ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 934
روايت كرده: نزديكترين احوال بنده به خدای تعالی هنگامی است كه در سجده باشد و خدای خود را بخواند. چون به سجده روی بگو:
ای پروردگار پرورندگان، و ای پادشاه پادشاهان، و ای سرور سروران، و ای جبّار جبّاران، و ای معبود معبودان، درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد سپس حاجت خود را بخواه. آنگاه بگو:
من بنده توام، اختيارم در دست قدرت توست. بعد هر دعايی را كه خواهی بكن، كه خدا بخشنده است، و برآوردن هيچ حاجتی برای او دشوار نيست. سوم: كلينی به سند موثّق از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده: پدرم را شبی در مسجد به حال سجده ديدم، شنيدم می گريست و اين دعا را می خواند:
منزّهی تو، خدايا تو پروردگار منی، به راستی از روی بندگی و بردگی برای تو سجده كردم، ای پروردگارم خدايا، به درستی كه عمل من كم است بر آن بيفزای، خدايا مرا از عذابت نگاه دار، روزی كه بندگانت را برانگيزی و توبه ام را بپذير زيرا تو پذيرنده توبه و مهربانی. چهارم: كلينی به سند معتبر روايت كرده: حضرت موسی بن جعفر عليه السّلام اين دعا را در سجده می خواند: به تو پناه می آورم از آتشی كه گرمايش فرو نمی نشيند، و به تو پناه می آورم از آتشی كه تازه اش كهنه نمی گردد، و به تو پناه می آورم از آتشی كه تشنه اش سيراب نشود، و به تو پناه می آورم از آتشی كه برهنه اش پوشيده نگردد.
پنچم: كلينی به سند معتبر روايت كرده: مردی به حضرت صادق عليه السّلام شكايت كرد: امّ ولدی [امّ ولد به كنيزانی گفته می شود كه از مالكان خود دارای فرزندی شوند] دارم كه عليل است، فرمود: پس از هر نماز واجب در سجده شكر بگويد: يا رؤوف يا رحيم، يا ربّ يا سيّدی آنگاه حاجت خود را بطلبد. ششم: در بسياری از روايات معتبر نقل شده: امام صادق و امام كاظم عليهما السّلام در سجده شكر بسيار می گفتند:
