ما انسان ها اگر به صورت واقعى و با دقت عقلى رحمت حق و مهرورزى آن منبع كمالات و آثارش را بشناسيم و در عين حال خواهان سعادت ابدى و كرامت سرمدى باشيم ، بى ترديد تمام حركات درون و برون خود را به كيفيتى نظام مى دهيم كه به رحمت حضرت محبوب متصل شود و از اين ميدان ، گوى سعادت برده و خوشبختى و نيك بختى خود را رقم خواهيم زد . حركات ناآگاهانه و جاهلانه ، نه اين كه ما را به جايى نمى رساند بلكه دچار خسارت ابدى و زيان هميشگى مى كند . اميرالمؤمنين عليه السلام در رابطه با حركت بر پايه معرفت به كميل بن زياد فرمود : « يَا كُمَيلُ ! مَا مِنْ حَرَكَةٍ إلاّ وَأنْتَ مُحتَاجٌ فِيهَا إلى مَعْرِفَةٍ » .
اى كميل ! هيچ حركتى نيست مگر اين كه تو نسبت به آن نيازمند به معرفت و شناخت هستى .
معرفت نسبت به هر حركتى انسان را از حق و باطل بودن آن حركت آگاه مى كند ، چنانچه انسان خواهان سعادت باشد ، حركت و عمل خود را اگر هماهنگ با حق باشد انجام مى دهد و زمانى كه آلوده به باطل شد ترك مى كند . اين معرفت تنها با اتصال به منابع پر فيض اسلام و توجه و دقت در فرهنگ نبى با كرامت اسلام و اهل بيت پاك آن حضرت و تعقّل و تدبّر در كتاب سراسر نور اسلام يعنى قرآن كريم ميسر خواهد بود كه حقايق عالم را با اتصال به اين چشمه هاى پر فضيلت مى توان درك كرد و به شناخت حقيقى و معرفت واقعى دست يافت .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
