عنايات امام عصر(عج)، ص: 24
كه آمد و من را معاينه كرد، بيرون اتاق، به خانمم گفت، با اين مريض بايد بسازيد. ايشان تا آخر عمرش ديگر سرپا نمی شود. كلّ بدنش لمس شده است. من را به بيمارستان پارس بردند و مدت چهل شبانه روز آن جا بودم. متخصص ترين اطبا، عكس ها و آزمايشات من را ديدند و در نهايت به همسرم گفتند، در كره زمين، بيماری ايشان راه علاج ندارد. به خانه كه آمديم، به خانمم گفتم، خانم! دكترهای دنيا، همين هايی هستند كه در ايران و اروپا هستند؟ او گفت، من نمی دانم. گفتم، مگر دكترهای ديگری هم هستند؟ همسرم گفت، من كه همه دكترهای متخصص را آوردم و تو را ديدند. اين دكترهای ديگر چه كسانی هستند؟ به او گفتم كه سيدالشهداء (ع)؛ او كه برای ما خيلی جانانه شفاعت می كند. همين كه امام حسين (ع) نيت كند، خداوند به ما نظر نمايد، تمام است. نيت را هم اصلًا نمی خواهد بگويد. گفتم، خانم بلند شو، برو گذرنامه را بگير تا من پيش سيدالشهداء (ع) بروم. گذرنامه كه آماده شد، گفتم، خانم! كنار من بيا و بنشين كه من می خواهم يك مسأله اعتقادی را به تو بگويم:
