پرسشها و پاسخها، ص: 202

است كه در برخورد نخست با عصمت آنان منافات دارد لازم است نمونه هايی را مطرح و بررسی نماييم تا روشن شود كه آيات مزبور به هيچ وجه ناقض عصمت پيامبران نيست.

1- آيه مربوط به حضرت آدم عليه السلام:

«وَ عَصی آدَمُ رَبَّهُ فَغَوی » «1».

و آدم پروردگارش را نافرمانی كرد و از رسيدن به آنچه شيطان به او القا كرده بود ناكام ماند.

اين برداشت غلط (نسبت گناه به حضرت آدم عليه السلام) از آن جا ناشی شده كه تصوّر نموده اند «عصيان» به معنای گناه، يعنی ترك واجب يا انجام حرام بوده و «غوايه» به معنی گمراهی و انحراف می باشد در حالی كه عصيان در زبان عرب هرگونه نافرمانی (نسبت به واجبات يا مستحبّات و ترك اولی) را شامل می شود و به معنای خارج شدن از دايره اطاعت است و «غوايه» نيز علاوه بر «گمراه شدن» به معنای «بی بهره شدن و دچار ضرر و خسران شدن» نيز می آيد.

با توجّه به اين معانی آيه را می توان چنين ترجمه كرد:

«ما به حضرت آدم گفتيم: اگر می خواهی در بهشت بمانی بايد از آن درخت تناول نكنی اما او فرمان ما را اطاعت ننمود و از اين رو ضرر و زيان نمود و از نعمت های بهشتی محروم گرديد».

حضرت رضا عليه السلام در اين باره می فرمايند:

______________________________
(1) طه (20): 121.