فارسی
سه شنبه 09 مرداد 1403 - الثلاثاء 22 محرم 1446
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

0
نفر 0

و كان من دعائه علیه السلام فى الرهبه

و كان ‌من‌ دعائه عليه السلام ‌فى‌ الرهبه  
 
 بود ‌از‌ دعاهاى ‌آن‌ امام عالى مقام عليه الصلوه ‌و‌ السلام ‌در‌ ترسيدن ‌و‌ ‌از‌ براى ياد معاصى خود نمودن ‌و‌ معذرت ‌به‌ خداى عزوجل نمودن.  
 
اى خداى ‌من‌ ‌به‌ درستى ‌كه‌ ‌تو‌ آفريدى مرا مستوى الخلقه ‌و‌ پرورش نمودى ‌تو‌ مرا ‌در‌ حالت كوچكى من.  
 
اى پروردگار ‌من‌ ‌به‌ درستى ‌كه‌ يافتم ‌در‌ آنچه فرو فرستاده ‌ى‌ ‌تو‌ ‌در‌ كتابت، ‌و‌ مژده دادى ‌تو‌ ‌به‌ ‌آن‌ بندگانت ‌را‌ اينكه فرمودى: ‌اى‌ بندگان ‌من‌ آنانى ‌كه‌ اسراف نموده اند ‌بر‌ نفسهاى خود نااميد نشويد ‌از‌ رحمت خدا ‌به‌ درستى ‌كه‌ خدا ‌مى‌ آمرزد گناهان ‌را‌ همگى.  
 
بدان ‌كه‌ اين آيه ‌ى‌ شريفه ‌از‌ قرآن ‌از‌ همه آيات خوبتر است ‌در‌ اميدوارى ‌به‌ خدا ‌و‌ نااميد شدن، ‌و‌ اين آيه ‌ى‌ شريفه نهى ‌از‌ نااميدى دارد ‌و‌ اين نهى ‌از‌ براى تحريم است، ‌و‌ نااميدى ‌از‌ گناهان كبيره است.  
 مروى است ‌كه‌ ‌در‌ در دوم بهشت مكتوب است كه: ‌هر‌ ‌كه‌ اميد ‌به‌ خدا دارد نيكبخت خواهد بود، ‌هر‌ ‌كه‌ ‌از‌ خدا ترسيد ايمن است، هلاك شود مغرور كيست اميد ‌او‌ ‌به‌ غير خدا است ‌و‌ ‌از‌ ‌او‌ ‌مى‌ ترسد.  
 ‌به‌ تحقيق ‌كه‌ پيش رفته است ‌از‌ ‌من‌ آنچه دانسته ‌ى‌ ‌تو‌ ‌و‌ آنچه ‌را‌ ‌كه‌ ‌تو‌ داناترى ‌به‌ ‌آن‌ ‌از‌ من.  
 چون انسان فقير مبتلا شود ‌به‌ بعضى ‌از‌ گناهان ملتفت ‌او‌ نيست چون خوب جستجو نمايد ‌و‌ ‌با‌ ديگرى ‌او‌ ‌را‌ ملتفت سازد ‌مى‌ فهمد ‌كه‌ مرتكب معصيت شده است، ‌و‌ ‌در‌ كلام امام عالى مقام عليه الصلوه ‌و‌ السلام اشاره ‌به‌ اين مطلب است.  
 كتاب جمع كاتب ‌يا‌ مصدر ‌به‌ معنى مفعول ‌پس‌ واى ‌از‌ رسوائى ‌من‌ ‌از‌ آنچه ضبط نموده است براى ‌من‌ مستوفيان تو.  
 سوئه: ‌در‌ لغت ‌به‌ معنى عورت ‌و‌ چيزهائى ‌كه‌ جايز نباشد كشف ‌او‌ ‌از‌ جسد ‌پس‌ ‌از‌ ‌آن‌ نقل شده است ‌به‌ سوى ‌هر‌ فعل ‌و‌ قول.  
 
