گريه نمود پس شكست مهر را و قفل را باز نمود بعد نشر نمود صحيفه را و گذاشت بالاى دو چشم خود و ماليد او را به صورت خود.
فرمود: يحيى به خدا قسم اى متوكل اگر نمى گفتى از براى من قول پسر عموى مرا اينكه بدرستى كه من كشته مى شوم و به دار آويخته مى شوم، هر آينه نمى دادم صحيفه را به تو و هر آينه بودم بر او بخل كننده لكن من مى دانم كه قول او صدق است و گرفته است آن قول را از پدران خود و او خواهد شد پس ترسيدم، اينكه واقع شود مثل اين علم به سوى بنى اميه لعنهم الله پس كتمان نمايند او را و ذخيره كنند او را در خزانه هاى خودشان از براى خودشان پس بگير اين صحيفه را و نگهدار تو او را براى من و حافظ باش به او.
پس زمانى كه خداوند حكم نمود از امر من و امر اين جماعت آنچه راكه حكم كننده است پس اين صحيفه امانت من است در نزد تو تا اينكه بدهى او را به دو پسر عموى من محمد و ابراهيم دو پسر عبدالله بن الحسن بن الحسن بن على عليهماالسلام آن دو نفر جانشين من هستند در امر صحيفه بعد از من.
متوكل گفت: صحيفه را گرفتم پس از اينكه يحيى كشته شد به سوى مدينه رفتم و ملاقات نمودم حضرت اباعبدالله را پس خبر دادم من او را از يحيى پس گريه نمود و حزن او به او شديد شد و فرمود: خدا رحمت كند پسر عموى مرا و ملحق سازد او را به پدران و اجداد او قسم به خداى اى متوكل كه مانع نشد از دادن صحيفه به او مگر آن چيزى كه او ترسيده است بر او بر صحيفه ى پدرش كجا است آن صحيفه پس عرض نمودم اين است حاضر پس گشود او را و فرمود: به خدا قسم اين خط عموى من زيد و دعاى جد من على بن الحسين عليهما الصلوة والسلام است.
بعد فرمود: به فرزند خود اسمعيل برخيز و بياور از براى من دعائى را كه امر نمودم من ترا به حفظ و نگهدارى و صون او پس برخاست اسماعيل پس بيرون آورد صحيفه را كه گويا عين صحيفه بود كه يحيى بن زيد به من داده بود پس بوسيد او را حضرت اباعبدالله عليه السلام و گذاشت او را بر چشم خود و فرمود: اين خط پدر من است و گفته ى جد من در محضر خودم يعنى خودم در آن مجلس بودم كه جدم فرمود و پدرم نوشت.
پس عرض نمودم كه يابن رسول الله اگر مصلحت بدانيد مقابله نمايم من صحيفه شما را با صحيفه ى زيد و يحيى پس اذن داد مرا در مقابله و فرمود من مى بينم ترا اهل از براى امر و قابل پس نظر نمودم هر دو مثل هم بودند و نيافتم حرفى را كه مخالف باشد با صحيفه ى ديگر، ظاهر آن است كه متوكل صحيفه را از صحيفه ى زيد نوشت و غرض او مقابله نسخه ى خود با نسخه ى حضرت عليه السلام بود نه عين نسخه ى زيد.
پس طلب رخصت نمودم اباعبدالله عليه الصلوة والسلام را در دادن صحيفه را به دو پسر عبدالله بن الحسن پس فرمود: بدرستى كه خداى عزوجل امر نموده است شما را اينكه اداء امانت نمائيد به سوى صاحب آنها بلى پس بده صحيفه را به سوى دو پسر عبدالله پس من برخاستم كه بروم از براى ملاقات ايشان فرمودند به من توقف نما در جاى خود پس فرستاد به سوى محمد و ابراهيم پس ايشان آمدند پس فرمود به ايشان كه اين ارث پسر عموى شما است به شما داده است نه به برادران خود لكن با شما شرطى مى كنم در آن عرض نمودند خدا ترا رحمت كند بفرمائيد كه هر چه بفرمائيد مقبول است.
پس فرمود: بيرون نبريد شما اين صحيفه را از مدينه عرض نمودند به چه سبب بيرون نبريم صحيفه را؟ فرمود پسر عموى شما ترسيده است بر صحيفه امرى را كه من مى ترسم آن امر را بر شما.
عرض نمودند: به درستى كه پسر عموى ما ترسيده است بر صحيفه زمانى كه دانسته است كه كشته مى شود فرمود اباعبدالله عليه الصلوة والسلام شما ايمن نباشيد پس قسم به خدا به درستى كه من مى دانم اينكه شما به زودى خروج خواهيد نمود چنانچه او خروج نمود و به زودى كشته خواهيد شد چنانچه او كشته شد پس محمد و ابراهيم از مجلس برخاستند و حال آنكه ايشان مى گفتند لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم.
پس از اينكه محمد و ابراهيم رفتند فرمود به من ابوعبدالله عليه السلام اى متوكل چه گفت به تو پسر عموى من يحيى اينكه به درستى كه عموى من محمد بن على عليهماالسلام و پسر او جعفر عليه السلام دعوت مى نمايند مردم را به زندگانى، و ما دعوت مى نمائيم به مردن عرض نمودم بلى خداوند امر تو را اصلاح كند، به تحقيق كه گفته است از براى من پسر عموى شما يحيى اين مطلب را.
