خدا در قرآن مى فرمايد: «مَا كُنَّا مُعَذّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا» ما هرگز ملتى را عذاب نخواهيم كرد، مگر اين كه دين خود را توسط رسولان خود به آنها ابلاغ كنيم و آنها گوش ندهند.
اگر دين را ابلاغ نكنيم، ديگر محاكمه نمى كنيم و به جهنم نمى بريم. فرض كنيد پشت كوه هاى هيماليا روستايى است كه راديو، تلويزيون، برق، كتاب، عالم، مبلغ، گوينده و مسلمانى به آنجا نرفته است و در آنجا نيز صد نفر زن و مرد زندگى مى كنند كه از هيچ دينى خبردار نشده اند، نمى دانند كه حلال، حرام، كتاب، پيغمبر و امامى هست، خودشان براى خودشان قوانينى را درست كرده اند كه مال، ناموس و امنيت شان حفظ شود و مدت ها در كنار يكديگر راحت زندگى كردند و مردند. طبق اين آيه شريفه، خدا در قيامت براى اين ها دادگاه تشكيل نمى دهد كه چرا نماز نخوانديد، روزه نگرفتيد و كار خير نكرديد؟ چون آنها مى گويند: خدايا! ما اصلًا از اين حرف ها خبر نداشتيم. تو از دل ما خبر دارى، اگر خبردار مى شديم، گوش مى داديم و عمل مى كرديم.
جواب از شبهه روزى حرام
هر چند يك دليل نيز براى ما كافى است، اما با هزار دليل مى شود ثابت كرد كه ذرّه اى حرام در مدار رزق الهى قرار ندارد. اين هايى كه حرام مى خورند، آيا از حلال روزى آنان مقدر نشده است؟ روايات مى گويند: چرا. در قيامت نشانش مى دهند كه در طول سال چقدر حرام خورده است، در حالى كه چقدر از حلال روزى او كرده بوده اند و او به جاى اين كه به دنبال حلال برود، به دنبال حرام رفته است.
جالب اينجا است كه هيچ چيزى اضافه تر از حلال نيز نصيب او نشده، همان مقدار حلال را از طرق حرام به دنبالش رفته و فقط بارى به دوش خود گذاشته است؛ چون به مردم ظلم كرده و با دست خود راهى به طرف جهنّم به روى خود باز كرده است و الّا اگر به دنبال حرام نمى رفت، خدا حتماً حلال را از كانال هاى كسب، كار، زحمت، صنعت، هنر، كشاورزى و تجارت به او مى رساند.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
