پرسشها و پاسخها، ص: 201

«اعمال نيك ابرار برای مقربان درگاه گناه محسوب می شود».

3- اعمال عبادی بندگان هر چند به طور شايسته انجام شود، باز نسبت به مقام بزرگ خداوند و لطف ها و نعمت های بی شمار او ناچيز و ناقص است و اساساً قابل مقايسه نيست و آنان كه با عظمت خداوند آشنايی بيشتری دارند عبادت خود را با خجلتی بی حدّ و حصر به پيشگاه او عرضه می كنند و پيوسته به تقصير خويش اعتراف می كنند.

آن چه در مورد پيامبران الهی متصوّر است دو قسم اخير است كه با مقام عصمت آنان منافات ندارد يعنی گاهی از پيامبران الهی عملی سرزده است كه با توجّه به مقام فوق العاده آنان ترك آن بهتر بوده (ترك اولی ) و از طرفی معرفت اوليای الهی و عشق آنان به عبادت خدا در حدّی بود كه می خواستند حتّی لحظه ای از خدا دور نباشند و به مباحات هم نپردازند و از طرف ديگر خود، بشر بودند و نمی توانستند حقّ بندگی و شكر خدا را آن گونه كه شايسته مقام الهی است به جای آورند و با اعتراف به گناهِ كوتاهی در بندگی (نه انجام حرام يا ترك واجب) عذر تقصير خويش را بيان می كردند.

ب: پاسخ تفصيلی

از آن جا كه در برخی از آيات قرآن درباره پيامبران الهی تعابيری آمده