فراز 118 از دعای 47 ( ذلّت و عزّت )

چنان كن كه من نزد تو خوار و نزد خلق تو بس عزيز و سرافراز باشم. چنان كن كه آنگاه كه در خلوت دل نشسته‌ام تنها با تو باشم، و آنگاه كه ميان خلق تو هستم، جزو بندگان بلندپايه تو باشم. مرا از آنكس كه به من احتياجى ندارد، بى‌نياز ساز، و چنان كن كه فقير تو گردم و به درگاه تو نيايش كنم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.