و كان من دعائه عليه السلام فى دفع كيد الاعداء
اين دعاء مسمى به جوشن صغير است سيد شارح فرمود مراد به اعداء اعداى دين است جايز نيست دعا نمودن مگر بر ايشان و اگر اهل مذهب خود باشد كه از جهت او دعاء هدايت نمايد، جماعتى از اهل دين كه متلبس به اين لباس هستند اين دعاء را خوانند بر اهل ملت خود بسا مى شود كه بر او ضرر هم مترتب شود و اين ضرر نزد جمهور علماء از باب اتفاق است دعا را در او مدخليت نيست.
اما من اعتقادم آن است آنكه خدا ضايع نمى كند عمل عمل كننده را و قسم ياد بر خود نموده است كه ضايع ننمايد از اينكه اين دعاكننده عبادت خدا كرده است به اين دعاء و خدا ضرر بر غير رسانده پس نفع اخروى به غير رساند و مطلب دعاكننده كه اضرار بر غير باشد برآورد اين مطلب سيد است و اين كمال بعد دارد ظاهر آن است كه نفرين ظالم نمى توان نمود بعد از اينكه صفت ظلم در آن باشد فاسق است و فاسق كه مصر شد در فسق خود او را احترامى نيست مى توان نفرين
بر آن نمود بلى در فقره ى سلطان ظالم نهى دارد نفرين آن بلكه دعاء هدايت و ارشاد نمايد در حق او.
يعنى: پس مر تو را است خداى من ثناء،
اللغه: اللهو، لعب و غفلت.
ابلاء: اعطاء.
يعنى: اى خداى من راه نماندى مرا پس غفلت نموده ام، و موعظه نمودى مرا پس دل سخت شدم، و عطا نمودى خوبى را پس نافرمانى نموده ام پس شناختم آنچه برگردانيدى معرفت او را به سوى من چون شناسانيدى به من پس طلب آمرزش كردم پس درگذشتى، پس بازگشتم پس بپوشاندى.
اللغه: تقحم دخول در شى ء بدون فكر و تامل.
اوديه: جمع وادى.
شعاب: جمع شعبه.
حلول: نزول، سطوه: غلبه.
انداختم خود را در واديهاى هلاكت و نازل شدم شعبهاى تلف، متعرض شدم در آن شعبها تلف مر قهر تو را و به نزول آن عقوبات تو را.
ذريعه و وسيله: اين دو لفظ به يك معنى است و او عبارت است از چيزى كه سبب نزديكى به سوى كسى شود اى مايتقرب منه، مفر و مفزع اسم مكان است يعنى محل گريزگاه و محل پناه.
الملتجى ء: صفت المضيع است يعنى وسيله ى من به سوى تو يگانه داشتن است، دست آويز من آن است كه شريك نگرفتم من به تو چيزى را، و نگرفتم من با تو خدائى را به تحقيق فرار نموده ام من به سوى تو به خودم و سوى تو است محل گريزگاه بدى كننده و محل پناه ضايع كننده مر نصيب خود را پناه گيرنده، بدان باء در كلمه بنفسى باء تعديه است و در او اشاره است بر اينكه خودم به سوى تو آمدم نه اينكه كسى مرا به جانب تو فرار داد و اين دلالت بر كمال ذلت و خوارى دارد.
حظ: نصيب.
اللغه: انتضى برهنه نمودن و كشيدن.
شحذ: تيز نمودن.
ظبه: دم كارد بزرگ.
اوهف: نازك نمودن است. شبا: كناره.
حد تيزى: يعنى: پس بسا از دشمنى كه برهنه نموده است بر من دم شمشير دشمنى خود را، و تيز كرده از براى من دم كارد بزرگ خود را.
يعنى: تر نموده است از جهت من زهرهاى كشنده ى خود را، و راست نموده است جانب من رساننده هاى تيرهاى خود را و نخوابيده از من چشم پاسبانى او، قواتل سمومه و صوائب سهامه از قبيل اضافه ى صفت است به موصوف نه به عكس
اللغه: داف اى بل اصل او دوف.
