چه رابطهاي ميان معصيت خدا و خيانت به خويشتن وجود دارد؟

 با ملاحظة همه جانبه دربارة مصالح و خيرات و فضائل روح، قطعي است كه همة آنها از خداوند متعال كه فيّاض مطلق است به انسان عطا ميشود، اگرچه خود انسان در آماده كردن روح با تهذيب و تصفية آن دخالت كامل دارد. يعني نخست بايد انسان با تلاش و گذشت از هواهاي نفساني و زير پا گذاشتن تحريكات خود خواهي آمادة گرفتن فيوضات ربّاني بوده باشد و خداوند طبق و عدهاي كه داده است:
«وَاٌلَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا» العنكبوت/69 [و كسانيكه در مسير مشيّت ما مجاهدت ميكنند، ما آنان را به راههاي خود هدايت ميكنيم].
آيات و رواياتي كه باين مقدّمه و نتيجه تأكيد ميكنند، خيلي فراوان ميباشند و اين منابع با كمال صراحت ميگويند: براي اخذ نتيجة كار و مجاهدت با اخلاص مقدّمات ضروري ميباشند. بنابراين، هر اندازه كه آدمي با دستورات خداوندي مخالفت نمايد، در حقيقت خود را از فيوضات الهي محروم ساخته است و درهاي بركات و رحمت خداوندي را بر روي خود بسته است. اسفبار ترين حالات يك انسان، خصومت و عداوت وي با خويشتن است. آيا خاموش كردن شعلههاي اشتياق روح به ارتباط با حقيقت (كه معصيت بخدا است) جنايت به روح نيست؟! آيا قطع ارتباط روح با خدا كه اگر آن ارتباط صحيح برقرار شود، بمنزلة شعاعي از انوار عظمت خداوندي ميباشد، جنايت به روح نيست؟! آيا ظلم و تعدّي بر حقوق ديگران كه از بزرگترين گناهان است، جنايت به روح نيست؟! خصومت با علم و معرفت و غوطهور شدن در لجن نادانيها جنايت به روح نيست؟! آري، همة اينها جناياتي است كه انسان غافل به روح خود وارد ميآورد. در آن هنگام كه آدمي خدا را فراموش ميكند و خود را از مجراي فيض او دور ميسازد، در حقيقت خود را فراموش ميكند.
«وَلا تَكُونُوا كَاٌلَّذينَ نَسُوا اٌللهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ» الحشر/19 [و نباشيد از آنان كه خدا را فراموش كردند و خدا هم آنان را به فراموش كردن خويشتن وادار كرد].
فراموشي خداوندي، يعني بريدن چشمهسار از منبع خود، و بريدن چشمهسار از منبع خود، يعني خشكيدن آن چشمهسار. در حقيقت با معصيت و فراموش كردن خدا، خود طبيعي فرمانده مطلق العنان درون ميگردد و روح بجهت عدم تحمّل جنايات وارده خود را از ميدان حيات بر كنار مينمايد و از ديدگاه درون ناپديد ميگردد.