پس اگر نبودى موقفهاى ‌آن‌ چنانى ‌كه‌ اميد دارم ‌از‌ عفو ‌تو‌ ‌كه‌ فروگرفته است ‌هر‌ چيزى ‌را‌ ‌هر‌ آينه ‌مى‌ انداختم خود ‌را‌ ‌به‌ دست خود.  
 غرض ‌آن‌ است ‌كه‌ اگر اميد مرحمت نباشد ‌از‌ خوف عقاب خودم مرا ‌مى‌ كشم  
 
مواقف جمع موقف يعنى محل وقوف.  
 مروى است ‌كه‌ ‌در‌ روز قيامت پنجاه موقف است مردم ‌در‌ ‌هر‌ ‌يك‌ ‌از‌ ‌آن‌ ‌در‌ حالى هستند، ‌مى‌ شود مراد ‌به‌ موقف ‌در‌ كلام امام (ع) مواقف قيامت باشد ‌و‌ ‌مى‌ شود اعم ‌از‌ ‌آن‌ باشد، ‌و‌ قول لالقيت بيدى معناى ‌او‌ ظاهر ‌آن‌ است ‌كه‌ عرض نموده ‌ام‌ يعنى خود ‌را‌ هلاك ‌مى‌ نمودم ‌به‌ دست خود معانى ديگر بعيد است مثل اينكه كنايه باشد ‌از‌ چيزى ‌كه‌ موجب هلاكت شود ‌يا‌ اينكه مراد تسليم وقوع ‌در‌ مهلكه است.  
 اگر كسى ‌را‌ قدرت بود فرار نمودن ‌از‌ پروردگار خود ‌را‌ ‌هر‌ آينه ‌مى‌ بودم ‌من‌ سزاوارتر ‌از‌ فرار ‌از‌ تو.  
 بدان ‌كه‌ ‌هر‌ ‌كه‌ بتواند خود ‌را‌ دفع ‌از‌ عقاب ‌و‌ ضرر ديگر نمايد ‌و‌ ‌به‌ مقتضى حكم عقل قطعى ‌و‌ طبيعت ‌از‌ ‌او‌ فرار كند لكن پروردگار ‌ما‌ ‌نه‌ پروردگارى است ‌كه‌ بتوان ‌از‌ حكومت ‌او‌ فرار نمود ‌چه‌ خوب فرمايش نمايد ‌در‌ سوره ‌ى‌ مباركه ‌ى‌ الرحمن: ‌اى‌ گروه مردمان ‌و‌ ‌جن‌ اگر شما ‌را‌ توانائى است ‌كه‌ ‌از‌ آسمان ‌و‌ زمين فرار كنيد فرار نمائيد لكن شما ‌را‌ توانائى ‌و‌ قدرت نيست، ‌و‌ ‌در‌ مقام ديگر فرمايش نمايد: تعجيل ‌در‌ عقوبت كسى نمايد ‌كه‌ بترسد ‌كه‌ اگر الان عقوبت ننمايم ‌از‌ قدرت ‌من‌ بيرون ‌رو‌ ‌در‌ كلام امام عليه السلام ‌من‌ سزاوارترم بگريز ‌و‌ فرار ‌دو‌ احتمال دارد يكى ‌آن‌ است ‌كه‌ عذاب خدايان ديگر عذاب آتش ‌و‌ خلود نيست عذاب خداى ‌من‌ عذاب آتش است، ‌و‌ ديگر ‌آن‌ است ‌كه‌ ‌من‌ ‌از‌ همه ‌ى‌ بندگان گناهكارترم ‌به‌ خداى خود.  
 
يعنى: توئى ‌آن‌ چنان كسى ‌كه‌ پنهان نيست ‌بر‌ ‌تو‌ پوشيده ‌ى‌ ‌نه‌ ‌در‌ زمين ‌و‌ ‌نه‌ ‌در‌ آسمان مگر اينكه آورده ‌ى‌ ‌او‌ را، ‌و‌ كفايت ‌مى‌ نمايد ‌كه‌ ‌تو‌ حساب كننده ‌ى‌ غرض ‌آن‌ است ‌كه‌ هرگاه جاى آورده شود ‌از‌ بدى ‌و‌ خوبى خدا معلوم است خواهد جزاى ‌او‌ ‌را‌ داد ‌از‌ خير ‌و‌ شر، ‌و‌ آوردن اعمال شايد تصور اعمال باشد ‌و‌ ايشان ‌را‌ مجسم نمايد ‌و‌ ‌به‌ ايشان موازنه شود.  
 حسيب: ‌از‌ اسماء پروردگار عالم است ‌و‌ ‌از‌ جهت ‌او‌ معانى گفته اند ‌به‌ معنى جزاءدهنده ‌و‌ عالم ‌و‌ مقتدر ‌و‌ محاسب.  
 
