پيامبر بزرگوار اسلام، صلى اللّه عليه و آله، بعد از اين كه خطاب به حضرت على، عليه السلام، از عقل به عنوان سودمندترين ثروت هستى ياد مى كند، ادامه مى دهد:
«و لا فقر اشد من الجهل».
هيچ يك از اقسام تهيدستى و فقر در اين عالم از نفهمى و جهل دشوارتر نيست.
جهل آن است كه آدم هفتاد سال در اين دنيا زندگى كند، اما نفهمد جهان يعنى چه؟ نعمت ها يعنى چه؟ انسان و خدا يعنى چه؟ به دنيا بيايد و از دنيا برود و، در طول اين به دنيا آمدن و از دنيا رفتن، در تاريكى مطلق به سر ببرد و هيچ چيز را نبيند. طبيعى است كه در تاريكى هيچ چيز ديده نمى شود. اگر شب هنگام، بدون اين كه چراغى روشن باشد، به اتاقى وارد شويم، هيچ چيز را در آن اتاق تشخيص نخواهيم داد. حتى اگر عامل خطرآفرينى در اتاق وجود داشته باشد، آن را تشخيص نخواهيم داد، اما اگر چراغى در اتاق روشن باشد، عامل احتمالى خطر را مى بينيم و از خود مواظبت مى كنيم.
منبع : پایگاه عرفان
