امروزه می گویند: بین مردم بروید، ببینید درد مردم چیست؟ تازه حرفش درآمده است؛ اما 1500 سال پیش، در گرمای شرجی 50 درجۀ کوفه، بعد از نماز ظهر و عصر که همه برای ناهار رفته و در هوای خنک خانه خواب بودند، امیر کشور، علی بن ابی طالب(ع) تک و تنها در کوچه های کوفه از این محل به آن محل می گشت، تا بعدازظهر تمام شود. به او می گفتند: علی جان! شب ها را که 3ـ4 ساعت بیداری و درِ خانۀ خدا اشک می ریزی، نماز می خوانی و سجده می کنی، روز هم که به کار مردم می رسی، بعدازظهر را برو دو ساعت بخواب! می فرمود: می ترسم مظلومی مشکل داشته باشد، با خود بگوید: علی الآن در حال استراحت است، وقتی از خواب بیدار شد، بروم. آن دو ساعت در گرفتاری بماند. اگر فردای قیامت خدا مرا گیر بیندازد، من تحمل ندارم. این اسلام است؛در اسلام غفلت از حال مردم وجود نداشت.