عرفا چگونه می بينند؟، ص: 25

هيچ طلبی از خدا ندارند. اين بلاست. خود آن گندم بلاست؛ خود آن برنج بلاست. خودش نقمت است، نه نعمت. انسان در ارزيابی های باطن بينی اين چيزها را به دست می آورد: «سَنَسْتَدْرِجُهُم مِنْ حَيْثُ لَايَعْلَمُونَ » «1»، «وَ لَايَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ خَيْرٌ لأَنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْماً». «2» يا در آيه ديگر می گويد، درهای آسمان و زمين را به رويشان باز می كنم: «فَلَمَّا نَسُوا مَاذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَیْ ءٍ.» «3» اين نعمت دادن های اين چنينی، برای آن ها باعث گناه بيش تر است. البته، ابزاری كه باعث گناه باشد، نعمت نيست، نقمت است.

______________________________
(1) 1. قلم: 44.

(2) 2. آل عمران: 178.

(3) 3. انعام: 44.