ارزش هدايت‏گرى

روايتى در كتب معتبره از رسول اكرم صلى الله عليه و آله وارد شده كه در آن روايت ثواب هدايت نمودن يك نفر به دست يك هادى بيان شده ، عظمت ثواب در حدى است كه به محاسبه حساب گران عالم نمى آيد ، وقتى هدايت كردن يك انسان آنقدر ثواب داشته باشد ، ثواب دارا بودن هدايت چقدر است ؟!
عَنْ عَلِىٍّ عليه السلام قالَ : لَمَّا بَعَثَنى رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ إِلَى الْيَمَنِ قالَ : يَا عَلِىُّ لا تُقاتِلْ أَحَدا حَتّى تَدْعُوهُ إِلَى الإِسْلامِ وَأَيْمُ اللّهِ لَئِنْ يَهْدى اللّهُ عَلى يَدَيْكَ رَجُلاً خَيْرٌ لَكَ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ وَلَكَ وِلائُهُ .
على عليه السلام مى فرمايد : زمانى كه پيامبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله براى تبليغ دين مرا به يمن فرستاد فرمود : يا على ! با كسى مقاتله نكن مگر اين كه او را به اسلام دعوت كنى ، قسم به خدا اگر حضرت حق يك نفر را به دست تو هدايت كند ، براى تو بهتر است از آنچه كه آفتاب بر آن مى تابد و تو بر او ولايت پيدا مى كنى .
در روايت آمده :
زمانى كه نماز جماعت از ده نفر بگذرد ، اگر جن و انس نويسنده شوند و درخت ها قلم گردد و درياها مركب ، از عهده نوشتن ثواب يك ركعت آن بر نخواهند آمد  در حالى كه نماز جماعت رشته كوچكى از عروة الوثقاى هدايت است ، بر اين حساب فكر كنيد كه خط هدايت كه شامل تمام مسائل اعتقادى و اخلاقى و عملى است از چه ثوابى بهره مند است . با محاسبه دقيق مى توان گفت كه در ميان نعمت هاى الهى هيچ نعمتى از نعمت هدايت پرارزش تر نيست . آنچه آدمى را به مقامات و احوال كه در حدود هزار منزل است ـ اوّل آن منزل بيدارى و آخر آن مقام فناست ـ مى رساند ، هدايت است . آنچه آدمى را از آلودگى ها پاك و به پاكى ها آراسته مى نمايد ، هدايت است ، آنچه آدمى را به مقام قرب حق و مقام خشنودى مولا از عبد و به مقام حيات الهى و انسانى مى رساند ، هدايت است . عمر گرانمايه كه بيش از يك بار در اختيار شما نيست ، بيهوده صرف نكنيد ، با عمر آن گونه معامله نكنيد كه هنگام مرگ ـ به فرموده قرآن مجيد ـ با يك دنيا حسرت فرياد بزنيد : پروردگارا ! ما را برگردان و به ما عمر دوباره كرامت كن تا به عمل صالح دست بزنيم و در جواب بگويند : ساكت شو اين حرف بى حقيقتى است كه مى زنى و به دنبال مرگ عالم برزخ است .
بياييد به انبيا و امامان عليهم السلام رو كنيد و دست به دامن معلمى بزنيد كه شما را بدان طرف رهنمون باشد ، با اشكى روان و دلى سوزان به پيشگاه دوست رو كنيد و از حضرتش مقام با عظمت هدايت را بخواهيد كه سايل از اين درگاه هرگز محروم نمى شود .
اين فقير در مقام مناجات با دوست اين چنين سروده :
*
الهى اى كريم بنده پرور
تو اى صبح اميد مانده از راه
زبانم را به ذكرت باز گردان
بخوان دل را به كوى آشنايى
ز غير خود دلم را شستشويى
به الطاف تو من اميدوارم
ز پا افتاده اى را شاد گردان
نگردد كم ز الطافت الهى
نوازش كن كه من محتاج نازم
 به احسانت روانم زنده گردان
 بگير از لطف خود اى دوست دستم
 اگر گويى مرا اى بنده من
هر آن كو با تواش پيوند باشد
الا اى آن كه مسكين را پناهى
برونش آور از چاه تباهى
*
گدايت را مكن محروم از اين در
مرا هم كن عنايت قلب آگاه
دلم با عشق خود دمساز گردان
گدايم من كرامت كن نوايى
مشامم را ز عطر عشق بويى
به جز تو صاحبى ديگر ندارم
تو از بند غمش آزاد گردان
پذيرى گر گدايى گاه گاهى
سراپا من تو را غرق نيازم
مرا در عشق خود پاينده گردان
كه من از عشق تو مخمور و مستم
رود تا عرش اعلا خنده من
هميشه دل خوش و خورسند باشد
برونش آور از چاه تباهى
در هر صورت به فرموده امام صادق عليه السلام در جمله دوّم روايت ، طاعت حق علامت هدايت است و كسى كه آلوده به گناه است ، از حبل اللّه هدايت جداست و اصل و ريشه هدايت هم ذكر است ، ذكر به آن صورتى كه در طول نوشتار معنا شد .