در لغت عرب حدّ فاصل بین دو چیز را برزخ گویند و چون جهان بعد از مرگ حدّ فاصل بین زندگی موقت دنیا و حیات جاودان عالم آخرت است در قرآن شریف و روایات اولیای دین آن عالم به نام برزخ خوانده شده است.
بر اساس جهان بینی مکتب پیامبران الهی، با سپری شدن ایام زندگی دنیا و فرا رسیدن مرگ، روح آدمی از بدن جدا می‌شود به عالم برزخ منتقل می‌گردد و در آن سرای، به حیات خویش ادامه می‌دهد اگر متوفّی از گروه پاکان و نیکان باشد به پاداش اعمال خوب خود در آن عالم متنعّم است و اگر از گروه بدان و گناهکاران باشد به کیفر کارهای ناپسند خویش معذّب خواهد بود و این وضع همچنان باقی و برقرار است تا زمانی که قیامت برپا گردد مردم به فرمان الهی از قبرها برانگیخته شوند و برای رسیدگی به حساب‌های خود در محکمه عدل الهی حضور یابند.
از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که:
«البَرْزَخُ هُوَ القَبْرُ وَهُوَ الثَّوابُ والعِقابُ بَینَ الدُّنیا وَالآخرة»[1].
«برزخ قبر است و آن ثواب و عقاب بین دنیا و آخرت است».
آیات و روایات[2] زیادی بر عالم برزخ دلالت دارد از جمله این آیه شریفه است که می‌فرماید:
«وَمِن وَرَائِهِم بَرْزَخٌ إِلَی یوْمِ یبْعَثُونَ»[3].
و پیش رویشان برزخی است تا روزی که برانگیخته می‌شوند.
[1] بقره 2 : 154 ؛ نوح (71) : 25 ؛ روم (30) : 55 ؛ مؤمن (40) : 11 و . . .
[2] مؤمنون 23 : 100 .
[3] بحار الانوار : 6/221 ، باب 8 ، حدیث 16 .
