چهارم شعبان‏ از علی ‏اکبر خوشدل تهرانی‏

ماهی از برج هاشم آمده رخشان 

همچو مه چارده به چارم شعبان  

مطلع آن ذیل پاک ام بنین است 

مبدأ آن صلب شیر بیشه ی یزدان  

حضرت عباس شیر بیشه ی صولت 

حضرت عباس میر کشور امکان  

زاده ی حیدر علی عالی اعلا 

یار برادر حسین، مظهر سبحان  

گفتی حیدر بود به جبهه ی صفین 

تا که نهادی قدم به صحنه ی میدان  

دانی عباس از چه آمده نامش 

عابس و عباس را تو واژه ی آن خوان  

یعنی با هیبت و ابهت و قدرت 

آن سان کز وی شدی حریف هراسان  

آری از یک نهیب شیر دلاور

روبهکان می شوند جمله گریزان  

باری دانی چرا ولادت او شد 

روزی بعد از ولادت شه خوبان  

تا ادب خوی را نماید اثبات 

گشت وزیر از قفای شاه نمایان  

بخ بخ از این همت و فروتنی و صدق 

به به از این عزت و شرافت و ایمان  

نکته دیگر شنو ز خامه «خوشدل» 

تا ببری پی بدین لطیفه ی پنهان  

روشنی مه بود ز پرتو خورشید 

اینکه تو بینی به شب مه آمده تابان  

زان قمرش نام گشته حضرت عباس 

چون که ز شمس حسین بودی رخشان  

هست فروغش بلی ز شمس ولایت 

کاین همه شأنش بود ز پیروی آن  

وه که چه خوش کرد پیروی ز شه دین 

جای اخی - سیدی نمودی عنوان  

گفت برادر نیم، غلام تو باشم 

مادر من خود کنیز فاطمه از جان  

زین ادبش بد که گفت سید سجاد 

غبطه خورندی به وی تمام شهیدان  

کیست جز او مظهر مروت و ایثار 

کیست چو وی آیت سخاوت و احسان  

با حوائج شدی که حاجت اطفال 

خواست برآرد ز آب با لب عطشان  

دست دو عالم بود بدامن آن شه 

چون که گرفت از عزیز فاطمه دامان  

بارالها به جاه و حرمت عباس 

حق حسین آن بزرگ مظهر غفران  

در گذر از جرم شیعاین که چو «خوشدل» 

اهل خطایند و جهل و غفلت و عصیان