دو تقصير اهل جهنم در دنيا

 1 - اهل شنيدن حق نبوديم

 هشدار دهنده براى ما آمد ، ولى ما در مقابل هشداردهندگان دو تقصير بزرگ داشتيم :

  » لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ «

  تقصير نخست ما اين بود كه هشدارهاى انبيا و هشداردهندگان يا منذرين را گوش نكرديم ، عادى و معمولى گرفتيم ، گفتيم : اين هم مانند بقيه حرف ها است . باور نكرديم .

  گناه بزرگ مسخره كردن هشدار دهندگان

 نه اين كه صداى آن نذير به گوش ما نخورد . صداى پيغمبر صلى الله عليه وآله به گوش ابولهب ، ابوجهل و عاص بن وائل مى خورد . صداى حضرت ابى عبدالله عليه السلام از روز دوم محرم تا عصر عاشورا ، هشت روز به گوش سى هزار نفر مى خورد ، ولى اين صدا را باور و قبول نكردند ، بلكه مسخره كردند .

 اين آيه در سوره مباركه »يس « است :

  » يَحَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ «

  شما برادران مواظب باشيد كه هشداردهندگان واقعى ، عالمان ربّانى و دلسوزان را حتى در دل مسخره نكنيد ؛ چون خدا در قرآن مى فرمايد : من آن چيزى كه در دل شما مى گذرد را نيز مى نويسم .

 قلب براى خودش گناه دارد . گوش ندادن يك مسئله مسخره كردن مسأله ديگرى است . عده اى لائيك ، كافر و مشرك هستند ، اما مؤدّبند . به حرف انبيا عليهم السلام ، دلسوزان و عالمان ربّانى گوش نمى دهند ، اما مسخره نمى كنند .

 عده اى هم گوش نمى دهند و هم مسخره مى كنند . با حرف ، چشم و ابرو ، اشاره، اداى انبيا ، ائمه عليهم السلام روحانيون و هشداردهندگان را در مى آورند و مى خندند . كارى كه تلويزيون هاى فارسى در آمريكا و اروپا مى كنند . دين و عالمان را مسخره مى كنند .