و به راهى كه دوستتر مىدارى، درانداز، و در همهى روزگار زندگىام به شوق آنچه در پيش توست، رام و فرمانبردارش كن، و پرواز از خود را در اين دنيا ره توشهى فردايم و مقصد سفرى را كه در پيش دارم، به سوى رحمتت، و راه ورودم را خشنودىات، و قرارگاهم را بهشت خويش قرار ده، و نيرو و توانم ده تا بدان، بار خشنودى تو را بر دوش كشم، و گريزگاهم را درگاه تو، و اشتياقم را به آنچه در جوار (رحمت) توست. قرار ده، و دلم را به ديباى هراس از بدترين خلق خود، بياراى، و انس و دوستى با تو و دوستان و طاعتگزارانت را ارزانىام دار.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.