معلوم است که آتش وصل از آتش فراغ شدیدتر است. پدر و مادر سه یا چهار ماه است در خانه نشسته اند، نامه مى آید، قانع نمى شوند، عکسش را مى فرستد، قانع نمى شوند. بعد از چهار ماه که مى آید، باید خوشحال باشند، اما تا در را باز مى کنند و بچه را مى بینند، چنان دو نفرى گریه مى کنند که نپرس . این گریه چه گریه اى است؟ بیش از آن وقتى که بچه نبود، گریه مى کنند. این آتش وصل است. آتش وصل دردش از آتش فراق بیشتر است، اما اینها که مى گوییم، اگر برسیم و بچشیم چه مى شود، حرفش که چیزى نیست، اگر برسیم و بچشیم که مى شود :
اگر لذتِ ترک لذت بدانى دگر شهوت نفس لذت نخوانی
