معاشرت در اسلام

تمایل به زندگى با دیگران و غریزه دوست خواهى ، از زمان اولین پیامبر تا هنگام ظهور اسلام به عنوان یک مساله حیاتى همواره مورد توجه اسلام ـ که تنها فرهنگ خدا از ابتداى آفرینش انسان تا قیامت است ـ بوده و در این زمینه با طرح مسائل و قوانینى بسیار ثمر بخش به هدایت این غریزه و تمایل انسانى برخاسته تا از برکت آن هدایت ، درخت دوستى و معاشرت ، محصولات و ثمرات اساسى براى دنیا و آخرت به بار آورد .آیات قرآن مجید و روایات ، مساله معاشرت همواره و در هر زمان مورد توجه ویژه آیین حق قرار داشت و در این زمینه راهنمایى هاى بسیار مهمى به انسان نموده است .قرآن مجید ، از معاشر و همنشین بد رفتار و آلوده به رذائل اخلاقى ـ که همنشینى با او موجب گمراهى و تباهى و تخریب بناى انسانیت است ـ تعبیر به شیطان کرده است و چنین معاشرى را در طول تاریخ بازدارنده طرف خود از راه خدا و دشمنى خطرناک نسبت به خوشبختى و سعادت دنیا و آخرت انسان دانسته و وى را عامل آلودگى و پلیدى به حساب آورده و او را موجودى خیال ساز براى همراه و همنشین خود قلمداد نموده ، و عاقبت این گونه معاشرت و رفاقت را ندامت و حسرت ابدى مى داند . وَاِنَّهُمْ لَیَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَیَحْسَبُونَ اَنَّهُم مُهْتَدُونَ * حَتَّى اِذَا جَاءَنَا قَالَ یَالَیْتَ بَیْنِى وَبَیْنَکَ بُعْدَ الْمَشْرِقَیْنِ فَبِئْسَ الْقَرِینُ .و بى تردید شیطان ها چنین کسانى را از راه خدا باز مى دارند ، در حالى که  با این گمراهى سخت  گمان مى کنند راه یافتگان واقعى آنانند ; * تا زمانى که  در قیامت  نزد ما آیند  به شیطانش  گوید : اى کاش میان من و تو فاصله و دورى مشرق و مغرب بود ، پس چه بد همنشینى بودى !