اما برخورد امام صادق عليه السلام: وقتى در جلسه اى براى حضرت صادق عليه السلام تعريف كردند كه: يابن رسول الله! در مدينه افرادى هستند كه با سر به طرف گناه مى دوند و هر گناهى كه به وجود مى آيد، رد نمى كنند و خود را به آن آلوده مى كنند. ما وقتى آنها را نصيحت مى كنيم، مى گويند: «نحن شيعة جعفر» ما سنّى، لاييك، بى دين و بى اعتقاد نيستيم، بلكه جزء شيعيان امام صادق عليه السلام هستيم و دلگرمى ما در اين گناهان و آلودگى ها، به حضرت صادق عليه السلام است كه در قيامت دست همه ما را بگيرد و نگذارد كه خدا ما را به عذاب مبتلا كند. يابن رسول الله! چه بايد كرد؟ اين نوع دلخوشى ها از نظر قرآن باطل است. قرآن اسم اين دلخوشى ها را كه قوم يهود نيز داشتند «امانى» گذاشته است؛ يعنى آرزوهاى بى پايه، بى ريشه، غلط، پوك و پوچ. امام صادق عليه السلام اول ادعاى آنها را كه گفته بودند: «نحن شيعة جعفر» ما با آلوده بودن به انواع گناهان، شيعه امام صادق عليه السلام هستيم را رد كردند. ببينيد امام عليه السلام چه جوابى داده است.
نوشته اند كه شكل نشستن امام صادق عليه السلام از شدت ناراحتى عوض شد. ما بايد ببينيم كه ائمه عليهم السلام از چه چيزى ناراحت و به چه چيزى دلخوش مى شدند. ائمه ما با شنيدن اسم مجلس قمار، شراب، ربا، حرام خورى، زن و مرد مخلوط، چه وضعى پيدا مى كردند و چه مى فرمودند؟ آيا بى تفاوت بودند و ناراحت نمى شدند؟ يا جواب مى دادند كه بالاخره شب عروسى است، حالا زن و مرد با هم بودند، عرقى هم خوردند و پاستورى زدند و پولى روى هم گذاشتند، نبايد به مردم سخت گرفت؟ اين را مى گفتند؟
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
