سكوت

زبان ـ به تعبير اهل دل و بيان عارفان صادق ـ درنده اى است كه بايد آن را در صندوق دهان حبس كرد و جز در مواقع ضرورت به فضاى آزاد نفرستاد .  كسى كه از سخن باطل ، كلام ناحق ، امور ناپسند ، غيبت و تهمت ، مطلب منافقانه و مسخره كردن مردم سكوت مى كند ؛ درى از درهاى بسيار مهم نجات را به روى خود مى گشايد و در حقيقت با سكوت خود زمينه امان از عذاب هاى ويژه زبان را براى خود فراهم مى نمايد و در نتيجه به جسم و جان خود رحم مى كند و مهر و محبّت مى ورزد و از طرفى ديگران را با زبانش نسبت به آنان مورد مهر و محبّت قرار مى دهند .
آن كه ملازم خاموشى و سكوت و سخن گويى اش كم و اندك است ، زبانش سبب سعادت دنيا و آخرت او و سخن و كلام حكيمانه و استوارش عامل پاداش با ارزش به ويژه در قيامت براى وى است .  حضرت امام صادق عليه السلام در روايتى مى فرمايد :  گروهى از گذشتگان سكوت را فرا مى گرفتند ولى شما سخن گفتن و پر حرفى را فرا مى گيريد  . پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله فرمود :  « فَأصْمِتْ لِسَانَكَ إلاّ مِنْ خَيْرٍ . . . »  .
جز در سخن نيك زبانت را به خاموشى وادار كن . . .  حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در وصف مؤمن مى فرمايد :  « . . . كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ . . . »  . . . . خاموشى و سكوتش بسيار و وقت او مشغول به خدمت و عبادت است . . .  حضرت امام رضا عليه السلام مى فرمايد : « إنَّ الصَّمْتَ بَابٌ مِنْ أبْوَابِ الحِكْمَةِ إنَّ الصَّمْتَ يَكْسِبُ المَحَبَّةَ إنَّهُ دَليلٌ عَلى كُلِّ خَيرٍ » .
سكوت و خاموشى درى از درهاى حكمت است ، سكوت و خاموشى سبب به دست آوردن محبّت است ، سكوت و خاموشى راهنماى به سوى هر خير و نيكى است .