پرسش‌هاي پيامبران از مردم

چند سؤال هم انبيا: از مردم داشتند. يکي از آن‌ها اين بود:

(أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ)

اين همزه «أمّن»، همزة استفهام است و دعا نيست. يعني خدا قبل از «أَمَّنْ يُجيبُ» بت‌ها و معبودهاي باطل را طرح کرده و بعد مي‌فرمايد: (أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ) آيا پروردگاري که دعاي مضطر را استجابت مي‌کند (وَ يَكْشِفُ السُّوءَ) و دردها را برطرف مي‌کند؛ او را بايد پرستيد يا بت‌ها و فرعون‌هايي که کم‌ترين مشکل شما را حل نمي‌کنند و مشکل‌ساز هستند.

این آية شريف، عقل را تکان مي‌دهد. این آيه دعایی نيست. اگر همزة «أمّن» همزة منادي بود، معني‌ آن اين مي‌شد که ‌اي کسي که دعا را مستجاب مي‌کني، من دعا مي‌کنم و تو دعايم را مستجاب کن. اما معني آيه اين نيست.

اين آيه بحث و گفت‌وگو با مشرکان و كفار است. با آن‌ها گفت‌وگو كرده مي‌گويد: اگر بت مشکل‌گشا است، کدام بت، مشکلتان را تاکنون حل کرده است؟ کدام بت بيمارتان را شفا داده است؟

معبود، حق و فرد است. «لا اله»، همة معبودهاي باطل را نفي مي‌کند الا الله.