فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

ولى آن رحمت بى‌انتهايت نبودم من گرسنه در نهايت چگونه‌اى خداوند تعالى فراموشت توانم كرد حالا چگونه لطف تو زان رحمت تو توانم شكر گو بر نعمت تو معذالك نبينم من به خود زان كه تا ناديده انگارم گناهان و چون پرهيزگاران خدمت تو دو چشمانم طمع زان رحمت تو

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.