تقوا و هدايت

سخن در آيه پانزدهم سوره مباركه آل عمران بود. آيه شريفه به يك مسأله همراه با سه نتيجه اشاره مى‏كند، كه به نظر قرآن كريم براى انسان هيچ مسأله‏اى افضل و بالاتر و برتر و پرمنفعت‏تر از اين مسأله نيست.

واقعيتى كه تمام انبياى الهى عليهم‏السلام و ائمه طاهرين عليهم‏السلام و اولياى حق به آن آراسته بودند.

علاوه بر آراسته بودن به اين واقعيت، تا لحظه آخر عمرِ امت‏ها و ملت‏ها، مردم را به اين حقيقت دعوت مى‏كردند.

بهايى كه قرآن مجيد به اين مسأله داده است به هيچ مسأله‏اى نداده، يا ارزشى كه خداوند متعال در قرآن كريم براى اين مسأله قائل شده است، براى هيچ مسأله‏اى قائل نيست. منافعى كه اين مسأله در زندگى دنياى مردم و آخرت مردم دارد، هيچ كدام از مسائل الهى آن منافع را ندارد.

واقعيتى است كه پروردگار در قرآن مى‏فرمايد: وصيت خود من به تمام انسان‏هايى است كه قبل از شما در دنيا زندگى مى‏كردند.

البته مشترى اين مسأله هميشه كم بوده است، چرا كه آراسته شدن به اين حقيقت همراه با يك سلسه تلخى‏هاى ظاهرى است، و مزاج‏ها اين تلخى‏ها را نمى‏خواهند تحمل كنند، نه اين كه نمى‏توانند.

اگر واقعا توانايى تحملش نبود، وجود اقدس حضرت حق كه رحيم و حكيم است، مسأله را به كل ارائه نمى‏كرد. همه قدرت تحمل اين حقيقت را دارند، ولى بيشتر مردم نمى‏خواهند تحمل كنند، نه اين كه نمى‏توانند.