آتشى كه استخوانها را فرسوده مىكند و مىريزد و ساكنانش را از آب جوشان مىنوشاند. آتشى كه به زارى و لابه كسى گوش فرا نمىدهد و از عجز و نياز احدى به بخشايش نمىآيد كسى نمىتواند به فروتنى و تسليم از شكنجه و عذاب او بكاهد. و ساكنان را به عذابى دردناك و كيفرى سخت ناگوار هر چه سوزانتر كه در حد توان او باشد پاداش مىدهد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.