فراز 1 از دعای 49 ( توفیق الهی در شناخت و پرهیز از گناهان )

خدايا نمودى نرفتم به راه چها آمد از من به من آه، آه مرا پند دادى و غافل شدم گرفتار سنگينى دل شدم ز تو بخشش و بود عصيان ز من و ليكن نماندست پنهان ز من ز توفيق چون راه بشناختم دل خود در اين راه انداختم چو آمرزشت خواستم داديم چنين پرده بر كار بنهاديم تو را اى خداوند عالم سپاس تو را هم درود و تو را هم سپاس

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.