نوحه و گریه جن بر امام حسین(ع)

شبی در بصره شنیده می‌شد که گوینده‌ای می‌گوید:

ان الرماح الواردات صدورها
و یهللون بأن قتلت و إنما
فکأنما قتلوا أباک محمدا

نحو الحسین یقاتل التنزیلا
قتلوا بک التکبیر و التهلیلا
صلی علیه الله أو جبریلا[5]

نوحه بانوان جنی نیز به این صورت بوده است:

نساء الجن یبکین من الحزن شجیات
و یندبن حسینا عظمت تلک الرزیات

و أسعدن بنوح للنساء الهاشمیات
و یلطمن خدودا کالدنانیر نقیات

عده‌ای از اجنه برای نصرت حضرت سید الشهداء (علیه‌السلام) در وقت خروج آن حضرت از مدینه خدمتش مشرف شدند ولی آن حضرت فرمود: «موعد ما کنار قبرم! وقتی من در بقعه‌ام دفن شدم به زیارت من بیایید»[6].

عده‌ای دیگر روز عاشورا برای یاری آنحضرت آمدند، ولی امام حسین (علیه‌السلام) اجازه ندادند[7]. جمعی از آنها برای حضرت از محل خود حرکت کردند ولی وقتی رسیدند که شب یازدهم بود و دیدند آن بزرگوار شهید شده است. لذا عده‌ای مرثیه می‌خواندند و عده‌ای گریه می‌کردند[8].

این گریه و زاری ادامه پیدا کرد و عده‌ای در مدینه و عده‌ای در بصره و جمعی در بیت المقدس صدا به ناله و گریه بلند کردند[9].