ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 106

و پشتيبان و اميد من، و تويی منتهای خواسته و آرزوی من، در دنيا و آخرت، خدای من چسان درمانده ای را كه در حال گريز از گناهان خويش به تو پناه جسته از خود می رانی؟ يا چگونه رهجويی را كه شتابان قصد آستانت نموده نااميد می كنی؟ يا چگونه تشنه ای را باز می گردانی كه وارد حوضهايت شده؟، البته كه چنين نخواهی كرد زيرا حوضهای رحمتت در سخت ترين خشك ساليها لبريز و درگاه لطفت همواره برای درخواست و وارد شدن باز است، تويی منتهای خواسته و نهايت آرزو. خدای من اين مهار نفس من است كه به پايبند مشيّت بستم، و اين بارهای سنگين گناهان من است كه به پيشگاه عفو و رحمتت انداختم، و اين هوسهای گمراه كننده من است كه به درگاه لطف و مهرت واگذاشتم. بار خدايا! اين صبح مرا انگونه آغاز كن كه با پرتو هدايت و با سلامت دين و دنيا همراه باشد و شبم را سپری ساز از نيرنگ دشمنان و نگاهبانی گردان از هلاكتهای هوای نفس، كه به يقين تو به هر چه بخواهی توانايی، فرمانروايی را به هر كه بخواهی عنايت می كنی، و از هر كه بخواهی باز می ستانی، و هركه بخواهی عزت می بخشی، و هركه اراده كنی به ذلت می نشانی، خوبی بدست توست، همانا بر همه چيز توانايی، شب را در روز درمی آوری، و روز را در شب، زنده را از مرده بيرون می آوری، و مرده را از زنده، زنده، و هر كه را بخواهی بی حساب روزی می دهی. معبودی جز تو نيست. بار خدايا! تنها تو را منزّه می دارم و سپاس و ستايش می گويم، كيست كه قدر تو را بشناسد و از مقام تو نترسد؟ و كيست كه بداند تو كسيتی آنگاه از تو نهراسد؟ با قدرت خود پراكنده را الفت بخشيدی و با مهربانيت سپيده دم را شكافتی و با كرمت تاريكيهای شب را روشن نمودی، و آبهای شيرين و شور