قوله: ان عمى تا آخر مقول قول يحيى است تقرير نمودن از براى مخاطب كه او تصديق نمايد اين نحو كلام در ميان عرف شايع است. پس فرمود: رحمت كند خدا يحيى را به درستى كه پدر من خبر داده است مرا از پدر خود و از جد خود و از على عليه السلام اينكه پيغمبر صلى الله عليه و اله گرفت او را خواب و حال آنكه بالاى منبر بود پس ديد در خواب خود كه مردانى مى جهند بالاى منبر او مثل جهيدن ميمون و برمى گردانيدند مردمان را به عقب و پشت سر ايشان يعنى برمى گردانيدند مردمان را بعد از ايمان ايشان به دين جاهليت پس نشست پيغمبر مستوى و حزن و اندوه در صوت او ظاهر شده بود پس آورد جبرئيل عليه الصلوة والسلام به اين آيه ى مباركه كه يعنى بنواميه بالاى منبر تو خواهند رفت و مردم را برگردانند ايشان هستند شجره ى ملعونه.
فرمود: رسول اكرم صلى الله عليه واله يا جبرئيل آيا در زمان من و عهد من مى باشد ايشان عرض نمود: نه در زمان شما نيست لكن حركت مى كند آسياى اسلام از ابتداى هجرت تو يعنى از مدينه پس مكث مى كند به آن حركت ده سال يعنى ده سال حركت كند و عمل مى شود بعد حركت مى كند آسياى اسلام از سراسر سى و پنج سال از ابتداء هجرت تو پس مكث مى كند به آن حركت پنج سال يعنى از ابتداى هجرت تو ده سال عمل مى نمود بعد از آن بيست و پنج سال حركت مى نمود بدون عمل بعد از پنج سال نيز عمل نمود پس مراد بلبث حركت اوست يعنى ماند با حركت خود، پس تمام حركت آسياى اسلام با لبث، و عمل بدون آن يعنى حركت بدون عمل چهل سال است ده سال زمان پيغمبر صلى الله عليه و اله بود در مدينه بيست و پنج سال خلافت خلفاء ثلثه بود و پنج سال زمان خلافت اميرالمؤمنين عليه و على اولاده الصلوة والسلام بود.
پس لابد است كه حركت كند آسياى گمراهى و ضلالت قائم است بر قطب آن آسيا بعد خواهد پادشاه شد فرعونيان، فرمود حضرت ابوعبدالله عليه السلام كه خداى تعالى فرستاد به سوى پيغمبر سوره ى قدر را يك شب قدر بهتر است از هزار ماه سلطنت بنى اميه كه در آن ليلة القدر نيست.
تطاول: برترى نمودن و سركشى كردن. يستعرون: اى يضمرون.
فرمود: پس خداى عزوجل مطلع نمود پيغمبر خود را به درستى كه بنى اميه مالك مى شوند پادشاهى اين امت را و سلطنت ايشان طول اين مدت است يعنى هزار ماه پس اگر بخواهد سركسى نمايد كوهها هرآينه ايشان خواهند غالب شد، تا اينكه خداى عزوجل اذن بدهد بزوال ملك ايشان و ايشان در اين مدت جاى داده اند در قلوب خوشان دشمنى ما اهل بيت را و بغض ما را.
غرض امام عليه السلام آن است كه با اين قدرت و شوكت چگونه توانيم خروج نمائيم، نيست در خروج ما مگر مقلوب شدن و كشته گرديدن.
خبر داد خداى على اعلى بر رسول اكرم صلى الله عليه و اله به آن چيزى كه مى رسد به اهل بيت محمد صلى الله عليه و اله و اهل مودت و دوستان ايشان، و شيعيان ايشان در ايام بنى اميه و سلطنت آنها فرمود كه خداى نازل كرده در حق ايشان اين آيه را نعت رسول الله صلى الله عليه و اله و اهل بيت اوست دوستى ايشان ايمان است داخل مى نمايد در بهشت، دشمنى ايشان كفر است و نفاق داخل مى نمايد در آتش.
پس خبر داد پنهان پيغمبر صلى الله عليه و اله به سوى على عليه الصلوة والسلام و اهل بيت خود گفت متوكل كه: فرمود ابوعبدالله عليه الصلوة والسلام كه: خروج نكرده است و نمى كند از ما اهل بيت تا قيام قائم ما عجل الله سبحانه فرجه كسيكه دفع كند ظلمى را يا بلند نمايد حقى را مگر اينكه بليه او را بسوزاند بوده است قيام او زيادتى در بدى ما و شيعه ى ما يعنى خروج يكى از ما اذيت ما، و اذيت شيعه ى ما است.
گفت متوكل بن هرون پس املاء نمود و فرمود بر من ابوعبدالله ادعيه را هفتاد و پنج باب بود سقط شد از من يعنى نتوانستم حفظ نمايم از آن يازده باب و حفظ نمودم از آن شصت باب را نيف: به تشديد ما بين دو عدد را گويند مثل عددى كه ما بين ده و بيست است و يا بيست و سى است.
فارسی
سند صحیفه سجادیه
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
