رفيقى داشتم كه اى كاش زنده بود و من مى توانستم به او بگويم كه يك شب در جلس ما بيايد تا ما بتوانيم او را از نزديك ببينيم. ولى اكنون او در بين ما نيست. اين رفيق من، در زمان حياتش مغازه پر درآمدى داشت. علت پردرآمدى مغازه اش هم خوبى خودش بود. او خيلى خوب بود. اين قدر او خوب بود كه با اين كه صد مغازه آن طرف تر از مغازه او هم جنس هاى مغاز او را داشتند، ولى مردم آن صد مغازه را رها مى كردند و مى آمدند از مغاز او خريد مى كردند؛ چون او خيلى آدم باانصافى بود. نبايد خيلى تعجب كنيم. او وقتى مُرد، بعد پنجاه سال درآمد فراوان، فقط يك خانه معمولى براى زن و بچ خود گذاشت. به راستى، آن هم پول ها چه شد. او اين پول ها را از خدا گرفته بود و با خدا هم معامله كرد. البته، او پسرهايش را زن داد و دخترهايش را هم شوهر داد؛ نه اين كه آن ها را در سختى قرار بدهد؛ چون به هيچ مردى اجازه نداده اند كه كلّ ثروت خود را در راه خدا بدهد تا بعد از مرگش، زن و بچه هاى خودش محتاج به ديگران شوند. او زندگى هم آن ها را رو به راه كرد. ولى آن درآمد خيلى بيش از اين ها بود، و او اين درآمد را بعداً با خدا معامله مى كرد. به خوبى يادم است او هميشه يك عبا زير بغلش بود. وقتى كه هوا سرد مى شد، آن را بر دوش خود مى انداخت، و براى نماز به مسجد مى آمد، و باز بعد از خواندن نماز، آن را بر روى دوشش مى انداخت. خيلى هم آرام راه مى رفت. يك روز كه او آرام آرام داشت به طرف مغازه اش مى رفت. كسى آمد و به او گفت كه كجا مى روى؟ او گفت: مثل هر روز، هشت صبح به مغازه ام مى روم. آن شخص گفت: امروز به مغازه ات نرو. او گفت: چرا مگر بازار تعطيل است؟ آن شخص گفت: نه، مغاز شما ديگر تعطيل شد. رفيقم گفت: چطور تنها مغازه ما تعطيل شد؟ گفت: ديشب در نيمه هاى شب سيم هاى قديمى برق اتصالى پيدا كرد و جرقه زد و مغاز بغل شما كه يك جعبه فروشى بود، آتش گرفت. آن جا كه جاى آمدن ماشين آتش نشانى نبود و براى همين نتوانستند جلوى پيشرفت آن آتش را بگيرند. پس آتش هاى آن مغازه به مغازه شما هم رسيد و هم مغازه و هم جنس هايت را خاكستر كرد. شدت آتش چنان بود كه ساختمان مغازه ات هم فرو ريخت. الان هم آن جا مأموران آتش نشانى ايستاده اند.
ممكن است جوانان باور نكنند؛ ولى اين ماجرايى است كه خود من در جريان آن بودم. آخر، من آن وقت در همان نزديكى ها زندگى مى كردم. او بعد از شنيدن آنچه برايش پيش آمده بود، همان طورى كه عبا زير بغلش بود، به مسجد رفت و عباى خود را بر روى دوشش انداخت و دو ركعت نماز عاشقانه و با حال براى خدا خواند. سلام نماز را كه داد، با لحنى صميمانه به خداوند گفت: دلت مى خواست من پيرمرد با اين محاسن سفيدم ديگر اين بار سنگين دنيا بر روى دوشم نباشد، و وقت مردنم هم دغدغه نداشته باشم و نگويم، آى پول! و آى مغازه ام! چه عشقى با من كردى كه اين بار سنگين را خاكستر كردى و به باد دادى كه من راحت بميرم. بعد او اصلًا به مغازه اش نرفت كه ببيند چه شده است. او به خانه برگشت و يكى دو سال بعد هم از دنيا رفت.
اين حال از كجا براى انسان آمده بود؟ از اين آيه: لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ.
بند خوب من! آنچه داشتى اگر از دستت رفت، متاع اندك دنيا بود، پس براى آن غصه نخور. من نمى گذارم تو به مشكل برخورد نمايى. اگر دو روز هم مشكل داشتى، صبر كن. من مشكل تو را حل مى كنم. اگر ثروت دنيا را به تو دادم، خوشحال و مغرور نشو؛ چون اين ها را بايد بگذارى و بميرى؛ براى همين، نه با از دست رفتن آن ها دچار غصه شو، و نه با به دست آوردنشان دچار غرور و خوشحالى شو؛ طرفين آن برايت مساوى باشد. با من باش، نه با پول؛ با من باش، نه با مغازه؛ مغازه هم ماندنى نيست. حالا هم سرپا بماند و به حادثه برخورد نكند، باز ملك الموت خواهد آمد و آن را از دستت مى گيرد و تو را با يك پارچه كفنى به آن طرف انتقال مى دهد. چنين آرامش به زهد برمى گردد، و اين زهد هم از آثار مهم ديندارى واقعى است.
منبع : پایگاه عرفان
