ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1054

يا عدّتی فی كربتی، و يا صاحبی فی شدّتی، و ياولیّ فی نعمتی، و يا غياثی فی رغبتی و آن حضرت فرموده: اين دعا دعای امير مؤمنان عليه السّلام است: خدايا آثار را نوشتی، و اخبار را دانستی، و بر اسرار آگاه شدی، و ميان ما و دلها پرده شدی، پنهان نزد تو آشكار است، دلها به درگاهت راز گشاده اند، و تنها فرمانت برای چيزی آنگاه كه آن را اراده كنی، اين است كه به او بگويی باش، پس بشود، بنابر اين از باب رحمتت به طاعتت بگو در هر عضوی از اعضای من واردا شود، و از من جدا نشود، تا تو را ملاقات كنم، و از باب رحمتت به معصيتت بگو از هر عضوی از اعضای من خارج شود، و به من نزديك نگردد تا تو را ملاقات كنم، و از دنيا نصيبم ده، و در ان بی رغبتم كن، و از آن درحالی كه رغبت در آن دارم محرومم منما، ای بخشاينده. بيست وهفتم: علی بن ابراهيم از پدرش، از ابن محبوب، از علاء بن رزين، از عبد الرحمن بن سيّابه روايت كرده: حضرت صادق عليه السّلام اين دعا را به من عطا فرمود: ستايش خدای را، سرپرست ستايش و شايسته ستايش و نهايت و جايگاه آن است، اخلاص ورزيد آن كه يگانه اش دانست، و ره يافت آن كه او را پرستيد، و رستگار شد آن كه از او اطاعت نمود، و چنگ زننده به او ايمنی يافت، خدايا ای دارای بخشش و بزرگواری، و ثنای نيك و ستايش، از تو می خواهم، خواستن كسی كه با تمام وجودش برايت فروتن گشته، و خود را در برابرت خوار نموده، و چهره اش را برايت به خاك ساييده، و جانش را برايت به خواری افكنده، و اشكهايش از بيمت جاری گشته، و سرشكش پياپی ريزان شده، و به گناهانش در برابرت اعتراف كرده، و خطايش او را نزد تو رسوا نموده،