نامش محمد فرزند سيرين بصرى است، در تعبير خواب قدرت فوق العاده اى داشت، سرچشمه ى تعبيرش ذوق سالم و فكر نافذ او بود.
در تطبيق خواب با حقايق انسان عجيبى بود، براى تعبير خواب از لطايف قرآن و روايات استفاده مى كرد.
نوشته اند مردى از او پرسيد: تعبير اذان گفتن در عالم خواب چيست؟ گفت:
رفتن به حج. ديگرى همين مسأله را پرسيد، گفت: دست به دزدى برده اى.
آنگاه درباره ى اختلاف اين دو تعبير با اينكه خواب هر دو يكى بود گفت:
چهره ى اولى را چهره اى نيكو و پسنديده و دينى ديدم، تعبير خوابش را از آيه ى «وَ أَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ» گرفتم. اما چهره ى دومى را چهره ى خوبى نديدم، تعبير
خوابش را از آيه ى «أَذَّنَ مُؤَذِّنٌ أَيَّتُهَا الْعِيرُ إِنَّكُمْ لَسارِقُونَ» گرفتم.
ابن سيرين مى گويد: در بازار به شغل بزازى اشتغال داشتم، زنى زيبا براى خريد به مغازه ام آمد، در حالى كه نمى دانستم به خاطر جوانى و زيباييم عاشق من است، مقدارى پارچه از من خريد و در ميان بغچه پيچيد، ناگهان گفت: اى مرد بزاز! فراموش كرده ام پول همراه خود بياورم، اين بغچه را به كمك من تا منزل من بياور و آنجا پولش را دريافت كن! من به ناچار تا كنار خانه ى او رفتم، مرا به دهليز خانه خواست، چون قدم در آنجا گذاشتم در را بست و پوشش از جمال خود برگرفت و اظهار كرد: مدتى است شيفته ى جمال توام و راه رسيدن به وصالت را در اين طريق ديدم، اكنون در اين خانه تويى و من، بايد كام مرا برآورى، ورنه كارت را به رسوايى مى كشم.
به او گفتم: از خدا بترس، دامن به زنا آلوده مكن، زنا از گناهان كبيره و موجب ورود به آتش جهنم است. نصيحتم فايده نكرد، موعظه ام اثر نبخشيد، از او خواستم از رفتن من به دستشويى مانع نشود، به خيال اينكه قضاى حاجت دارم مرا آزاد گذاشت. به دستشويى رفتم، براى حفظ ايمان و آخرت و كرامت انسانى ام سراپاى خود را به نجاست آلوده كردم، چون با آن وضع از آن محل بيرون آمدم، درب منزل را گشود و مرا بيرون كرد، خود را به آب رساندم، بدن و لباسم را شستم، در عوض اينكه به خاطر دينم خود را ساعتى به بوى بد آلودم، خداوند بويم را همچون بوى عطر قرار داد و دانش تعبير خواب را به من مرحمت فرمود !
منبع : پایگاه عرفان