اى پروردگار ‌من‌ ‌به‌ درستى ‌كه‌ ‌تو‌ طلب كننده ‌ى‌ منى اگر ‌من‌ بگريزم ‌و‌ دريابنده ‌ى‌ منى اگر ‌من‌ فرار نمايم، غرض ‌آن‌ است ‌كه‌ اگر بگريزم مرا حاضر سازى ‌به‌ واسطه ‌ى‌ تبعه ‌ى‌ خود اگر فرار نمايم زيرا ‌كه‌ ‌تو‌ ‌با‌ ‌من‌ هستى.  
 حال ‌كه‌ ‌ما‌ ‌را‌ قدرت گريز ‌و‌ فرار نيست اين منم پيش ‌تو‌ هستم فروتنى كننده ‌ى‌ خوار ‌و‌ دماغ ‌و‌ خاك مالنده يعنى ‌در‌ كمال عجز ‌و‌ انكسار ‌و‌ ذلت.  
 اگر عقوبت نمائى مرا ‌پس‌ ‌به‌ درستى ‌كه‌ ‌من‌ مر عقوبت ‌تو‌ ‌را‌ سزاوارم، ‌و‌ اين عقوبت نمودن ‌اى‌ پروردگار ‌من‌ ‌از‌ ‌تو‌ عدل است.  
 غرض ‌آن‌ است ‌كه‌ ‌تو‌ خداى ظالم نيستى ‌هر‌ عقوبتى ‌از‌ جانب توبه بنده رسد انصاف است ‌و‌ عدل ‌نه‌ ظلم ‌و‌ جور، ‌و‌ اگر عفو نمائى ‌و‌ ‌از‌ ‌من‌ درگذرى اين امر تازه نيست ‌پس‌ ‌در‌ زمان گذشته فرو گرفته است مرا عفو ‌تو‌ ‌و‌ بپوشانيدى مرا  
 
عافيت ‌تو‌ اگر بنده تصور خود ‌را‌ نمايد حتى ‌در‌ حالت مرض ‌و‌ شدت ‌و‌ فقر خود ‌را‌ ‌از‌ عفو ‌و‌ عافيت نخواهد خالى ديد.  
 
پس سئوال ‌مى‌ نمايم ‌تو‌ ‌را‌ ‌اى‌ پروردگار ‌من‌ ‌به‌ آنچه پنهان كرده شده است ‌از‌ نامهاى تو، ‌و‌ ‌به‌ آنچه پوشيده هست ‌او‌ ‌را‌ پرده هاى ‌تو‌ ‌از‌ بزرگى ‌و‌ جمال تو.  
 خدا ‌را‌ حجاب ‌و‌ پرده هائى است بعضى ‌از‌ نور ‌و‌ بعضى ‌از‌ ظلمت اگر يكى ‌از‌ ‌آن‌ ‌بر‌ ديگرى زيادتى ‌به‌ ‌هم‌ رساند ‌به‌ مقدار ‌سر‌ سوزن ‌و‌ خردله ‌هر‌ آينه ‌مى‌ سوزاند بزرگى ‌و‌ جلال ‌او‌ آنچه ‌در‌ ‌دو‌ عالم است.  
 باء ‌در‌ مخزون ‌از‌ براى سبب اسماء مخزونه همان اسم اعظم است ‌كه‌ هفتاد ‌و‌ ‌سه‌ حرف است ‌كه‌ پروردگار عالم ‌بر‌ ‌هر‌ پيغمبر ‌و‌ وصى ‌او‌ چيزى ‌از‌ ‌آن‌ تعليم نموده است ‌و‌ ‌بر‌ پيغمبر ‌ما‌ صلى الله عليه ‌و‌ آله ‌و‌ اهل بيت ‌آن‌ جناب عليهم السلام هفتاد ‌دو‌ حرف ‌از‌ ‌آن‌ تعليم نموده است ‌و‌ ‌از‌ براى ذات احديت خود اختيار نموده است ‌يك‌ حرف ‌را‌ ‌كه‌ احدى ‌را‌ ‌بر‌ ‌او‌ مطلع ننموده است.  
 مگر اينكه رحم نمائى ‌تو‌ باين نفس جزوعه يعنى جزع كننده ‌را‌ ‌و‌ اين استخوانهاى پوسيده آنچنان نفسى ‌كه‌ طاقت ‌و‌ توانائى ندارد گرمى آفتاب ‌تو‌ ‌را‌ ‌پس‌ چگونه طاقت ‌و‌ توانائى دارد گرمى آتش ‌تو‌ را، ‌آن‌ چنان نفسى ‌كه‌ طاقت شنيدن صداى رعد ‌تو‌ ‌را‌ ندارد، ‌پس‌ چگونه طاقت غضب ‌تو‌ ‌را‌ خواهد داشت  
 جزوعه: بسيار جزع ‌و‌ ناشكيبائى نمودن جزوع صيغه ‌ى‌ مبالغه است ‌و‌ اين صفت انسان است ‌كه‌ ‌او‌ ‌را‌ تحمل مكروهى نيست ‌با‌ اندك چيزى ناله ‌و‌ فرياد ‌مى‌ كند  
 
