كثرت عبادت

عالم جليل القدر سيّد بن طاووس در كتاب إستخارات مي نويسد:

زهري گويد:

با امام سجّاد عليه السلام   نزد عبدالملك مروان ر فتم وقتي عبدالملك اثر سجده را در پيشاني امام سجّاد عليه السلام   ديد در شگفت شده و آن را بزرگ شمرد و گفت:

اي ابامحمد! به راستي كه در عبادت كوشش مي كني؟حقيقتاً عنايت خداوند شامل حال توست تو پاره تن پيامبرخدا عليهم السلام هستي نسبت به آن حضرت نزديك ودرميان خاندان و معاصرانت داراي فضل بزرگي هستي . به راستي که علم،فضل،دين و پرهيزکاري که به تو عنايت شده به احدي همانند تو و پيش از تو جزنياكان پاكت عطا نشده است .

عبدالمك شروع به ستايش آن حضرت نمود و او را ثنا گفت

زهري گويد:امام سجّاد فرمود:

آنچه گفتي از فضل خداي سبحان و تأييد و توفيق اوست.

اي امير چگونه مي توان شكر نعمت هاي او را ادا نمود؟پيامبرخدا  آنقدر در نماز مي ايستاد تا آن كه قدمهايش ورم كرد چنان در روزه داري تشنه مي گشت كه آب دهان مباركش خشك مي شود گفتند:اي رسول خدا! مگرخداوند متعال وعده آمرزش به تو نداده و گناهان گذشته و آينده تو را نيامرزيده است!

پيامبرخدا عليهم السلام فرمود:آيا بنده شكر گزار نباشم!

(آنگاه امام سجاد عليه السلام   فرمود)

الحمدالله علي ما أبلي و أولي وله الحمد في الاخره و الاولي و الله لو تقطعت أعضائي وسالت مقلتاي علي صدري لن أقوم لله جل جلاله بشكر عشر العشير من نعمه واحده من جميع نعمه التي لايحصيها العادون و لايبلغ حد نعومه منها جميع حمدالحامدين.

سپاس خداي را برلطف و نعمتش،و او سزاروار سپاس و ستايش است در سرانجام و ابتداء سوگند به خدا ! اگر اعضاي بدنم قطعه قطعه شود و چشمانم از كثرت عبادت برروي سينه ام بيفتد هنوز سپاس يك دهم از يك نعمتش را درميان اين همه نعمتهايي كه شاكران از شمارش آن ناتوانند -بجاي نياورده ام و سپاس تمام سپاسگزاران حتي براي يكي از آن نعمت ها نارسااست.

نه سوگند به خدا! سعي و كوشش در شكرگزاري را رها نخواهم كرد تا خداوند مرا در اين حال بنگرد و ش و روز ودرپنهائي و آشكار چيزي مرا از شكر و سپاس و يادآوري نعمتهاي باري تعالي مشغول نخواهد كرد اگر خانواده ام حقي برمن نداشت و اگر مردم از خاصه و عامه حقوقي بر من نداشتند كه ناگزير بايد آن حقوق را در حد توان رعايت نمود همواره چشمانم را به سوي آسمان مي دوختم و دلم را در گرو خداي مهربان ميگذاشتم ودست از اين كار برنمي داشتم تا اين كه جانم را تسليم خداي رؤوف مي نمودم كه او از بهترين داوران است.

در اين هنگام اشك از ديدگان مبارك حضرتش جاري شد عبدالملك نيز گريه كرد وگفت:چقدرفاصله است ميان بنده اي كه درجست و جوي آخرت است و برآن مي كوشد وميان بنده اي كه از هر راهي كه باشد خواهان دنياست كه او ديگر در آخرت نصيبي ندارد.

آنگاه عبدالملك از نيازهاي امام سجاد عليه السلام   پرسيد و علت آمدنش را جويا شد و شفاعت آن حضرت را درباره كساني كه واسطه شده بود پذيرفت و از اموالش به حضرت صله داد.

فتح الابواب:170-171،بحارالانوار:56/46 ح10