عزلت ابراهيم از بت‏پرستان‏

[وَ أَعْتَزِلُكُمْ وَ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ أَدْعُوا رَبِّي عَسى‏ أَلَّا أَكُونَ بِدُعاءِ رَبِّي شَقِيًّا* فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ كُلًّا جَعَلْنا نَبِيًّا] .

و من از شما و معبودانى كه به جاى خدا مى‏خوانيد، كناره مى‏گيرم و پروردگارم را مى‏خوانم، اميد است در خواندن پروردگارم [از اجابت او] محروم و بى‏بهره نباشم.* پس هنگامى كه از آنان و آنچه جز خدا مى‏پرستيدند، كناره گرفت، اسحاق ويعقوب را به او بخشيديم وهر يك را پيامبر قرار داديم.

اين دو آيه نمايشگر دورى جستن ابراهيم از بت پرستان است، بت پرستانى كه‏ بر فضاى زندگى حاكم بودند و ابراهيم با آنان در هيچ موردى خط مشترك نداشت.

كناره‏گيرى كرد تا درس كناره‏گيرى را به همه پاكان و موحدان بدهد و به مؤمنان اين پيام را برساند كه اگر قدرت سرنگونى طاغوت را نداشتيد، از آنان كناره‏گيرى كنيد تا وسايل كوبيدن آنان براى شما فراهم آيد، ابراهيم گفت:

من از شما و بتانى كه به جاى معبود حق مى‏پرستيد، دورى مى‏گزينم و خداى يكتا را مى‏خوانم اميدوارم كه از پيشگاه رحمتش محروم نشوم.

چون ابراهيم از آن قوم و بت‏هايى كه مى‏پرستيدند، دورى جست و گوشه گرفت و مخالفت همه جانبه خود را عملًا اعلام كرد، خداوند بزرگ به لطف و رحمتش، اسحاق و يعقوب را به او عنايت كرد و اسحاق و يعقوب را شرف نبوت بخشيد.