ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1090

به جانب كسی كه آسمانها و زمين را آفريد با خلوص و از سر تسليم، و من از شرك ورزان نيستم. به درستی كه نمازم و عبادتم و زندگی ام و مرگم برای خداست، پروردگار جهانيان، شريكی ندارد، به اين حقيقت امر شدم و من از مسلمانانم، خدايا از تو و برای تو، به نام تو و به تو، و خدا بزرگ تر است، خدايا درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد، و از فلان فرزند فلان بپذير. و نام فرزند را بگويد سپس ذبح كند.

علّامه مجلسی در حلية المتّقين فرموده: بدان كه عقيقه فرزند مستحب موكّد است، برای كسی كه قادر بر آن باشد، و بعضی از علما واجب می دانند، و بهتر است روز هفتم واقع شود، و اگر تا بلوغ طفل تأخير كند بر پدر مستحبّ است، و پس از بلوغ تا آخر عمر بر خودش مستحبّ است. و در احاديث معتبر بسياری وارد شده: عقيقه بر كسی كه دارای فرزند شود واجب است. و در احاديث بسياری نقل شده: هر فرزندی در گرو عقيقه است، يعنی اگر انجام نگيرد، در معرض مردن و انواع بلاهاست. از حضرت صادق عليه السّلام نقل شده: عقيقه بر كسی كه توانگر باشد لازم است، و كسی كه تهی دست است پس از توانگری انجام دهد، اگر هم توانگر نشد بر او تكليفی نيست و اگر برای او عقيقه نكنند، تا زمانی برای او قربانی كنند، قربانی از عقيقه كفايت می كند.

در حديث ديگری نقل شده: از آن حضرت پرسيدند: ما برای عقيقه دنبال گوسفند رفتيم ولی نيافتيم، چه می فرماييد قيمتش را تصّدق كنيم؟ فرمود: طلب كنيد تا بيابيد. خدا خوراندن طعام و ريختن خون را دوست دارد. در حديث ديگری آمده:

پرسيدند آيا فرزندی كه در روز هفتم بميرد، می بايد عقيقه اش كرد؟ فرمود: اگر پيش از ظهر بميرد عقيقه ندارد، و اگر بعد از ظهر بميرد عقيقه كنند. در حديق معتبری از عمر بن يزيد نقل شده: خدمت آن حضرت عرض كرد: نمی دانم پدرم برای من عقيقه كرده يا نه؟ فرمود: عقيقه كن. پس او در پيری عقيقه كرد. در حديث حسن از آن حضرت نقل شده: فرزند را در روز هفتم ولادت نام می گذارند و عقيقه می كنند، و سر می تراشند، و موی سرش را با نقره وزن می كنند، و آن نقره را تصدق می دهند، و پای و ران عقيقه را برای قابله ای كه در زايمان زن كمك كرده می فرستند. و باقی را به مردم اطعام می كنند و تصدّق می دهند.