سدد: راست نموده است.
صوائب: جمع صائب يعنى رسنده نموده است از جهت من كشندهاى زهرهاى خود را.
اللغه: اضمار در قلب گذراندن آن، يسومنى اى يوردنى.
زعاق: آب زهره غليظ.
يعنى: در دل آورد اينكه برساند مرا ناخوشى و جرعه دهد مرا آب تلخ زهره ى خود.
فوادح: جمع فادحه يعنى سنگينيها.
انتصار: انتقام.
يعنى: پس نظر نمودى تو اى خداى من به سوى ضعف من از برداشتن چيزهاى سنگين، و عجز من از انتقام كشيدن من از كسى كه قصد نمود مرا به محاربه ى او، و تنهائى من از بسيارى عدد آنكه دشمنى كرده است مرا و كمين كرده است مرا در آنچه به كار در نياوردم در آن فكر خود را.
ازر: پشت.
فلل: شكستن و باز نمودن، حده: سوره و تندى.
يعنى: پس ابتدا نمودى به يارى من و محكم نمودى پشت مرا به قوه ى خود پس شكستى از براى من تيزى او را، گردانيدى او را بعد از جمع بسيار تنها، بلند نمودى پاشنه مرا بر آن.
اللغه: غليل حرارت تشنگى و مراد كينه است.
غيظ: خشم.
عص: دندان گرفتن شواء اطراف بدن را گويند. متعارف است كه انسان در حالت غضب و تعجب اطراف بدن خود به دندان گيرد خصوصا سبابه ى خود را يعنى: گردانيدى تو آنچه راست كرده بود او را بازگرديده شده به او، پس بازگردانيدى او را شفاء ندارد او خشم خود را ساكن ننموده كينه ى خود را، به تحقيق به دندان گرفت اطراف انگشتان خود را و برگشت منحرف.
سرايا جمع سريه عسگر و لشگر جمع آورى نمود.
يعنى: به تحقيق كه وعده خلاف كردند لشگرهاى او.
شرك: دام.
مصائد: جمع صيد.
تفقد: جستجو.
توكيل: به ديگرى واگذار نمودن.
يعنى: بسا ظلم كننده ى كه ظلم نموده است مرا به كيدهاى خود، و بر پا نموده است دام صيد خود را براى من، و گماشت به من جستجوى رعايت خود را.
اللغه: اضباء در كمين نشستن.
طريده: شكار و صيد.
فريسه: هم شكار لكن كشته.
انتهاز: غنيمت دانستن، بشاشه: شكفتگى و خنده روى بودن.
ملق: چاپلوسى.
خنق: غيظ و كينه.
يعنى: در كمين نشست براى من كمين نمودن شيراز براى شكار خود، منتظر شده از براى غنيمت يافتن براى شكار كشته و حال اينكه ظاهر كند براى من شكفتگى چاپلوسى و نگاه مى كند مرا بر سختى كينه.
اللغه: دغل: فساد.
سريره: مقابل علانيه.
انطوى: پيچيدن.
ركس: سرنگون نمودن.
زبيه: به ضم زاء حفره ئيست كه از جهت شير حفر نمايند.
يعنى: پس چون ديدى اى خداى من دائمى تو و بزرگى تو فساد پنهانى او را، و زشتى آنچه پيچيده است در او سرنگون نمودى او را به مغز سر او در حفره ى خودش .
اللغه: مهوى از هوى يعنى محل سقوط.
انقماع: رجوع نمودن.
استطاله: سركشى نمودن.
ربق: ريسمانى كه در او حلقه او است كه به او بهايم را بندند.
ساحه: ميدان و صحراء.
يعنى: برگردانيدى او را در محل افتادن او در حفره ى او پس برگشت بعد از سركشى جوار در ريسمان آن چنانى كه بود تقديركننده كه به بينند مرا در آن، به تحقيق نزديك بود اينكه نازل شود به من اگر رحمت تو نبود آنچه فرود آورد به سراى خود.
