و كان من دعائه عليه السلام فى الاعتذار من تبعات العباد و من تقصير فى حقوقهم و فى فكاك رقبته من النار
بود از دعاى آن امام در معذرت نمودن از آنچه تابع او شده است از حقوق برادران دينى و تقصير نمودن در حقوق ايشان، و در رها نمودن او را از آتش.
بدانكه ابناء ناس از مومنين هر يك از آنها بر ديگرى حقوق كثيره دارد مثل تفقد از حال او و رد غيبت كردن او و عيادت او و تشييع جنازه او و قبول كردن عذر او و دعاى او در وقت عطسه او و هكذا.
و در روايت مرازم از حضرت صادق (ع) سى چيز روايت كند كه آن امام به مرازم فرمايد كه: حق مومن بر مومن سى چيز است پس همين كه وفا ننمود آن حق در ذمه ى او است از او مطالبه مى كنند در قيامت در اين ازمنه ى متاخره.
منصب ارشاد و وعظ در دست بعضى جهله افتاده است به نحوى كه عوام الناس را اصلا خوفى نيست بلكه قاطعند به دخول بهشت با افعال قبيحه
و معاصى شنيعه و يا كرور كرور از مظالم مردم به واسطه ى اينكه دوست اهل بيت است و يا زيارت سيدالشهداء نموده است و يا گريه بر آن مظلوم نموده است و حال اينكه دخول در صبح شده است و اهتمام در امور مسلمانان ندارد و حال اينكه مرويست كه اگر كسى صبح كند و اهتمام در حق برادر دينى خود ندارد مسلمان نيست و يا غيبت كند با آنكه امام او قسم به خدا ياد نمايد كه او دروغ اعتقاد نموده كه من از اولاد حلالم.
يا اينكه حريص در اطعام فقرا نيست و حالى كه كسى كه حريص نيست او را در جهنم اندازند.
يا اينكه خردلى حب دنيا داشته باشد از مال و جاه و رياست و حال اينكه بوى بهشت به مشام او نخواهد رسيد.
و بالجمله انسان كه اميد نجات داشته باشد بايست واجد مراتب اوليه و ترك مراتب اخيريه باشد زيرا كه اول از قبيل مقتضيات و ثانى فعل آنها از قبيل موانع است بلى اگر اول از قبيل علت تامه بود حق به اعوام الناس بود لكن تصريح صاحب شرع برخلاف آن است.
روايت صحيح در آخر مستطرفات سراير دو سه ورق آخر حضرت صادق مى فرمايد: كه ولايت ما بدون اطاعت منفعت ندارد در اين زمان مردم گويند على دارم چه غم دارم.
بار خدايا من عذر مى جويم به سوى تو از ستم رسيده ى كه در حضور من ستم شد پس يارى نكردم من او را، در بعضى از روايات وارد است كه چنين شخصى مسلمان نيست.
روايت نمود صدوق در فقيه كه مردى از احبار در قبر نشانده شد به او گفتند: ما بايست تو را صد تازيانه بزنيم از عذاب خداى عزوجل گفت مرا طاقت آن نيست آنها كم كردند مثلا گفتند نود تازيانه تا اينكه آورده شد به يك تازيانه گفت : طاقت ندارم گفتند: لابد است زدن يك تازيانه گفت: به واسطه چه؟ گفتند: زيرا كه روزى مرور مى نمودى بر ضعيفى پس بر او يارى ننمودى يا اينكه روزى نماز خواندى بى وضو.
يا از خوبى كه كرده شد و احسان شد به من پس من شكر او ننمودم از اينكه در تبعات عباد است پس ترك شكر بالنسبه معروف خواهد بود، پس اگر كسى از براى تو احسانى نمود از هدايا بر تو لازم است به همان نحو كه شكر خدا مى نمائى در مقابل نعمت او بايست شكر صاحب هديه نمائى در مقابل هديه.
مسئله: آيا شكر او نزد غير نمايد يا نزد صاحبش؟ ظاهر آن است كه نزد غير باشد تا تحقيق ثناى او شود زيرا كه اظهار اوصاف خود شخص به خود او را ثنا نگويند اما شكر خداى خود عبارت از سر و علن او هر دو مساوى است.
مسئله: اگر صاحب هديه راضى به اظهار نباشد جايز است گوئيم از اينكه اوصاف مديحه هست ضرر ندارد اگر چه او راضى نيست مثل اينكه اخبار به نماز شب زيد نمائى و او راضى نباشد بلى اگر اذيت باشد ترك كند در اين صورت اولى آن است كه نزد خود اظهار كند مگر اينكه اذيت او باشد.
مسئله: كيفيت شكر چه نحو است گوئيم نظير شكر خداى مثلا اگر خدا تو را اولاد روزى نمود گوئى در مقام شكر او تو مهربان و قادر و بزرگ و لطيف، و
رووف هستى و نحو اوصاف، اگر كسى لباس مثلا به تو داد گوئى اوصاف موجوده ى او را نه دروغ مثل حق بزرگى يا اخوت جاى آورد الحمد الله مهربان من هست مرا فراموش نكرد و در بعض روايات وارد است كه هر كه شكر مردم ننمود شكر خدا ننموده.
از بدكننده كه عذر خواه است به سوى من پس قبول عذر او ننمودم يكى از صفات خبيثه ى انسان همين قبول نكردن عذر است بلكه ساعت به ساعت عداوت باطنيه در تزايد است بلكه درصدد تلافى است ملتفت از فوايد قبول عذر نيست كه در دنيا و آخرت چه قدر منافع بر آن مترتب است.
فاقه: حاجت.
ايثار: اعطاء رد سئوال خلاف ايمان است خصوصا اگر سائل محتاج باشد زيرا كه در اين صورت يا واجب عينى شود رد ننمودن يا واجب كفايى.
وفرت: اى وفيت، يعنى از حق صاحب حقى كه لازم شد مرا پس وفا ننمودم او را.
شبهه نيست كه اداء حق ننمودن با امكان نوعى است از غصب خواه حق مالى باشد يا غير مثل رد ننمودن جواب سلام.
يكى از آثار عيب نپوشاندن برادر دينى كه جاى پوشاندن است كه عيب او نزد مردم ظاهر و شايع گردد.
بدانكه عذرى كه انسان مى جويد دو نحو است يك قسم صورى است به اين معنى كه عملى نموده است نادم از آن نيست غرض سكوت ديگرى است يك قسم آن است كه حقيقت پشيمان شده است كه هر وقت اگر بخواهد مثل آن واقع شود خود را نگه مى دارد امام عليه السلام طلب قسم دوم مى كند كه واعظ او باشد از براى امور آينده ى او .
زلات: جمع زله به معنى لغزش.
عزم: قصد دور نيست اعتذار نمودن از فكاك رقبه ى خود از آتش كه در عنوان است از اين فقره معلوم شده باشد اولى در نزد قاصر ترك فقره ى اخيره است در عنوان . اللهم ارزقنا توبه نصوحا و اغفرلنا.
فارسی
.jpg)
.jpg)
.jpg)
و كان من دعائه علیه السلام فى الاعتذار من تبعات العباد و من تقصیر فى حقوقهم و فى فكاك رقبته من النار
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
