معناى عصمت

عصمت كه در حقيقت عبارت از قدرت حفظ همه حقايق در وجود انسان و نيرويى است براى دفع مضار و مفاسد ، نيز از بزرگ ترين نعمت هاى الهى است و به همه انسان ها ، مايه اوليّه آن مرحمت شده و اين انسان است كه بايد با روى آوردن به واجبات و ترك محرّمات به تقويت اين نيرو و قدرت برخيزد ، تا جايى كه شيطان و شيطان ها از دستبرد به واقعيّت هاى ايمانى و عملى او مأيوس شوند .
از بركت مقام عصمت است كه انسان در مبارزه با دشمنان درونى و برونى پيروز مى شود .
اگر كسى به اين مقام با عظمت توجّه نكند و به پرورش اين مايه و ريشه سعادت اقدام ننمايد ، با دست خود گور بدبختى و بيچارگى و شقاوت و هلاكت خويش را كنده و خود را از بسيارى از نعمت هاى مادّى و معنوى حق محروم نموده است .
شارح جملات پرمعناى اين روايت كه سعى داشته شرحش خيلى مختصر باشد ، در ترجمه دو جمله مورد بحث مى گويد :
لازم است كه مؤمن در همه حال ، چه در اداى واجبات ،و چه در اداى مستحبّات بلكه در جميع حركات وسكنات از اغواى شيطان و فريب او غافل نباشد كه مبادا به اغواى او معصيتى يا خلاف اولايى از او صادر شود و به سبب آن مستحق عذاب يا محروم از ثواب گردد .
حاصل آن كه : بنده بايد چنان باشد كه هرگاه به توفيق الهى مرتكب فعل طاعتى شود در حركات و سكنات آن فعل مطّلع حال خود بوده كه مبادا در آن حركات امر ناملايمى مثل قصد ريا يا مانند او از او صادر شود و به سبب آن قصدِ پليد طاعتش باطل گردد .
و هرگاه به عصمت الهى ترك معصيتى كند ، باز بايد از حال خود غافل نباشد كه مبادا قصد بدى چون كبر و عجب از او سانح شود .