فراز 6 از دعای 49 ( یاری خدواند پیش از درخواست از او )

تو آغاز كردى به يارى مرا توان دادى و استوارى مرا شكستى از او تيغ برنده را نماندى بر او جمع آكنده را به احسان بر او داديم برترى فكندى نشانش سوى ديگرى بگرداندى از راه ديرينه‌اش نرفته ز سينه برون كينه‌اش سر انگشت خود را به دندان گزيد چو آن لشگر خود بدان حال ديد به حسرت برآورد از سينه آه نكردند چون آنچه بايد سپاه

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.