و ‌بى‌ صبرى ‌مى‌ نمايد، رمه: ظاهرا ‌به‌ ضم راء باشد ‌و‌ ‌او‌ عبارت است ‌از‌ استخوان كهنه ‌اى‌ ‌كه‌ مندرس شده باشد.  
 هلوعه: بسيار ضعيف ‌و‌ ‌بى‌ صبر ‌و‌ مريض ‌از‌ هلع است ‌و‌ ‌او‌ صفت نفس است مثل جزوعه، ‌و‌ ‌در‌ بعضى ‌از‌ نسخ صحيفه صوت غضب دارد يعنى آواز آتش اضافه اضافه ‌ى‌ مجازيه است ‌از‌ قبيل سبب ‌و‌ مسبب.  
 
پس رحم نما ‌تو‌ مرا ‌اى‌ پروردگار ‌من‌ ‌به‌ درستى ‌كه‌ ‌من‌ مرد حقيرم ‌و‌ رتبه ‌و‌ شان ‌من‌ اندك است، ‌و‌ اگر اينكه عذاب ‌من‌ ‌از‌ چيزهائى بود ‌كه‌ زياد ‌مى‌ نمود، ‌در‌ سلطنت ‌تو‌ ‌هر‌ آينه سئوال ‌مى‌ كردم ‌تو‌ ‌را‌ ‌در‌ صبر ‌او‌ يعنى اگر ‌چه‌ طاقت ‌بر‌ عذاب مرا نبود چون زيادتى پادشاهى ‌تو‌ ‌بر‌ ‌آن‌ بود توفيق صبر ‌از‌ ‌تو‌ طلب ‌مى‌ نمودم، ‌و‌ متحمل ‌آن‌ ‌مى‌ شدم.  
 ‌و‌ دوست ‌مى‌ داشتم اينكه بوده باشد عذاب نمودن مال ‌تو‌ بنده طالب است ‌كه‌ خود ‌در‌ مكاره واقع شود ‌و‌ مولاى ‌او‌ معزز ‌و‌ مكرم ‌در‌ نظر مردم محترم بوده باشد مثلا پدر ‌و‌ مادر ‌با‌ اولاد خود چنين هستند ‌پس‌ بعدى ندارد مخلوق ‌به‌ خالق ‌كه‌ تمام نعم ‌در‌ ‌او‌ هست ‌از‌ اوست دوست داشته باشد عذاب نمودن ‌او‌ را.  
 ‌و‌ لكن پادشاهى ‌تو‌ ‌اى‌ خداى بزرگتر است ‌و‌ سلطنت ‌تو‌ باقى است ‌از‌ ‌آن‌ ‌كه‌ زياد كند كوچكى، كوچكى كنندگان ‌را‌ ‌يا‌ اينكه ‌كم‌ كند ‌از‌ ‌او‌ گناه كارى گناه كنندگان را.  
 
پس رحم نما ‌تو‌ ‌اى‌ مهربانتر همه ‌ى‌ مهربانان ‌اى‌ صاحب بزرگى ‌و‌ گرامى، بازگشت ‌كن‌ ‌بر‌ ‌من‌ ‌به‌ درستى ‌كه‌ ‌تو‌ بسيار بازگشت كننده ‌و‌ مهربانى.  
 

0
0% (نفر 0)
 
نظر شما در مورد این مطلب ؟
 
امتیاز شما به این مطلب ؟
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:

آخرین مطالب

و كان من دعائه علیه السلام فى المعونه على قضاء ...
و كان من دعائه علیه الصلوه و السلام بعد التحمید ...
و كان من دعائه علیه السلام عند الصباح و المساء
و كان من دعائه علیه السلام فى التضرع و الا ...
و كان من دعائه علیه السلام اذا نظر الى الهلال
و كان من دعائه علیه السلام فى الصلوه على مصدقى ...
و كان من دعائه علیه السلام فى دفع كید الاعداء
و كان من دعائه علیه السلام فى یوم الاضحى و یوم ...
و كان من دعائه علیه السلام فى الاستخاره
سند صحیفه سجادیه

بیشترین بازدید این مجموعه

و كان من دعائه علیه السلام فى المعونه على قضاء ...

 
نظرات کاربر

پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^