جواب پرسش شما را بطور اجمال در قالب نکاتى بررسى مى کنیم : 1ـ اسلام افراد بشر را به پذیرفتن دین مجبور نمى کند ، هر چند همه را به سوى خود (اسلام) به عنوان تنها آیین مورد پذیرش الهى دعوت مى کند . پیروان آیین یهود و مسیح مى توانند تحت شرایطى در آیین خود باقى بمانند و اصولاً ایمان و اعتقاد ، چیزى نیست که بتوان به زور و جبر آن را در دل افراد پدید آورد . تا زمانى که علل و عوامل آن در انسان وجود نداشته باشد ، به هیچ وجه نمى توان در شخصى ایمان و اعتقاد ایجاد کرد ، از این جهت قرآن از روز نخست این گونه فرمود : «لا اکراه فى الدین» ، چرا که اکراه ، هدفى را که اسلام به دنبال آن است ، تامین نمى کند . ایمان به حقانیت مکتبى که از جانب خدا آمده ، حالتى است که با مرور زمان یا مطالعه در خصوصیات و ریشه هاى دین و دلایل و براهین آن ، در اعماق دل پدید مى آید . بنابراین «لا اکره فى الدین» بطور دقیق ، مفهومى کامل از آزادى اندیشه است ، لکن این موضوع پیش از انتخاب و گزینش یک مکتب است . پذیرفتن مکتبى که پویایى و جامعیت آن مورد ستایش است ، پس از قبول و ورود در حوزه دین باورى و پایبندى به احکام و بایدها و نبایدها ، اگر بخواهد از آن خارج شود ، این خروج نوعى توهین و تحقیر مذهب و حتى تضعیف ایمان و عقیده دین باوران محسوب مى شود . به طور مثال تا زمانى که یک جوان با ادامه تحصیل و یا استفاده از امکانات خاص ، اعلام آمادگى براى خدمت نظام وظیفه نکرده است و لباس مقدس سربازى به تن ننموده است ، هیچ ضرورتى نسبت به پایبندى به قوانین پادگان نخواهد داشت ، اما پس از گرفتن دفترچه آماده به خدمت و پوشیدن لباس سربازى ، از فرداى آن روز ، با ساعت بیدارباش و وظایف پادگان ، برنامه روزانه او تغییر کلى مى کند و باید در انجام وظایف مطیع فرماندهان باشد . بى گمان در تمامى ارتش هاى دنیا ، چنین شخصى اگر فرار کرد ، نه تنها وى را رها نمى کنند بلکه با دستگیرى او، مجازات سختى نسبت به فرد خطاکار اجرا مى نمایند ، زیرا به لباس مقدس سربازى و نظام وظیفه توهین کرده است . از نظر اسلام نیز تا زمانى که شخص به آیین اسلام نگرویده است ، هیچ گونه اجبار و اکراهى براى مسلمان شدن او نیست ، اما وقتى مسلمان شد ، نمى تواند از مقررات دینى و دستورات الهى آن خارج شود زیرا این عمل ، دو بازتاب بسیار خطرناک دارد : اولاً موجب هتک و بى احترامى به قوانین اسلام است که به عنوان آخرین و کاملترین مکتب الهى معرفى شد است ، و ثانیاً موجب تضعیف ایمان مسلمانان مى شود و ممکن است به صورت یک فتنه فراگیر ، دامنگیر جامعه مسلمانان شود . 2ـ اسلام درباره فرد مرتد ، احکام مخصوصى دارد که در آغاز نظر با انعطاف اسلام سازگار نیست (و مورد اشکال واقع مى شود که چرا اسلام اجازه نمى دهد انسان آزادنه هر گونه خواست عمل کند) ولى با توجه به ملاک تشریع و حکمت این سخت گیرى ، صحت و استوارى این احکام روشن مى گردد . 3- اجراى احکام مربوط به مرتد ، وظیفه رئیس حکومت اسلام و به اصطلاح حاکم شرع است که در راس حکومت اسلامى قرار دارد و افراد عادى حق مداخله در این کارها را ندارند . 4ـ حکومت اسلام ، حکومتى است بر اساس ایمان و عقیده ، تمام افراد از بالا تا پایین ، از بزرگ و کوچک ، به خاطر ایمان به صحت و استوارى دین و کتابى که از جانب خود فرستاده شده و اصول و فروع آن از ناحیه خداست ، دور هم گرد آمده اند و چنین حکومتى را تشکیل داده اند . این نوع حکومت بر خلاف حکومت هاى جهان ، بر اساس وحدت زبان ، آب و خاک ، خون و نژاد ، و دیگر عناصر خلاق ملّیت تاسیس نشده است ، بلکه تمام این عناصر در عنصر ایمان به خدا و رسالت پیامبر ، هضم و ذوب شده و تمام بشر را با داشتن امتیازات گوناگون ، زیر پرچم واحدى گرد آورده است . 5ـ با توجه به مطالب فوق ، روشن است که ارتداد ، انکار اساس و پایه حکومتى است که این گروه مسلمان ، به وجود آورده اند ، زیرا او همه نظامات و تشکیلات فردى و اجتماعى مسلمانان را که بر اساس یکتاپرستى و ایمان استوار است را باطل و بى اساس و بلکه مضر و زیانبخش مى داند . 6ـ گرچه ارتداد گاهى فردى است و از حدود زبان تجاوز نمى کند ، ولى بحث جنبه کلى دارد و بازگشت یک فرد مومن به سوى انکار و اعتراض ، غالباً خالى از واکنش و تحریات بر ضد نظام مودجود نخواهد بود ، و در این موقع ارتداد یک فرد به صورت هسته فتنه درآمده و تحریکات و واکنش هاى او، مایه جذب دشمنان و معترضان و ماجراجویان و افراد الایمان گردیده و به ایجاد شورش منجر مى شود . اسلام براى ریشه کن کردن چنین فتنه ها و فسادهایى ، بطور قاطع دستور مى دهد که مرتد کشته شود تا نظام دین ، حکومت اسلامى و آیین و کتاب ، دستخوش چنین حوادثى نگردد . 7ـ این موضوع در حکومت هاى دموکراتیک نیز وجود دارد که هرگز از اساس یک اجتماع و مکتب آزاد نیست ، بلکه فعالیت بر ضد آن ، شدیدترین مجازات را در جهان در بر دارد . لذا تنها اسلام نیست که مبارزه با اساس مکتب را ممنوع کرده ، بلکه در تمام جهان ، قیام بر ضد مقدسات و بر ضد اساس کشور نیز همین حکم را دارد. بنابراین اسلام براى جلوگیرى از پى آمدهاى خطرناک ارتداد که گاه به صورت یک فتنه اجتماعى است ، شدیدترین مجازات را براى آن صادر کرده است . و این دو مبحث نباید با هم مخلوط شود که بدون تردید اسلام دین رافت ، فطرت و عقل است و پیامبر اکرم (ص) نیز پیامبر رحمت و رافت مى باشد ، ضمانت اجرایى براى پایدار ماندن قوانین ، امرى عقلانى است ، و الا هرج و مرج لازم مى‌آید.