آن رفتار را به كسى مىكنى خداوندا كه ترسش از تو از طمع در تو بيشتر است، و به كسى كه نااميديش از نجات از اميدواريش براى رهائى استوارتر مىباشد، نه به جهت آنست كه نااميديش نااميدى از رحمت، يا طمعش از روى فريب خوردن باشد، بلكه براى آنست كه نيكيهايش ميان بديهايش اندك و دليلهايش در همهى دادخواهيها و گناهان او سست است.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.