چه کسی می خواهد به ندای یاری امام حسین (ع) پاسخ دهد؟

محرم می آید و حزن و اندوه را برای دل های بیدار و حقیقت خواه به همراه می آورد. باز مانند هر سال بیرق های عاشورایی مهیای علم شدن می شوند. تعزیه خوان ها دست به کار می شوند و با شوری عاشقانه، دوباره قصه مظلومیت سید الشهدا را به نمایش در می آورند. بنر ها و تابلوهای هیئات مذهبی با نمایی جدیدتر نسبت به سال گذشته در جای جای شهر خودنمایی می کنند. همه چیز هست، همه چیز سخن از برپایی با شکوه یادواره قیام خونین کربلا دارد و هنر در تبیین اهداف و آموزه های این واقعه بزرگ نقش حساسی را ایفا می کند.
در این میان جای یک هنر به معنای واقعی خالیست. غالبا موثرترین عنصر هنری در بیان وقایع و ساماندهی اطلاعات و آگاهی بشر مهجور می ماند و آن نگاه عمیق که باید به آن بشود، کمتر به وقوع می پیوندد.
سینما را به جرات می توان گفت پیامبر عصر حاضرست. وسیله ای که پیام الهی را به زیباترین و موثرترین وجه ممکن می تواند به بشریت عرضه کند. ولی به ندرت می توان در جریان جستجو میان تولیدات صدا و سیما و فیلم های سینمایی به فیلم هایی با موع و محتوای این قیام تاریخی ارزشمند دست یافت.
آیا محرم ارزش آن را ندارد که حداقل در سال یک فیلم حیرت انگیز، متعالی و اثر بخش داشته باشد؟ آیا آن قدر عرصه برای پرداخت معانی و مفاهیم عاشورایی وجود ندارد؟ و آیا سینماگران ما این اهمیت و دغدغه را حس می کنند؟
با نگاهی به تاریخ سینمای ایران می توان به روشنی دریافت که در سال های پیش از انقلاب، موضوعات مذهبی در آثـار سینماگران آن چنان جایی نداشته است. ما تنها به فیلم «خانه خدا» اثــر مرحوم مقدم بر می خوریم و دیگر اثری در خور، برای سینمای دینی در کشورمان اتفاق نمی افتد.
اما با وقوع یک رویداد بزرگ در ایران، زمینه برای پرداختن به چنین موضوعاتی فراهم شد. روح انقلاب اسلامی در سینمای ما دمیده شد و برای بسیاری از هنرمندان، هنر عرصه تجلّــی معنویت و اخلاق گشت و آثاری سترگ در تاریخ سینمای دینی و مهناگرای ایران رقم خورد.
هنر عاشورایی نیز بیش از پیش خود را نشان داد و آثار ارزشمندی از هنرمندان ایرانی در فضای روح بخش انقلاب اسلامی به منصه ظهور رسید. آثاری چون «شب دهم» اثر حسن فتحی، «روز واقعه» به کارگردانی شهرام اسدی و نویسندگی بهرام بیضایی، «سفیر» اثر فریبرز صالح و «معصومیت از دست رفته» اثر زیبای داوود میر باقری از جمله شگفت انگیزترین و حیرت آور ترین فیلم هایی است که مرتبط با وقایع عاشورا ساخته شده است.
اما این تعداد آثار برای انسان های عاشق و شیفته اهلبیت علیهم السلام چه در کشورمان و چه در سایر ملل کافی نیست. شاید ما تنها پرچم دار تشیع در جهان باشیم، بنابراین چه کسی می خواهد به ندای یاری امام (ع) پاسخ دهد؟ و چگونه باید مظلومیت امام حسین علیه السلام و آموزه هایی که در پس شهادت جانسوز ایشان و یارانشان نهفته است برای جهانیان بیان کرد؟ این مسئولیت بر گردن ماست که بیش از پیش در تولید این نوع آثار همت ورزیم.

نویسنده: عرفان هدایت پور