ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 109

آنها آلوده گشتم، خدايا! با ياد تو به سويت نزديكی می جويم، و از ناخشنودی تو به درگاه خودت شفاعت ميطلبم، و از تو خواستارم به جودت مرا به بارگاه قرب خويش نزديك گردانی و سپاس خود را نصيب من كنی، و يادت را به من الهام نمايی، خدايا! از تو درخواست می كنم، درخواست بنده ای فروتن، خوار و افتاده، كه با من مدارا نمايی و به من رحم كنی و به آنچه روزی ام نموده ای خشنود و قانع بداری و در تمام حالات در عرصه تواضعم بگذاری، خدايا! از تو درخواست می كنم درخواست كسی كه سخت تهيدست شده و بار نيازش را به هنگام گرفتاريها به آستان تو فرود آورده و ميلش به آنچه نزد توست فزونی يافته، خدايا! فرمانروايی بس بزرگ و مقامت والا و تدبيرت پنهان، و فرمانت آشكار، و قهرت چيره، و قدرتت نافذ، و گريز از حكومتت ممكن نيست، خدايا! آمرزنده ای برای گناهانم و پرده پوشی برای زشتكاريهايم و تبديل كننده ای برای كار زشتم به زيبايی، جز تو نمی يابم معبودی جز تو نيست، پاك و منزّهی و به ستايشت برخاسته ام، به خود ستم كردم و از روی نادانی جرأت نمودم و به ياد ديرينه ات از من و بخششت بر من به آرامش نشستم خدايا! ای سرور من چه بسيار زشتی مرا پوشاندی و چه بسيار بالاهای سنگين و بزرگی كه از من برگرداندی و چه بسيار لغزشی كه مرا از آن نگهداشتی و چه بسيار ناپسند كه از من دور كردی و چه بسيار ستايش نيكويی كه شايسته آن نبودم و تو در ميان مردم پخش كردی، خدايا! بلايم بزرگ شده و زشتی عالم از حدّ گذشته و كردارم خوارم ساخته و زنجيرهای گناه مرا زمين گير نموده و دوری آرزوهايم مرا زندانی ساخته و دنيا با غرورش و نفسم با جنايتش و امروز و فردا كردنم