اللغه: شرق غصه اى كه راه گلو را مى گيرد و در فارسى گويند گريه در گلو.
شجى: اندوه و حزن.
سلق: آزار به زبان نمودن.
وحر: طعنه زدن.
قرف: كسب نمودن و تهمت زدن.
خلال: صفت.
يعنى: بسا از حسد برنده ى كه به تحقيق در گلو گره نمود براى من غصه ى خود را، و محزون شد از من به خشم خود و آزار نمود مرا به تيزى زبان خود، و طعنه زد مرا به عيبهاى خود، و گردانيد غرص مرا نشانه ى تيرهاى خود، و در
گردن من انداخت صفاتى را كه هميشه بود در آن و طعنه زد مرا به دشمنى خود و قصد نمود مرا به دشمنى خود
پس نداء نمودم من تو را اى خداى من.
اضطهاد: غالب و قاهر شدن.
كنف: جوار.
يعنى: فرياد خواهنده به تو و اعتمادكننده به تو به سرعت اجابت تو، دانا به اينكه مغلوب و مقهور شود كسى كه جاى گرفت به سوى سايه ى جوار تو و نمى ترسد كسى كه پناه برد به سوى محل حفظ انتقام تو، پس حفظ نمودى مرا از بدى او به قدرت خود.
سحائب: جمع سحاب ابر.
احداث: تازه سنها جوانان، تخصيص ايشان به ذكر از جهت قوت تاثير چشمهاى ايشان است.
طمس: رفتن روشنائى.
يعنى: بسا از ابرهاى بدى كه گشادى او را از من وا بر اى نعمتها كه بارانيدى او را بر من و جدولها كه پهن نمودى او را يا عافيتى كه پوشاندى او را و چشمهاى جوانانى كه بردى روشنائى او را.
غواشى: جمع غاشيه پرده يعنى پرده هاى بدى كه كشف نمودى او را
اللغه: عدم فقر و بدى حال، صرعه: افتادن، نعش: بلند نمودن انهمل الامر اى جدولج يعنى كوشش نمودن.
يعنى: بسا گمان نيكوئى كه درست نمودى او را، و فقر و فاقه كه تدارك نمودى، و افتاده كه بلند نمودى، و درويشى كه برگردانيدى
يعنى: مانع نشد تو را بدى من از اتمام احسان تو، و مانع نشد مرا اين از مرتكب شدن چيزهائى كه محل غضب تو است،
همه آنها را از روى انعام و تفضل است از تو، و در جميع اينها كوشش نمودن از من بر نافرمانى هاى تو.
اللغه: حجر منع نمودن.
استماحه: جوانمردى نمودن در تعبير فارسى تعبير حقيقى طلب عطاء خوبى نمودن.
كدى: رد نمودن، تقحم: دخول در امر بدون فكر و تامل.
پرسيده نمى شوى از چيزهائى كه جاى مى آورى به تحقيق سئوال شدى پس اعطاء نمودى، و سئوال نشدى پس ابتدا نمودى، طلب معروف كرده شد فضل تو پس رد ننمودى، اباء ننمودى اى آقاى من مگر نيكوئى و نعمت و تفضل و انعام، اباء نموده ام مگر از روى بى فكرى
داخل شدم محرمات تو را، و تعدى نمودن حدود تو مرا و بى خبرى از وعيد پس مر تو را است ثناء از توانائى كه مغلوب نمى شود، و صاحب مهلتى در زمانى، كه تعجيل نكند.
مراد به محمديه ملت هست زيرا كه اگر مراد به خود ذات بود تعبير به محمد و على (ع) مى نمود نه به طريق توصيف و ياء النسبه.
مراد به محمديه ملت هست زيرا كه اگر مراد به خود ذات بود تعبير به محمد و على (ع) مى نمود نه به طريق توصيف و ياء النسبه.
مراد به محمديه ملت هست زيرا كه اگر مراد به خود ذات بود تعبير به محمد و على (ع) مى نمود نه به طريق توصيف و ياء النسبه.
فارسی
و كان من دعائه علیه السلام فى دفع كید الاعداء
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
