كدام تلنگر اين افراد را بيدار مى كند. اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد:
«فإذا ماتوا انتبهوا»
بعد از مرگ، صداى خدا، برزخ و قيامت و دو ملكى كه براى سؤال مى فرستد آنها را بيدار مى كند. تازه متوجه مى شوند كه وقت تمام شده است.
در هنگام مرگ مى فهمند كه مافوق همه موجودات و مادون خدا مى باشند، در آنجا بيدار مى شوند، وقتى بيدار مى شوند كه مى بينند مادون كلّ موجودات هستند، يعنى از آن جايگاه بلند سقوط كردند و از نظر ارزش آخرين نقطه موجودات هستند كه خدا در قرآن مى فرمايد: نزد من ارزشى ندارند كه آنها را ذكر كنم يا به آنها ارزش دهم.
وقتى فهميدند جايگاه آنها در دنيا چه بوده، مادون الله و مافوق سوى الله، بعد از مردن مى بينند كه از اين مادون الله و مافوق سوى الله سقوط كرده اند،
«ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ»
يعنى پايين تر از آن نبوده كه به آنجا بروند، به يك رباعى از باباطاهر توجه كنيد.
|
امان روزى كه در قبرم نهند تنگ |
به بالينم نهند خشت و گل و سنگ |
|
|
نه پاى آنگه بگريزم به جايى |
نه دست آنگه با موران كنم جنگ |
|
حتى براى دفع يك كرم توان انسان را مى گيرند، حركتى نمى تواند بكند. بچه ها در روزگار قديم اين رباعيات را بلد بودند، همه اين اشعار، حكيمانه و عالمانه است.
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد: در قيامت اولين دادگاهى كه انسان را مى برند. در اين دادگاه از او سؤال مى كنند:
«عن عمرك فيما أفنيت» آن مقدار زمانى كه به تو داده ايم، در كجا صرف كرده اى؟ آيا ارزش دارد كه انسان به خاطر شكم و شهوت آخرت خود را فنا كند؟ همه عمر خود را در راه شكم و شهوت حرام سپرى كنند، اروپا و آمريكا براى ما فرهنگ سازى مى كنند. من ميلياردها چرخ را در اين عالم گرداندم، اما انسان از اين لحظات استفاده نكرده است.
منبع : پایگاه عرفان
